After 3 (Dutch/Nederlands)

Hoofdstuk 211

Zodra de deur dichtvalt en Zayn voorgoed weg is, sluit ik mijn ogen en leg mijn hoofd in de leuning van de stoel. Ik weet niet wat ik nu voel, mijn gevoelens zijn helemaal door elkaar gegooid, dwarrelen rond in een grote wolk van verwarring. Een deel van mij is opgelucht dat dit gedoe met Zayn eindelijk is opgelost, maar aan de andere kant voel ik een groot verlies. Hij is degene van Harry's 'vrienden' die er altijd voor me was en het idee dat ik hem nooit meer zal zien is een raar idee. De tranen branden, stromen langs mijn wangen naar beneden terwijl ik mezelf weer bij elkaar probeer te rapen. Ik zou hier niet om moeten huilen. Ik zou blij zijn dat ik dit eindelijk achter kan laten.

De deur kraakt en ik veeg snel de transn weg. Ik ben ontzet en beschaamd als mijn zicht weer scherp word en ik een bekend iemand met een rood blauwe sweater zie staan in de deuropening.

"Ik ben.." Ik kan niet snel genoeg met een excuus komen.

"Ik," hij kan ook geen woorden vinden.

"Het spijt me," mompelt hij voordat hij het kantoor weer verlaat, me nog verwarder achterlatend.

Het is niet dat ik met hem wil zijn, het is niet dat ik van hem houd, het is niet dat ik hem ooit over Harry zou kiezen, het is gewoon dat ik wel om hem geef en graag had gewild dat het anders was afgelopen. Ik wilde dat we onze relatie puur platonisch hadden gehouden, misschien had ik hem dan niet volledig uit mijn leven hoeven bannen.

Ik weet niet waarom hij terug is gekomen maar ik blij dat hij weer weg is gegaan voordat hij mr me nog meer te verwarren of hem nog meer pijn te doen.

Mijn telefoon rinkelt en ik schraap mijn keel voordat ik antwoord,"Hallo." Ik klink zielig.

"Is hij weg?" Klinkt Harry's stem.

"Ja,"

"Ben je aan het huilen?"

"Ik ben gewoon,"

"Je bent aan het huilen of niet?"

"Ik ben alleen een beetje verdrietig?"

"Waarom?" Vraagt hij.

"Omdat hij mijn vriend was, ik weet niet waarom ik verdrietig ben. Wees niet boos op me." Het laatste wat ik wil is weer ruzie met ruzie.

"Wat moet ik dan denken als je om hem aan het huilen bent?"

"Ik weet het niet. Ik weet dat ik hem niet naar binnen had moeten laten maar ik moest gewoon duidelijk maken dat we alleen maar vrienden zijn en dat we nooit meer zullen zijn." De tranen vallen niet langer meer maar mijn stem is verschrikkelijk.

"Dat is wat er is gebeurd? Je hebt hem gezegd dat je alleen mij wilt?"

"Ja,"

"Waarom ben je dan verdrietig? Wil je met hem zijn?"

"Nee! Ik vind het gewoon rot dat ik hem pijn heb gedaan, dat is waarom ik verdriet ben."

"Weet je het zeker?"

"Dat weet ik zeker." Zucht ik.

"Dus het is afgelopen nu? Geen verrassingsbezoekjes van hem meer?"

"Het is afgelopen. Dat zweer ik."

"Okay, dan zie ik je wel als je weer thuiskomt. Ik hou van je Tessa,"

"Ik hou ook van jou." Ik hang op.

Dat ging veel beter dan ik had verwacht. Ik weet niet of ik opgelucht moet zijn of me een beetje zorgen maken. Ik besluit opgelucht te zijn en mijn laatste keer hier vredig af te sluiten.

Kimberly komt om drie uur in mijn kantoor en achter haar staat een meisje waarvan ik vrij zeker ben dat ik die nog nooit heb gezien.

"Dit is Amy, mijn vervangster." Introduceert Kimberly het stille, maar knappe meisje.