After 3 (Dutch/Nederlands)

Hoofdstuk 255

Liedjes voor dit hoofdstuk:

Red - Taylor Swift

Turning Page - Sleeping at last

Fall Away - The Fray

Tessa's POV.

"Gaat het?" vraagt Liam meteen als Harry en ik het appartement weer inlopen. De sfeer is veranderd in ongemakkelijk.

"Ja," lieg ik simpel.

Ik ben in de war, gekwetst en doodop. We zijn hier nog maar een paar uur, maar ik ben nu al klaar om terug te gaan naar Seattle. Elke mogelijkheid die er bestond dat ik hier nog wilde wonen verdween toen we in de stilte van de lift naar het appartement liepen.

"Tessie... ik wilde niet dat dit zou gebeuren." Mijn vader loopt achter me aan. Ik heb een glas water nodig, mijn hoofd bonst.

"Ik wil het er niet over hebben." Het duurt even voordat het water uit de kraan komt. Ik wacht geduldig totdat mijn glas vol is.

"Ik denk dat we het er tenminste even over moeten-"

"Alsjeblieft." Ik draai me naar hem om. Ik wil er niet over praten. Ik wil de afschuwelijke waarheid of een slechte leugen niet aanhoren. Ik wil gewoon teruggaan naar de tijd waarin ik nog opgewonden, maar achterdochtig was de relatie die ik nooit met hem had als kind weer op te bouwen. Ik weet dat Harry geen reden heeft om te liegen over mijn vaders gewoontes, maar misschien heeft hij het fout?

"Tessie-" smeekt mijn vader.

"Ze zei dat ze er niet over wilde praten," zegt Harry, die ineens in de kamer staat. Hij loopt naar ons toe en gaat tussen ons in staan. Ik ben dankbaar voor zijn onderbreking, maar maak ook wel een beetje zorgen over de snelle bewegingen van zijn borst en zijn adem die steeds sneller gaat.

Mijn vader zucht in verslagenheid en laat me alleen met Harry achter in de keuken.

"Dank je wel." Ik leun tegen het aanrecht aan en neem een slokje van het lauwwarme kraanwater.

"Ik had je hier niet mee naartoe moeten nemen. Ik wist dat dit zou gebeuren." Er staat een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht. Hij houdt zijn vingers tegen zijn slapen aan en leunt tegen het aanrecht tegenover me aan.

"Het gaat wel."

"Dat zeg je altijd."

"Omdat ik dat altijd moet zijn. Anders zal ik niet voorbereid zijn als de vorige ramp aankomt." De adrenaline die ik net nog voelde is verdwenen, samen met de hoop die ik had dat, misschien, voor deze ene keer, het weekend probleemloos voorbij zou gaan. Ik heb er geen spijt van dat ik hier ben gekomen, omdat ik Liam zo erg heb gemist en ik wilde mijn brief, e-reader en armband terug.

Mijn hart doet nog steeds pijn door de brief. Het is misschien raar om zoveel om een brief te geven, maar dat maakt me niks uit. Het was de eerste keer dat Harry zo open tegenover me was, geen dingen meer verbergen, geen geheimen meer over zijn verleden, hij had al zijn kaarten gespeeld en ik hoefde niks meer uit hem af dwingen. De woorden die erin staan en de manier waarop zijn handen trilden toen hij me de brief gaf zullen voor altijd bij me blijven. Ik ben niet echt boos op Harry. Ik zou willen dat hij hem niet kapot had gemaakt, maar ik wist van zijn woede en toch heb ik hem hier gelaten. Ik sta mezelf niet toe om er nog langer bij stil te staan. Het doet pijn om aan het kleine stukje paper te denken dat er nog van over is. Dat kleine stukje zal nooit zoveel emotionele waarde hebben als de woorden die op de pagina stonden.

"Ik haat het dat het altijd zo gaat voor je," zegt Harry zachtjes.

"Ik ook." Ik zucht verslagen. De pijn op zijn gezicht zorgt ervoor dat ik zeg, "Het is niet jouw schuld."