After 3 (Dutch/Nederlands)

Hoofdstuk 228

Liedjes voor dit hoofdstuk:

Demons - Imagine Dragons

Cough Syrup - Young the Giant

Harry's POV.

"Ik weet niet waarom ik hier ben, maar ik heb niks anders." Ik leg mijn hoofd in mijn handen. Mijn vader gaat aan de rand van de houten tafel zitten.

"Ik ben blij dat je naar mij toe bent gekomen," zegt hij zachtjes, mijn reactie afwachtend.

"Ik zou niet echt zeggen dat ik naar jou toe kwam," herinner ik hem eraan. Ik ben wel naar hem toe gekomen maar ik wil niet dat hij denkt dat dit één of andere grote doorbraak is.

Ik kijk toe hij diep ademhaalt en sloom knikt. Zijn ogen schieten door de kamer heen maar kijken niet naar mij.

"Je hoeft niet zo nerveus te zijn. Ik ga niks kapotmaken. Daar heb ik de energie niet voor." Ik zucht als hij niet antwoordt.

"Wil je me vertellen wat er is gebeurd?"

"Nee," zucht ik.

"Oké."

"Ik wil het niet, maar ik ga het wel doen."

Hij kijkt een ogenblik verbaasd en zijn bruine ogen worden groter, ze houden me in de gaten en kijken me aandachtig aan, wachtend op de val, denk ik.

"Geloof me, als ik iemand anders had, had ik hier nou niet gezeten maar Liam is een bevooroordeelde klootzak en staat altijd aan haar kant." Ik kreun, wetend dat dat zelfs niet een beetje waar is, maar ik heb Liams advies nu niet nodig. En nog belangrijker, ik wil niet aan hem toegeven wat voor een klootzak ik ben geweest en wat ik de laatste paar dagen tegen Tessa heb gezegd. Zijn mening telt voor mij niet, maar om de een of andere reden telt hij meer dan die van iemand anders. Behalve die van Tess natuurlijk.

"Dat weet ik, zoon."

"Mooi." Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Ik weet nog steeds niet waarom ik hier ben. Het was mijn bedoeling om naar een café gaan en daar wat te drinken, maar op de een of andere manier ben ik hier geëindigd.

"Zoals je waarschijnlijk al hebt geraden heeft Tessa me verlaten," geef ik toe. Ik kijk mijn vader aan. Hij doet zijn best om neutraal te blijven kijken. "En ik hield haar niet tegen."

"Weet je zeker dat ze niet terugkomt?" vraagt hij.

"Ja, dat weet ik zeker. Ze heeft me meerdere kansen gegeven om haar tegen te houden. En ze heeft me niet geprobeerd te bellen of appen," Ik kijk naar de klok aan de muur, "in de afgelopen achtentwintig uur, en ik heb geen idee waar ze is." Ik had verwacht haar auto hier op de oprit te zien staan maar dat was niet zo. Waar zou ze kunnen zijn? Ik hoop dat ze niet naar haar moeder is gereden.

"Maar je hebt dit al eerder meegemaakt. Jullie zijn altijd weer bij elkaar.."

"Luister je wel? Ik zei dat ze niet meer terugkomt," snauw ik, hem onderbrekend.

"Ik luister wel, ik ben alleen benieuwd waarom je denkt dat het deze keer anders is." Als ik hem aankijk, staart hij me passief aan en weersta ik de drang om op te staan ​​en zijn overdreven ingerichte kantoor te verlaten.

"Dat is het gewoon. Ik weet niet hoe ik het weet en je denkt waarschijnlijk dat ik gek ben omdat ik hier ben gekomen, maar ik ben er zo klaar mee papa, ik ben zo fucking klaar met zo zijn maar ik weet niet wat ik eraan moet doen." Fuck, ik klink zo wanhopig en zo fucking zielig.

"Het is jouw schuld. Het is echt jou schuld, want als jij er voor me was geweest had je me misschien kunnen laten zien hoe.. ik weet het niet, hoe je mensen niet moet behandelen. Als ik een vaderfiguur had gehad was ik misschien niet zo'n verschrikkelijk persoon geweest. En als ik niet één of andere oplossing vind, eindig ik net zoals jij. Nou, zoals je vroeger was." Ik gebaar naar zijn gebreide vest.