Wicked Her

Kabanata 67

Bawat hakbang ko ay syang kabog ng dibdib ko. Damn, my heart is beating so fast like it'll run away from my chest. The white corridors aren't giving me comfort. I hate hospitals, it's giving me painful truth.

Nang makarating ako sa harap ng kwarto kung nasaan si daddy ay nanginginig ang kamay kong hinawakan ang door knob. Calm down heart. Pikit mata kong pinihit ang doorknob. Luckily mom's awake but dad's not.

I went to the hospital alone, pagkarating na pagkarating namin ni Bryan sa bahay nya na pinagawa nya dito sa San Andress nagpahatid agad ako dito. He was left in his car.

"A-arabella?" Gulat na tanong ni mommy. Malungkot akong ngumiti.

"H-hey mom." Mahinang saad ko. Ngumiti sya at umalis sa tabi ni daddy para yakapin ako.

Napatitig ako kay daddy. He looks really sick. Sobrang payat nya na halos buto at balat nalang ang kita sa kanya, there's a lot of machine supporting his life.

Oh God. When I was a kid i'm so scared of him because he looks so powerful and strong, now my great father is just a weak man laying on the bed.

Napapikit ako ng pumatak ang luha sa pisnge ko.

Maybe kung hindi ko iniwan si daddy hindi mangyayari sa kanya ito. Hindi sya mananakawan ng anak nya. Maybe napalago nya pa ang mga negosyo nya. Hindi siguro sya baon sa utang. This is all my fault.

I was so immature.

"This is the effect of my doings.." I whispered.

"Hey Ara! Dont blame yourself." Hindi ako umimik at nanatili ang tingin sa ama.

May pagalit-galit pa ako, iiyakan ko rin naman pala sya.

Lumapit ako sa tabi ni Daddy. Hinawakan ko ang mapayat nyang kamay.

"Hey dad, I-i miss you." Bulong ko. "Magpagaling ka.." Saktong pagkasabi ko non ay iminulat ni daddy ang mata nya at hinanap ako. Tumayo lang sa likod ko si mommy.

"A-ara?" Mahinang tanong nya.

"Yes dad?" Pinunasan ko ang luha ko at mas lumapit sa kanya.

"Are y-you r-really A-ara? M-y daughter?" Lalo akong napaiyak sa tanong nya.

"Yes dad! Its me." I said trying to smile. Ilang sandali syang natulala hanggang sa may luhang pumatak sa mata nya, nagsunod sunod ito hanggang humagulgol na sya, mabilis na lumipat si mommy sa kabila ng kama at inalalayan si daddy.

"Im sorry hija, i'm sorry Ara." Umiiyak na saad ni daddy yumuko lang ako. "Hindi kita sinundan kahit kaya ko, i'm sorry." He said full of guilt making my heart ache.

"It's all in the past dad, let go. I-im fine now." Wow Ara! The word 'let go' sayo pa talaga galing!

Buong gabi na puro iyakan ang nangyari sa aming tatlo. Natapos lang kami dahil kailangan na ulit matulog ni daddy, natulog narin kami. Natulog ako sofa samantalang si mommy ay sa tabi ni daddy.

Nang sumunod na araw sabi ni mommy dalawa pang araw ay pwede na kaming umuwi. Ang kaso wala na kaming uuwian. Buti nalang ay nag-volunteer si Bryan na pwedeng sa bahay nya muna kami tumira habang maghahanap ako ng trabaho.

I dont know kung may mahahanap pa ako. All I know is modeling, nothing more nothing less.

May pera pa naman ako pero ipangpbabayad ko ito sa hospital.

I asked dad kung gusto nyang humingi ng tulong sa anak nya. Emily looks fine on her own. She can help dad if she wants but dad told me na ayaw na daw makipag communicate nila Emily after she stole dad's everything. And dad isn't even sure if Emily is really his daughter. Sobra na raw syang nagsisi.

That bitch.

Bumalik ako sa realidad ng may pumasok sa kwarto.

I stiffened when I saw who is it.

"C-chad?" Gulat na saad ko.

Nagulat rin si Chad at tinitigan ako mula ulo hanggang paa.

"I thought you're with Nealle?" Mabilis akong napairap sa bungad nya.

"What are you doing here." I asked eith so much art. He chuckled at me.

"You didn't even change." He said and boeed a little to mommy. He placed the basket of fruits in the side table. "I just came here for a visit." He said and shrugged his shoulder.