The Alexandros Series: MY HEART REMEMBERS (REVAMPED VERSION)

CHAPTER 005 - The Mysterious Man

NAGSALUBONG ANG MGA KILAY NIYA. Paano nalaman ng lalaking ito ang pangalan niya?

"Are you here to stalk me?" tanong pa nito; ang ngisi'y abot hanggang tainga.

"Paano mo nalaman ang pangalan ko?"

"I asked first."

Itinaas niya ang noo. "I am not here to stalk you. Napadaan lang ako at nakita kita. And I followed because..."

"Because...?"

Bakit nga ba?

Humugot siya nang malalim na paghinga bago muling itinaas ang noo. She then opened her mouth to say something but closed it again when no words came out. Hindi niya mahanap sa isip ang tamang sagot. Kahit siya ay nagtaka kung bakit siya naroon at sinundan ito.

Nang wala pa ring maisip na sagot ay minabuti niyang tumalikod na lang at umalis. Pero hindi pa man siya naka-i-ilang hakbang ay muli niyang narinig ang tinig nito.

"Hey, I need to know something."

She stopped and looked over her shoulder. Nakita niyang muli na itong nakatayo, ang mga kamay ay nanatiling nakasuksok sa magkabilang mga bulsa, at ang ngiti'y nakapaskil pa rin sa mga labi.

"You aren't using those spandex shorts anymore, are you?"

Buhat sa sinabi nito'y napasinghap siya nang malakas. Bigla siyang nakaramdam ng matinding inis sa pagpapaalala nito tungkol sa bagay na iyon. Lumingon-lingon siya at naghanap ng kung anong mahahablot para ibato rito. Subalit wala siyang mahanap na kahit ano roon maliban sa mga nagpatung-patong na sirang desks at boxes.

Narinig niya ang malakas na pagtawa ng lalaki. "I guess you still are."

Muli siyang humarap at tinapunan ito ng masamang tingin. "Sinagot ko na ang tanong mo kanina. Ngayon ay ang tanong ko naman ang sagutin mo. Paano mo nalaman ang pangalan ko?"

Tumigil sa pagtawa ang lalaki at sandali siyang pinagmasdan bago nakangiting nagkibit-balikat. "I'm not telling you. Besides, hindi mo rin sinagot nang buo ang tanong ko."

She leered at him and turned her back again. "Well I guess ikaw itong ini-i-stalk ako. Hindi mo malalaman ang pangalan ko unless sinusundan mo ako. Kung ang tungkol ito sa payong mo na gusto mong bawiin, well sorry to say dahil nawala ko na. Nilagay ko sa locker at nang balikan ko kinabukasan ay wala na. Pero kaya kong bayaran iyon, so just let me know how much you need and I—"

"Nah, don't worry about it. I don't need any payments; I have enough money to buy myself a hundred of those."

Napa-ismid siya sa kayabangan nito. "Kung ganoon, bakit mo ako ini-i-stalk?"

"I never did."

"Eh papaano mo nga nalaman ang pangalan ko kung hindi?"

"I know someone who knows everyone. Besides, madali kang mag-marka dahil isa ka sa mga top students ng batch mo. You are somewhat popular."

"No, I am not." Kumunot ang noo niya. "I was never popular; I always try to be lowkey since day one, kaya h'wag mo akong bigyan ng ganiyang sagot."

Lumapad ang pagngisi nito.

"Hinanap mo siguro ako sa high school department kaya mo nalaman ang pangalan ko. Kung hindi dahil sa payong sa pinahiram mo noong araw na iyon, sabihin mo kung bakit at kung ano ang kailangan mo."

"Hmmm." Nagkunwari itong nag-iisip. At sa sandaling katahimikang iyon ay nagawa niya itong suriin nang maayos.

Hindi maulan at hindi rin malamig pero nakasuot ito ng topcoat na wari'y nasa isang malamig na bansa. He was wearing his uniform under that coat, and that irritating diamond stud earring was still there.