End This Rivalry (Completed)

Chapter 20

Welcome Back

Pagkarating na pagkarating namin sa airport, kumpulan ng mga tao agad ang sumalubong sa 'min.

They have banners and they're so happy. I can see it. Kahit pala dito sa Pilipinas madami kaming fans.

Marami ring mga media ang sumalubong sa 'min.

"Girls, your cars are waiting outside. Pinadala ko na at para gamitin niyo sa pagpunta sa inyong mga pamilya. Bukas kayo kakausapin ng CEO. Just rest for today." Sabi ni Manager.

Nagpagawa na kami ng bahay namin dito sa Manila. Para madali na lang bisitahin sina mama.

Agad akong sumakay sa kotse ko at dumiretso na sa amin.

Kasalukuyan akong nagdadrive ng biglang nahulog ang phone ko. Tumingin muna ako sa daanan kung may sasakyan ba at agad ko itong pinulot. Pero nabigla na lang ako ng narinig kong may bumangga sa kotse ko.

I put back my stare in front but suddenly I saw blood. Nakabangga ako!

Having a defeaning nervousness, I went outside and found a man with bloods on his head. Shit!

Oh my! Damn, Ash! Ba't 'di ka nag-iingat?

Nilapitan ko siya kahit sobrang takot ang naghahari sa kaloob-looban ko. Tangina! Anong gagawin ko?

"Tulong! Tulong!" Sigaw ko.

But then I get shocked when his hand touched mine.

"Just help me get in your car." Sabi niya.

Teka! Kilala ko siya.

"Zaniere?"

Agad siyang napalingon sa 'kin at ngumisi. And from that, a slight relief had calmed me temporarily.

"I am running out of blood." Tanging sagot niya.

Agad akong natauhan at inalalayan siyang tumayo papunta sa loob ng kotse.

"Don't get too nervous. 'Di pa ko mamatay." Pagpapagaan niya ng loob ko habang nagdadrive ako. "Anyway,
welcome back."

Hindi ko na siya pinansin pa at binilisan ko na lang ang pagdadrive.

"With that speed, you'll probably hit another one." Puna niya sa bilis ng pagpapatakbo ko.

"What do you want me to do? You are running out of blood. Kailangan kong bilisan." Kinakabahang sabi ko.

"Just don't get too nervous. You're being attractive." Sabi niya na ikinabigla ko.

"May oras ka pa talagang lumandi."

"I'm not kidding."

Hindi ko na siya pinansin. Mas hahaba pa ang usapan namin eh.

Nakarating kami sa hospital at agad siyang ginamot.

Hindi naman daw masyadong malala ang natamo niya. Mga pasa-pasa lang. Hindi naman kasi masyadong malakas yung pagpapatakbo ko 'nung oras na 'yun kaya hindi malakas 'yung pwersa.

Pumasok ako sa loob ng kwarto niya at natagpuan ko siyang gising.

"I told you. Hindi pa ko mamatay." Panimula niya.

"Alam ko." Tanging sagot ko sa kanya.

"How did you know? Nervousness and too much concern were visible to you a while ago."

"Nag-aalala lang ako kasi baka mamaya mamatay ka eh makulong ako." Sagot ko.

"You really are something." Hindi makapaniwalang sabi niya.