After 3 (Dutch/Nederlands)

Hoofdstuk 220

Mijn hakken klikken tegen het hardhout aan terwijl ik me concentreer op buiten komen. Als we dichter bij huis waren zou ik nu mijn tassen pakken voor Seattle en in een hotel blijven totdat ik een appartement had gevonden. Ik ben zo klaar met Harry's gedrag, het is pijnlijk en beschamend en het breekt me. Hij breekt me en hij weet het. Dat is precies waarom hij het doet.

Ik bereik eindelijk de deur en ik trek hem open, hopend dat er geen alarm afgaat. Ik had eigenlijk moeten kijken of het een nooduitgang is maar ik kan niet helder denken. De koude buitenlucht omringt me zodra ik een stap naar buiten zet. Het is kalmerend, eindelijk een keer iets anders dan een ongemakkelijke stilte.

Ik leg mijn ellebogen op de reling en kijk het bos in. Het is pikzwart daar. Het restaurant ligt afgelegen in een bos om het een huiselijkere sfeer te geven. Het werkt maar het is niet ideaal nu ik me al gevangen voel.

"Gaat het?" Klinkt een stem achter me. Als ik me omdraai zie ik de serveerder, Robert, staan met een stapel borden in zijn hand.

"Umm, ja, ik had gewoon wat frisse lucht nodig." Beantwoord ik zijn vraag eerlijk.

"Oh, het is wel koud," lacht hij. Zijn lach is beleefd en eigenlijk heel schattig.

"Ja, een beetje." Antwoord ik. Vergeleken met de verstikkende lucht daarbinnen is het hier geweldig.

We blijven hier allebei staan in stilte, het is een beetje ongemakkelijk maar dat maakt me niks uit. Niet is ongemakkelijker dan aan die tafel zitten.

Een paar seconden later verbreekt hij de stilte, "Ik heb hier je nog nooit gezien." Hij legt de borden voorzichtig op een lege tafel naast de deur en komt dichterbij.

"Ik ben hier op bezoek. Ik ben hier nog nooit eerder geweest."

"Je moet een keer in de zomer komen. Februari is de slechtste tijd om te bezoeken, behalve november en december en misschien zelfs wel januari," stamelt hij en zijn wangen worden rood. "Je snapt wat ik bedoel," lacht hij. Ik kan zien dat hij zich schaamt.

"Ik durf te wedden dat het prachtig is in de zomer," ik probeer niet te giechelen om hem en zijn rode wangen.

"Ja, dat ben je," zijn ogen worden groot. "Ik bedoel dat is het ook," verbetert hij zichzelf. "Ik zweer het je dat ik normaal niet zo onhandig ben." Hij verbergt zijn gezicht in zijn handen. Ik probeer niet te lachen maar ik kan het niet helpen. Er ontsnapt me een kleine giechel en hij kijkt nog beschaamder dan net.

"Woon je hier?" Vraag ik hem in een poging het onderwerp te veranderen. Zijn gezelschap is verfrissend, het is fijn om bij iemand te zijn die niet zo intimiderend is. Harry's gezelschap is de helft van de tijd heel erg overweldigend.

"Ja, geboren en getogen. Waar kom jij vandaan?"

"Ik zit nu nog op het WSU maar volgende week begin ik op de universiteit van Seattle." Ik heb het gevoel dat ik zo lang heb gewacht om die woorden uiteindelijk uit te kunnen spreken.

"Wow Seattle. Indrukwekkend," zegt hij met een glimlach. Ik lach weer.

"Wijn zorgt ervoor dat ik veel lach," flap ik eruit. Hij kijkt naar me en begint te lachen.

"Ik vind het fijn dat je me niet uitlacht," zijn ogen kijken me onderzoekend aan en ik kijk weg. "Je zou eigenlijk naar binnen moeten gaan voordat je vriendje je gaat zoeken," zegt hij.

Ik draai me om naar de glazen ramen. Harry's hoofd is naar Lillian toe gedraaid. "Geloof me, er is niemand die me gaat zoeken," zucht ik. Ik mijn onderlip trilt als mijn hart me verraadt en steeds dieper wegzinkt in mijn borstkas.

"Hij ziet er anders aardig verdwaald uit zonder je," zegt Robert. Ik zie hem naar Liam kijken die het restaurant rondkijkt.

"Oh! Dat is niet mijn vriendje, de jongen aan de overkant met de tatoeages is mijn vriendje." Ik kijk toe hoe Robert naar Harry en Lillian kijkt
Verbazing verschijnt op zijn gezicht. Strepen zwarte inkt komen vanonder Harry's blouse uit. Ik vind het geweldig als Harry wit aanheeft en ik een hint van zijn tatoeages door de stof heen kan zien.