Geçmişin İzi(Geçmişten Gelen-2)

FİNAL

                                                                                                                20 Nisan

Philipe tam beş gündür yatıyor. Son iki gündür öksürük krizleri de arttı. Carmen'in dediğine göre Carlo da pek iyi değilmiş. Artık ne düşüneceğim ne yapacağım bilmiyorum.

Sayfa burada bitiyordu, diğer sayfaya geçtiğimde sayfa boştu ve ben ağlamak üzereydim. Bu satırlar yazıldıktan iki gün sonra baban vefat etmişti, o günlerde annemin ne kadar yıprandığını, nasıl zayıfladığını unutamam. Sanki bir anda yaşam enerjisi çekilmişti. Üstüne benim bayılmalarım... Gerçekten zor günlerdi. İki sayfa sonra annem tekrar yazmaya devam etmişti günlüğüne. Okumaya devam edecekken kapı açıldı, Elenor Rosalinda içeri girmişti ve ben günlüğü saklayamadım. Joseph'in uyuduğunu görünce alçak sesle konuştu

"Günaydın, Dion da uyandı. Biz biraz acıktık da..."

"Tamam ben size kahvaltı hazırlarım şimdi."

Ben mutfağa inerken kızım da peşimden geldi.

"Okuduğun şey neydi? Defter gibi duruyordu." diye sordu.

"Evet."diye iç çektim. Sonrasında yaşanacaklardan korksam da şu noktada yapabileceğim bir şey yoktu. "Anneannenin günlüğü... Anneannen okumamı istemiş."

Kızımın şaşırdığı belliydi.

"Neden böyle bir şey istemiş ki?"

"Bilmiyorum canım."

"Ben de okuyabilir miyim peki?"

"Bakarız."

Kızımın hafiften yüzü asılmıştı.

"Bu hayır demek oluyor ama..."

"Hayır demek değil, sadece biraz daha büyümen gerek demek oluyor." diye göz kırptım. "Domatesleri verir misin?"

Günlükleri hemen okuyamayacağı için bozuldu tabii ama böylesi daha iyi... Kahvaltının hazır olmasına yakın Joseph de uyandı, dük daha uyuyordu o nedenle biz kahvaltımızı yaptık ama sofrayı kaldırmadım, dük genelde saat 9 gibi uyanıyordu ve daha saat 8 idi, uyanmasına çok vardı.

Kahvaltı bittikten sonra annemin günlüğünü alıp bahçeye çıktım. Elenor Rosalinda artık günlük olayını bildiğine göre odama kapanıp okumamın bir anlamı yoktu. Ben bahçedeki bankta günlüğü okurken Joseph yanıma geldi.

"Saklanmıyorsun bakıyorum." Diye takıldı yanağımı öpüp.

"Gerek kalmadı." diye gülümsedim.

"Ne zaman bitecek şu  günlükler?"

"Az kaldı, ama son birkaç sayfayı nasıl okuyacağım bilmiyorum. Babamın ölümünden sonra yazılmışlar..."

Joseph elimi tuttu

"Okumak zorunda değilsin, biliyorsun."

"Annem okumamı isterdi muhtemelen." diye iç çektim. "Sen yanımdasın, daha rahat okuyacağım şimdi." Başımı omzuna yaslayıp okumaya devam ettim. İlk başta tarih belirtilmeden yazılmış yazılar vardı.

"Neredeyse bir yıl olacak, hala kendime gelemiyorum. Yaşadığım her olayda Philipe aklıma gelirken, onu hissederken, kokusunu alabilirken nasıl toparlayabilirim ki?