After 3 (Dutch/Nederlands)

Hoofdstuk 290

Liedjes voor dit hoofdstuk:

Over my head - The Fray

Through the dark - One Direction

Blood bank - Bon Iver

Juni.

Tessa's POV.

"Zie ik er oke uit?" Ik draai me om voor de grote spiegel, trekkend aan mijn jurk, die tot op mijn knieën valt. De kastanjebruine zijde voelt nostalgisch aan onder mijn vingers. Op het moment dat ik de jurk aandeed, werd ik verliefd op de manier waarop het materiaal en de kleur me deden denken aan mijn verleden, aan een tijd dat ik iemand anders was. "Zie ik er goed uit?"

Deze jurk is anders dan de eerdere versie. Die jurk was loszittend had een hoge kraag met driekwart mouwen. Deze jurk is vorm passend en heeft een iets lagere kraag met kant over de halslijn en zonder mouwen. Ik zal altijd van die oude jurk houden, maar ik ben blij met de manier waarop deze jurk nu bij me past.

"Natuurlijk doe je dat, Theresa." Mijn moeder leunt met een glimlach tegen de deuropening.

Ik heb geprobeerd mijn zenuwen te kalmeren ter voorbereiding op vandaag, maar ik heb vier kopjes koffie gedronken, een halve zak popcorn gegeten en als een gekke vrouw door het huis van mijn moeder gelopen.

Harry's afstuderen. Ik ben enigszins paranoïde dat mijn aanwezigheid onwelkom zal zijn, dat de uitnodiging gestuurd werd uit beleefdheid, alleen om in stilte teruggenomen te worden in de tijd dat we gescheiden zijn. De minuten en uren zijn op de een of andere manier voorbijgegaan, op dezelfde manier als ze altijd hebben gedaan en altijd zullen doen, maar deze keer probeer ik hem niet te vergeten. Deze keer herinner ik me en genees ik en denk ik met een glimlach terug aan mijn tijd met Harry.

Die avond in april, de avond dat Liam me een reality check gaf, reed ik direct naar het huis van mijn moeder. Ik belde Kimberly en huilde in de telefoon totdat ze zei dat ik op moest houden, stoppen met huilen en iets moest doen aan de richting waarin mijn leven zich bevond.

Ik had Zayne niet laten zien hoe donker mijn leven was geworden totdat ik weer licht begon te zien. Ik bracht de eerste week door in volledige eenzaamheid, verliet nauwelijks mijn kinderkamer en dwong mezelf om te eten. Elke gedachte die ik had draaide om Harry en hoeveel ik hem miste, hem nodig had, van hem hield.

De volgende week was minder pijnlijk, zoals in het verleden tijdens onze breuken, maar deze keer was het anders. Deze keer moest ik mezelf eraan herinneren dat Harry op een betere plek was met zijn familie, en ik liet hem niet achter om voor zichzelf te zorgen. Hij had zijn familie, als hij iets nodig had. De dagelijkse telefoontjes van Karen waren het enige dat me ervan weerhield om terug te rijden om hem honderd keer te controleren. Ik moest mijn leven op orde krijgen, maar ik moest er ook zeker van zijn dat ik Harry's leven niet meer schade toebracht, of dat hij iets had met iemand anders.

Ik was dat meisje geworden, degene die iedereen om haar heen irriteerde, en ik realiseerde het me niet, want Harry was alles wat ik kon zien. Zijn mening over mij was het enige dat er toe leek te doen, en ik bracht mijn dagen en nachten door met proberen hem te repareren, ons te repareren, terwijl ik al het andere brak, inclusief mezelf.

Harry was de eerste drie weken volhardend, maar net als Karen's dagelijkse telefoontjes, nam zijn frequentie af totdat ik maar twee telefoontjes per week kreeg. Karen verzekert me dat Harry gelukkig is, dus ik kan het niet in mezelf vinden om boos te zijn dat hij niet zoveel contact houdt als ik wilde of hoopte dat hij dat zou doen.

Ik heb het meeste contact met Liam. Hij voelde zich vreselijk de ochtend nadat hij al die dingen tegen me had gezegd. Hij kwam naar Harry's kamer om zich bij mij te verontschuldigen, alleen om Harry alleen en kwaad te vinden. Liam belde me onmiddellijk en smeekte me om terug te komen en hem het uit te leggen, maar ik verzekerde hem dat hij gelijk had en dat ik een tijdje weg moest blijven. Hoe graag ik ook met hem naar New York wilde, ik moest terug naar waar de verwoesting van mijn leven begon en opnieuw beginnen, alleen.