After 3 (Dutch/Nederlands)

Hoofdstuk 263

Liedjes voor dit hoofdstuk:

Explosions - Ellie Goulding

Down - Jason Walker

Harry's POV.

"Waar ben je?" klinkt zijn boze stem vanuit de hal, de keuken in. De voordeur slaat open. Ik spring van de keukenstoel af met mijn boek stevig in mijn handen. Mijn schouder raakt de fles op de tafel en breekt uiteen in duizenden stukjes. De bruine vloeistof bedekt de vloer. Ik probeer het snel op te ruimen voordat hij me vindt en ziet wat ik heb gedaan.

"Anne! Ik weet dat je hier bent!" roept hij weer. Zijn stem is dichter bij dit keer. Mijn kleine handen pakken de vaatdoek van het fornuis om de troep die ik heb gemaakt te verbergen.

"Waar is je moeder?" Ik krimp ineen door zijn harde stem.

"Ze.. ze is niet hier," zeg ik. Ik ga staan.

"What the fuck heb je gedaan?" schreeuwt hij. Hij duwt me opzij. Het was niet mijn bedoeling om zo'n troep te maken. Ik wist dat hij boos zou worden.

"Die fles whisky was ouder dan," zegt hij. Ik kijk op naar zijn rode gezicht. Hij strompelt. "Je hebt mijn fucking fles kapot gemaakt," zegt hij langzaam. Zo klinkt hij altijd als hij nog zo laat thuiskomt.

Ik loop naar achterin in kleine stapjes. Als ik de trap maar kan bereiken, kan ik wegkomen. Hij is te dronken om zelf de trap op te lopen. Hij is er de vorige keer vanaf gevallen.

"Wat is dat?'' Zijn boze blik gaat naar mijn boek. Ik druk hem steviger tegen mijn borst aan. Nee. Niet deze ook.

"Kom maar hier, jongen."

"Doe het alsjeblieft niet," smeek ik de man. Hij trekt het boek uit mijn handen. Juf Johnson zegt dat ik een goede lezer ben, beter dan de rest.

"Jij hebt mijn fles gebroken, dus nu maak ik ook iets van jou kapot," glimlacht hij. Ik kijk weg als hij het boek in tweeën scheurt. Ik bedek mijn oren en kijk toe hoe Gatsby en Daisy rond dwarrelen. Hij pakt nog wat bladzijdes van de vloer af, en scheurt die ook in doormidden.

Ik ben geen baby, ik mag niet huilen. Het is maar een boek. Het is maar een boek.

"Je lijkt precies op hem, weet je dat? Met je stomme fucking boeken."

Op wie? Jay Gatsby? Hij leest niet zoveel als ik.

"Ze denkt dat ik dom ben, maar dat is niet zo." Hij houdt zich vast aan de stoel zodat hij niet omvalt. "Ik weet wat ze heeft gedaan," zegt hij zachtjes. Ik denk dat mijn vader gaat huilen.

"Ruim deze shit op," gromt hij. Hij laat me alleen achter in de keuken, maar schopt nog wel een keer extra tegen de bladzijdes op de grond.

..

"Harry! Harry, wordt wakker!" roept een stem vanuit mijn moeders keuken. "Harry, het is maar een droom. Wordt alsjeblieft wakker." Mijn ogen vliegen open. Ik zie bekende grijze ogen die bezorgd kijken en een onbekend plafond boven me. Ik heb een moment nodig om me te realiseren dat ik niet in mijn moeders keuken ben, dat er geen geknoeide whisky of kapot gescheurd boek is.

"Het spijt me zo erg dat ik je hier alleen heb achtergelaten. Ik ging alleen even wat eten halen, ik dacht niet-" haar stem verandert in een snik. Ze legt haar armen om mijn bezwete rug heen.

"Shh." Ik aai zachtjes over haar haar heen. "Ik ben oké." Ik knipper een paar keer.

"Wil je erover praten?" vraagt ze zachtjes.

"Nee, ik kan het me niet eens echt herinneren," vertel ik haar. De droom is vervaagd, verdwijnt steeds verder met elke aai van haar hand over mijn rug.