After 3 (Dutch/Nederlands)

Hoofdstuk 280

Liedjes voor dit hoofdstuk:

Slow it down - The Lumineers

Haywire - Bootstraps

Gravity - Sara Bareilles

Tessa's POV.

Om te zeggen dat ik Harry aan het vermijden ben is een understatement. Terwijl de dagen voorbijgaan, nog maar twee, heb ik hem zo goed mogelijk vermeden. Ik weet dat hij hier in dit huis is, maar ik kan mezelf er niet toe brengen hem te zien. Hij heeft een paar keer op mijn deur geklopt, maar kreeg steeds een zwak excuus waardoor ik de deur niet opendeed.

Ik ben er gewoon niet klaar voor.

Ik heb het te lang uitgesteld en Karen gaat rusteloos worden, dat weet ik. Ze barst van geluk en ik weet dat ze de uitbreiding van de familie niet langer geheim wil houden. Dat zou ze ook niet moeten hoeven doen, ze zou blij en trots en opgewonden moeten kunnen zijn. Ik moet dat niet verpesten door een lafaard te zijn.

Dat is precies waarom ik dit moment niet langer meer kan uitstellen. Ik weet dat hij in dit huis is. 8& heb zijn laarzen op de hardhouten vloer gehoord. Ik heb zijn door dicht horen gaan en net weer open horen gaan. Ik hoor zijn zware laarzen, deze keer voor mijn deur. Ik wacht stilletjes, zielig hopend dat hij klopt en toch ook weggaat. Ik wacht nog steeds op de dag dat mijn hoofd weer helder wordt, op de dag dat ik mijn gedachten weer kan begrijpen.

Hoe meer tijd er voorbij gaat, hoe meer ik me begin af te vragen hoe duidelijk mijn gedachten zijn geweest. Ben ik altijd al zo in de war geweest, zo onzeker van mezelf en mijn beslissingen? Ik weet het niet zeker, maar ik zou willen dat ik het antwoord had.

Ik wacht met gesloten ogen en een kloppende lip tussen mijn tanden, totdat hij aanklopt. Ik ben teleurgesteld en opgelucht als ik zijn deur dicht hoor slaan. Ik verzamel al mijn moed en telefoon, kijk nog een keer in de spiegel naar mijn reflectie, en steek dan de gang over. Net als ik mijn hand optil om aan te kloppen klikt de deur open en staat Harry zonder shirt voor me.

"Wat is er mis?" vraag hij meteen.

"Niks, ik-" Ik negeer de knoop in mijn maag als hij bezorgd zijn wenkbrauwen fronst. Zijn handen raken me weer aan. Zijn duim drukt zachtjes tegen mijn wang aan. Ik sta daar maar, knipperend, niet in staat ook maar één gedachte te vormen.

"Ik moet het ergens met je over hebben," zeg ik eindelijk. De woorden komen er gehaast uit. Hij kijkt me verward aan met zijn groene ogen.

"Ik vind de manier waarop dat klinkt niet leuk," merkt hij op. Hij laat zijn handen vallen.

Hij gaat op de rand van de het bed zitten en gebaard dat ik bij hem moet komen zitten. Ik vertrouw de korte afstand tussen ons niet en zelfs de muffige lucht in de kamer lijkt me te plagen.

"Dus? Wat is het?" Harry trekt zijn wenkbrauwen op. Hij legt zijn handen achter zich neer en gaat Erik liggen. Zijn sportbroek zit strak en de band hangt zo laag dat ik kan zien dat hij er geen boxers onder aan heeft.

"Het spijt me dat ik zo afstandelijk ben geweest. Ik heb gewoon wat tijd nodig om alles uit te zoeken," zeg ik hem. Dat is niet wat ik van plan was te zeggen, maar mijn mond heeft blijkbaar andere plannen dan mijn hoofd.

"Dat maakt niet uit. Ik doe mijn best om je ruimte te geven, maar ik ben blij dat je hier bent gekomen want ik ben er afschuwelijk slecht in om je ruimte t geven en het maakt me gek." Hij lijkt opgelucht nu dat is gezegd. Zijn ogen rusten op de mijne en ik kan niet wegkijken van de intensiteit.

"Weet ik." Ik kan de controle die hij over zijn daden heeft te weten krijgen niet ontkennen. Ik vind het leuk dat hij iets minder voorspelbaar is, maar het schild dat ik tegenover hem heb opgebouwd is er nog steeds, toekijkend op de achtergrond, wachtend totdat hij zich weer tegen me keert, zoals hij altijd doet.