MASUMİYETİN BEDELİ

Kapanmayan Hesaplar

İntikam, ince ince hesaplanmış, öfkeyle harmanlanmış tam karşısında duruyordu işte. Zamanı gelmişti. Yaşatılanların öcünü almak ve daha beterlerini yaşatmak için bekliyordu günlerdir. Kılı kırk yararcasına detaylı bir şekilde çalışmış ilmek ilmek işlemişti kusursuz planını. Kalbinin ağrısını bile geçmişti bu gözünü bürüyen delice hırs.

Karşısındaki sandalyede bağlı bulunan esmer adama kaydırdı öfkeli gözlerini. Onun yaşadığı duygu tutukluklarının en büyük sebebiydi bu şeref yoksunu. İçi daha çok hiddetle dolarken, kendini gizleyen karanlıktan çıktı kararlı adımlarla. Karşısındaki adam bir anlam veremiyordu olanlara. İhaleden çekilmesi için rakibini tehdit etmeye gelmişti. Ama öyle bir tuzağın içine düşmüştü ki ilk defa yaşadığı bu durumun sinirini yaşıyordu. Genelde tuzağı kuran ve insanlara zarar veren o oluyordu çünkü. İçi boş tehditler savurup duruyordu kendisini tutsak edenlere.

"Sizi öldürürüm lan. Siz benim kim olduğumu biliyor musunuz?" Tükürükler saça saça ettiği küfürlerin onu bağlayan adamların üzerinde bir gram etkisi olmuyordu oysa.

"Buradan bir kurtulayım hepinizi yer yüzünden silicem or*spu çocukları. Sizi yaşadığınıza pişman edi-" Kadrajına giren adam yüzünden yarım bıraktı tehdit içeren cümlesini. Gözleri şokla irileşirken, gözbebeklerinin en derinlerinde korku kırıntıları dolanıyordu.

"Nasıl? Beğendin mi sana hazırladığım sürprizi?" Dedi Erdem tutmaya çalıştığı öfkesiyle sinsice gülümseyerek.

"Sen." Diye tısladı adam sıktığı dişlerinin arasından.

"Ben ya. Altüstü bir ihale için hayatını mahvettiğin adam." Çektiği tahta bir iskemleyi bağlı olan adamın tam karşısına koydu, ters çevirerek oturdu. Kollarını sandalyenin tepesinde birleştirip çenesini kollarına dayadı. İçindeki adama bir an önce dalma isteğini zorlukla zaptederek konuşmasına devam etti.

"Nasıl bu sefer zarar görecek tarafta olmak ha. Söylesene!" İstemede de giderek yükselmişti sesi. Halbuki önce karşısındakini sakin tavrıyla kıvrandırmaktı niyeti.
Ama Amir El Baki dişli çıkmıştı. Korkuyorduysa bile en ufak bir acizlik belirtisi göstermiyordu. Dudakları kıvrıldı alayla.
"Bunun yanına kalacağını mı sanıyorsun?" Cevap almak değildi niyeti nabzını ölçüyordu şu an Erdem'in. Nitekim hemen devam etti. " Her yerde beni arıyorlardır, bulmaları an meselesi. Bence iyisi mi sen beni bırak. Yaşamana izin vereyim."

Gözlerinde öfke alev alev yansa da bir kahkaha koyverdi Erdem. "Benim salak olduğumu mu sanıyorsun. Sence ben önlemimi almamış mıyımdır?" Konuştukça karşısındaki adamın kendine olan güveninin solması gizli bir haz veriyordu Erdem'e.
"Şu an seni Ankara'da boşaltılmış bir Kimya fabrikasında arıyorlar. Ama biliyor musun ne olacak?" Duraksadı ve alaycı bir gülümseme yerleştirdi dudaklarına. Amir El Baki korku yüzünden gittikçe koyulaşan gözlerini hiç kırpmadan Erdem'in ağzından kelimeleri çıkaracak dudaklarına bakıyordu. Öfkesinin yerini keyfe bırakan Erdemse yalandan çocuksu bir sevinçle ellerini çırparak, "Booooom" dedi birden.
"Şu işe bak ki terkedilen kimya fabrikasında hala yanıcı maddeler varmış. Ve adamlarından biri sigara içmek isterken, aaa o da ne ateş o maddelere sıçramış."
Biraz önce tehditler savuran adam şoka girmiş bir halde "Yap- yapamazsın" dedi kekeleyerek. "Sen bir katil değilsin." Az biraz korkusu geçer gibi olduysa da duyduklarıyla titredi yerinde Amir El Baki.

Erdemse oynadığı oynunun sonucuna keyifle gülümsüyordu. İstediği etkiye ulaşmıştı nihayet. Adamın korku dolu gözlerine dikti, intikam kokan yeşillerini. Bakışlarından tiksinircesine suratını buruşturdu ve içindeki tüm öfkesini adamın üstüne salarak konuştu.
"Yanındaki adamlara ne oldu sanıyorsun. Adamlarım onları ıssız bir ormana gömmekle meşgul şimdi." Aslında doğru değildi bu söyledikleri. Yani en azından öldürmemişlerdi. Biraz dövecekler ve sonra da mülteci gemilerine bindirip uzak bir ülkeye göndereceklerdi.
Amir El Baki haklıydı katil değildi o. Ama bunu onun bilmesine gerek yok diye düşündü Erdem keyifle ve devam etti.