Aşk Dil Tanımaz

13♡💫

Kendimi biraz toparladım . Gözlerim kan çanağına dönmüş ,yüreğim kan ağlıyor... Odadan çıkarak bir şey olmamış gibi davranacaktım . Ama sofrada kendimi tutamadım. Peçete alıp kimse farketmeden  sessizce ağladım. Babam farketseydi ,olup biten her şeyi anlatmak zorunda kalacaktım. Bir su bardağı alıp sürahiden su koyarak yudumladım. Ama boğazımda garip bir şeyler oldu. Lokmaları yutamıyordum . Yaşadıklarım aklıma geldikçe içim parçalanıyor. Dışıma göz yaşı olarak vuruyordu . Üvey anneme zaten söylememesi için tembihte bulunmuştum. Durumumu farkettirmemek için bin takla atıyordum resmen . Ama eninde sonunda öğreneceklerdi. İşte o zaman ne yapacaktım . Suçsuz yere işten kovuldum. Yemekten sonra biraz sohbet edip hemen odama geçtim. Aynada kendime bakarken ,yüzümdeki renk solgunluğunu farkettim . Resmen rengim solmuş . Hasta gibi bir halim vardı. Ne yapacaktım ben. Bu olay duyulursa mahvolurum ben . Gazetelerde, televizyonlarda... Zaten şirket çok ünlü. Elime telefonu alıp kendimi dertlere sokmak istemiyorum. 

Dayanamayıp elime aldım . Bir çok mesaj gelmiş.  Sırasıyla okumaya başladım. Efsun'un mesajını görünce telefon elimden kayıp yere düştü. Haber her yerlere yayılmış.  Aman Allahım! 
Yaşlar gözlerimden teker teker düşüyor.
Aklıma birden babam geldi. O çok haber izler der demez içerden bana seslendi . Hem ağlıyorum hem lütfen "Allahım yardım et" diye yalvarıyorum. İçeriye ağlayarak girdim . Üvey annem babama "işte senin kızın ne beklenirdi zaten " diyince beynimden aşağı kaynar sular döküldü.  Üvey annem babamı dolduruyor.  Bu olaydan daha çok mahvetti beni . Gözlerim fal taşı gibi açıldı.  Mira da vardı yanımızda .  Gözlerim ağlamaktan kurudu.  

Üvey anneden hiç beklemediğim bir hareket beni en zayıf olduğum zaman vurdu . Ne yapacağım Rabbim şimdi ben diyerek hem ağlıyor hem konuşuyordum. Babam da ağlamaya başladı.  O ağlayınca daha kötü oldum . Babama anlatmaya çalışıyorum . Ama üvey annem yine araya girerek zehirli sözleriyle beni konuşturmamaya  çalışıyor Mira ise şaşkın şaşkın yüzüme bakıyordu. 

Babam ağlayarak yıkıl karşımdan diyince ani bir şok  geçirdim . Resmen öz mü öz babam bana inanmamıştı. Televizyonda nasıl bir haber yaptılar ki babam bile bana inanmıyor.  Televizyona bakınca anladım.  Olayı basıldılar diye lanse etmeye çalışıyorlar.  Kalbim kırık gözlerim yaşlı.   Birden telefon çaldı.  Babamı halam arıyor. Kesin o da bu olayı duydu . Ne yapacaktım şimdi ben .Babam açar açmaz  ağlamaya başladı.  Halam babamı teselli etmeye çalışıyor ben ağlıyorum . Üvey annem yine beni kötülemeye devam ediyordu . Hemen  oturma odasından ayrılarak  kendi odama gittim . Kapıyı kilitledim. Çaresiz ... Öyle yalnız hissediyorum ki kendimi keşke annem yanımda olsaydı diyerek ağlamaya devam ettim.  Gözlerim kıpkırmızı yanaklarım da kırmızılamış . Telefonumun zil sesiyle birlikte irkildim.   Arayan Efsun'du. Biriyle konuşmaya ihtiyacım vardı zaten.  Açtım Efsun bana öyle destek veriyordu ki bu beni daha çok üzüyor du çünkü babam bile bana inanmazken daha yeni tanışıp arkadaş olduğum Efsun bana güveniyordu. Efsun'a her şeyi bir bir anlattım.  Ağlayarak öyle bir ağlıyorum ki kız sözlerimi zar zor anlıyordu. Ne yaptım da başıma bunlar geldi . Üvey annem kapıyı açmaya çalıştı. Bir de "bu evde kalamazsın "der demez dünya başına yıkıldı.  Kapıyı açtım . Babamda oradaydı gözlerinden yaşlar süzülüyordu.  Ne yapacağımı şaşırdım. Babam yüzüme bile bakamıyordu. Mira ise şaşkın.  Ama annesi de onu doldurmuştur. Odama tekrardan dönerek eşyalarımı toplamak için valizimi çıkardım . Ne yapacağım nereye gideceğim.  Bir iftira nelere yol açıyor. Hem ağlıyorum hem eşyalarımı topluyorum. Kahretsin !. Bütün eşyalarımı topladım.  Dolap  bomboş eşyalarımın hepsini aldım. Odanın çıkıp oturma odasına geldiğimde  babam hariç ikiside yüzüme bakıyorlar.  Babam yüzüme bile bakmıyor . Ağlayarak valizi aldığım gibi dışarı çıktım. Şimdi nerde kalacağım.  Evsiz ailesiz... Aklıma Ernesto geldi.   Onu bile unutmuşum yaşadıklarımdan . Allahım nereye gideceğim şimdi ben diyerek sokakta yürüyorum . Acaba Efsun'u arasam mi diyerek aklımdan geçirdim. 

Acaba ayıp olur muydu ? Öyle bir ağlıyorum ki insanlar bana garip garip bakıyor. Belki de haberi gördüler.  İnsanların yüzüne bile bakamıyorum.
Bunları düşünürken Efsun'u aradım.  Durumu anlatınca direk beni evine çağırdı. O olmasa ne yapacaktım ben . Eve  doğru dönüp tekrar  baktım.  Ağlayarak otobüs terminaline gitmek için taksiye  bindim.  Taksici ne olduğunu sorunca daha çok ağladım. Görmemiş  Allah'tan haberleri . Anlatamadım. Otobüs terminaline varınca inip hemen bir bilet aldım . Yolculuk yarım saat sonra başlayacaktı. Elime telefonu aldım instagrama girdiğimde Ernesto bir paylaşım yapmış "özledim" diye  beni aniden bir heyecan kapladı.  Ama  gerçekten bana mıydı bu mesaj ? Emin olmadan kendimi kandırmak istemiyorum.  Bir az olsun mutlu olmuştum. İçimden onu sevdiğimi ilan etmek geldi . Ama yapamadım hadi beni sevmiyorsa! 2 dakika sonra yolculuk başlayacak.  Otobüse bindim Ve gözlerim buğulandı. Ne de olsa kolay değil aileden ayrılmak.  Hatta yalan bir aile.  Her şey yalanmış. Üvey annem resmen beni kovmak için bahane arıyormuş. En zoruda annemi bırakıp gitmek . Babam ise artık yıkıldı.  Benim artık bir babam yok . Ne olursa olsun bana güvenmesi  gerekiyor . Bunları düşünürken uyup kaldım.  Bir teyzenin  beni kaldırmasıyla uyandım.  Merhaba İSTANBUL!!