After 3 (Dutch/Nederlands)

Hoofdstuk 222.

Liedjes voor dit hoofdstuk:

Beautiful disaster - Kelly Clarkson

Turning Tables - Adele

Why - Jason Aldean

Tessa's POV

"Dus dat is mijn leven," lacht Robert. Zijn lach is warm en eerlijk en bijna kinderlijk, maar op een schattige manier.

"Dat was... interessant." Ik pak de fles wijn van de tafel af om mijn beker nog een keer bij te vullen. Er komt niks uit.

"Leugenaar," plaagt hij, en ik barst in lachen uit. Zijn levensverhaal was kort en lief. Niet echt saai, niet opwindend, maar gewoon normaal. Hij is opgegroeid met beide ouders, zijn moeder is een lerares en zijn vader de sheriff. Na een studie aan een klein college, twee stadjes verderop, besloot hij geneeskunde te gaan studeren. Hij werkt hier alleen maar omdat hij op de wachtlijst voor de medische faciliteit van de Universiteit van Washington staat. En omdat hij in het duurste restaurant in de omgeving werkt goed kan verdienen.

"Je had ook naar WSU moeten gaan," zeg ik. Hij schudt zijn hoofd. Hij staat op en steekt zijn wijsvinger op om aan te geven dat hij zo terugkomt. Ik leun achterover en blijf wachten. Met mijn hoofd tegen de houten leuning aan kijk ik naar het plafond. Dit gedeelte is versierd met afbeeldingen van wolken, kastelen en cherubijnen. De engel recht boven me slaapt. Ze heeft een blos op haar wangen en een bos blonde krullen. In haar slaap liggen haar witte vleugeltjes bijna helemaal plat. Naast haar zit een jongen, ik neem aan dat het een jongen is, die naar haar kijkt, zijn zwarte vleugels achter hem uitgespreid.

Harry.

"Echt niet, en zelfs al zou ik dat willen, ze hebben niet de opleiding die ik nodig heb. Bovendien wordt mijn studie deels verzorgd door de universiteit in Seattle, en op WSU kun je veel minder vakken uit Seattle volgen." Robert keert weer terug met een fles wijn in zijn hand.

"Ben je er al eens geweest?" Vraag ik hem, gretig om meer te weten te komen over mijn nieuwe locatie. Alles is beter dan blijven staren naar die rare baby engeltjes op het plafond.

"Ja, één keer. Het is klein maar wel mooi."

"Ik ga er maandag naar toe en ik heb geen woonplek," lach ik. Ik weet dat mijn slechte planning niet iets is om om te lachen maar het voelt nu wel zo.

"Deze maandag? Als in vandaag is het donderdag en maandag is over een paar dagen?"

"Yep," knik ik.

"Een studentenhuisvesting?" Raadt hij aan. Daar heb ik nog niet eens aan gedacht. Ik had aangenomen, nou gehoopt, dat Harry met me mee zou gaan dus ik had nog niet eens aan een studentenhuis gedacht.

"Ik wil niet op de campus wonen, en al helemaal niet nou ik weet hoe het is om op jezelf te wonen."

"Als je eenmaal de vrijheid hebt geproeft, kun je niet meer terug,"

"Dat is zo waar. Als Harry naar Seattle ging.." Ik stop mezelf. "Laat maar."

"Dus gaan jullie een langeaftstandsrelatie proberen?"

"Nee, dat zou niet werken. Het korte afstandsding werkt al niet eens voor ons." Mijn borstkas begint pijn te doen. Ik moet het onderwerp veranderen voordat ik zielig zit te snikken. Snikken, wat een gek woord.

"Snikken," herhaal ik. Ik pak mijn tussen mijn duim en wijsvinger vast.

"Vermaak je jezelf?" Lacht Robert en ik knik, nog steeds lachend. "Ik moet zeggen, ik heb al lang niet meer zo veel plezier op het werk gehad,"

"Ik ook," stem ik ermee in. "Nou als ik hier werkte." Ik ben heel erg onduidelijk bezig. "Ik drink niet vaak. Nu meer dan vroeger maar ik word aardig snel dronken." Ik hou de beker voor mijn gezicht.