End This Rivalry (Completed)

Chapter 32

His Confession

Pumunta kami ni Lei sa hospital kung saan itinakbo si Blue. At habang palapit ako sa emergency room ay ang sobrang takot na nagpapahina sa 'kin ang bumabalot sa aking kabuuan.

Lahat ng sakit na naramdaman ko ay natalo ng sobrang pagmamahal ko sa kanya. Na kahit anong kasalanan niya ay nakalimutan ko lahat dahil sa natatakot akong mawala siya. Na kahit hindi totoo ang nararamdaman niya ay hindi nito maaalis na ang katotohanang mahal ko siya. I love him so much that the fear of losing him is killing me.

Napaluhod ako ng makita silang lahat na pilit siyang binubuhay at ang bakas ang takot sa kanilang mga mukha. Ang buong Aces, ang mama at papa niya.

"Push!" Sigaw ng doctor.

To much blood is visible all over his body. And I can't afford to see him lying here and fighting for his life. I can't!

Sunod-sunod nagpapatakan ang aking mga luha habang hindi pa rin magawang tumayo ng aking mga paa. Sobra akong naghihina.

"Push!" Another scream from the doctor.

Lord, please just give him one more chance. Just one more please! Please! I love him so much.

Humihikbi na ko habang hinahaplos ni Lei ang likod ko ng marinig namin ang sinabi ng doctor...

"Time of death, 8:37 AM."

Agad akong tumayo at nilapitan siya.

"No, no , no please! Please! Come back! I love you so much!Please!" Paghikbi ko habang yakap-yakap siya. "Hindi ko kaya! Please! Please, live!"

"Y-your w-wish is my c-command, my l-lady." Agad akong napatingin sa kanya ng marinig ko siyang magsalita.

Seeing his beautiful eyes gave hope to me. Pinipilit niyang dumilat para ipakita sa 'king buhay siya. Buhay ang lalaking pinakamamahal ko. Buhay siya!

"I c-can't d-die right now. H-hindi pa kita n-napapakasalan." Dagdag pa niya na lalong nagpahikbi sa 'kin.

Tinawag nila ang doctor at agad siyang nilapitan. Umalis ako para matignan siya ng maayos pero agad niya kong pinigilan gamit ang paghawak niya sa aking kamay.

"S-she's my cure." Sabi niya sa doctor.

"Blue, kailangan kong lumabas hindi ako pwede dito. Maghihintay ako sa labas. Just please, live."

"I p-promise." Sagot niya at tsaka ako binitawan. Lumabas ako kasunod nilang lahat.

Agad akong niyakap ni Lei ng maramdaman ang sobrang panghihina ko. Pero hindi gaya ng kanina, may parang isang malaking bato ang nawala sa puso ko. Bumitaw ako sa kanya ng maramdaman ko ang pagbitaw ni Lei at natagpuan ko ang mama ni Blue na magang-maga ang mga mata.

"Can I hug you?" Nabigla ako sa tanong niya. Pero imbes na magtaka pa ay agad ko siyang niyakap at bigla siyang humagulgol.

"I'm so sorry, hija. I'm really sorry kung pinagbawalan ko man kayo noon. Sorry kung naging isa ako sa mga hadlang sa pagmamahalan ninyo noon. I just want you to know na mahal na mahal ka ng anak ko.Hanggang ngayon. His feelings are true. I can say it through his eyes. At walang halong pagpapanggap lahat ng 'yun." Pahayag niya.

"Paano niyo po nalaman ang problema namin?"

"Alam ko kung anong plano ni Mr.Perez pero hindi pumayag ang anak ko. Galit siya sayo pero hindi ka niya magawang lokohin. Alam ko 'yun. He's my son, remember?" Sagot ni Mrs.Collin.

Pagkatapos kong makipag-usap sa mama ni Blue ay umupo ako sa tabi ni Lei habang hinihintay namin ang resulta.

Hearing all of these from his mother made me blame myself from what happened. Hindi ko dapat pinaniwalaan si Celine. Pero bakit siya umoo noong tinanong ko siya kung totoo? Bakit hindi niya sinabi sa 'kin ang katotohanan? Oo nga pala, hindi ko siya hinayaang magpaliwanag.

Agad kaming napatayo ng lumabas ang doctor mula sa emergency room.

"Doc, how's my son?" Tanong ng Mr.Collin.

"I'm sorry to say this but... his brain bleeds to much that cause him to be in a temporary state of coma."

Muntik na kong mawalan ng balanse pero ang mga braso ni Zaniere ang pumigil nito. He's comatose. My Blue is comatose.

"Hindi ko alam kung paano bumalik ang heartbeat niya kanina and miracle is the only answer I found. Temporary lang naman ang pagkacomatose niya. Maybe in a week or so magigising na siya." Dagdag pa ng doctor.

I should be thankful. Nakaligtas pa rin siya. Baka hindi ko kayanin kung hindi. But I can't stop blaming myself. Siguro ganun nga tayong mga tao. Hahanap at hahanap tayo ng masisi that even ourselves are not exempted. Alam ko bawat isa sa mga kasama ko ngayon ay hahanap at hahanap ng dahilan para sisihin ang kanilang sarili. They kept it inside just to torture theirselves. And I hate that it's natural to us.

Pumasok kaming lahat sa kwarto ni Blue habang dala-dala ang sobrang pag-aalala.

He's in a deep sleep. He's just resting. Those thoughts are what I'm insisting on my mind. Na magigising rin siya. Na makakasama ko ulit siya.

Umupo ako sa katabing upuan ng kaniyang kama at agad hinawakan ang kaniyang kamay. How I hated myself for letting this hand go. How I hated myself for not fighting years ago. How I hated myself for not choosing him. Sinayang ko ang anim na taong dapat nakakasama ko siya. Sinayang ko ang pagmamahal niya. I did broke the heart of this man.

Lumipas ang isang araw pero hindi pa rin ako umaalis sa tabi ni Blue. Kahit pilit nila akong pinagpapahinga. Gusto ko ako yung una niyang makikita kapag nagkamalay na siya. I want to be the first one who'll catch the most beautiful eyes.

Napatingin ako sa kaliwa ko ng mapansing may kumuha ng isang upuan at itinabi ito sa akin.

"Hindi ako aalis." Tanging sagot ko kay Zaniere.

"Hindi naman kita pinapaalis. I just want to feel how lucky my friend is." Bigkas niya sabay tingin sa 'kin.

Ibinalik ko ang tingin ko kay Blue at katahimikan ang naghari sa aming dalawa. Ngunit wala pang isang minuto ay muli siyang nagsalita...

"He didn't gave you a fake love..."

Napatingin ako sa kanya ng malaman kung ano ang tinutukoy niya.

"And nor did I." Dagdag pa niya. "Noong bumalik ka, pilit niyang sinasabing wala na siyang nararamdaman para sa'yo. Pilit niyang sinasabi sa 'ming, he moved on. Pride it is. Ikaw ang nang-iwan eh. Pero hindi kami naniwala. We never saw someone he can love as much as he loves you. Kaya para palabasin ang tunay niyang nararamdaman,
nakaisip kaming apat ng plano. And that is to make him jealous." Kwento niya.

"Kaya ba lagi mo kong nilalapitan simula ng bumalik kami?"

"Yup! That was our plan. And we succeded. Noong narinig namin ang hindi niya pagpayag sa plano ni Mr.Perez at Manager, doon namin nalamang mahal ka pa rin niya. Kasi wala siyang balak na saktan ka."

"Pero bakit ako ang pinili niyo noong gabi ng auction?"

"Kasi gusto naming ipakita sa kanila na pumapayag kami sa plano nilang dalawa. Dahil alam naming hindi titigil si Mr.Perez hangga't hindi ka niya nakukuha sa kompanya niya. Kaya pinilit namin si Blue na sakyan ang plano nila pero wala kaming balak na lokohin ka. Hindi ikaw ang puntirya ng pangloloko namin, si Mr.Perez at si Manager. Walang halong pagpapanggap lahat ng ipinakita namin sa'yo lalo na si Blue. He's madly inlove with you."

Pero nagulat na lang ako ng makita ang isang luhang dahan-dahang tumutulo sa kaniyang pisngi.

"It's my fault..." Bigkas niya. "Mas pinili kitang puntahan ng gabing 'yun kaysa sa kanya. Hindi ko siya nagawang samahan ng panahon kailangan niya ng kaibigan."

"Anong ibig mong sabihin?"

"I chose you over him. 'Cause I'm madly inlove with you, too. I have caught by my own trap."