The golden bow

De klassieke namiddag

De lessen waren snel gedaan en toen was het eindelijk tijd voor het middagmaal. Meestal ook gewoon brood, maar dan met soep erbij. Ik legde mijn boeken op mijn kamer en liep al naar beneden, nu ging ik voor vroeg eten, ik had toch nog genoeg tijd om me om te kleden. 

Ik nam de kom soep -tomaten met balletjes, mijn favoriete- aan en nam 2 pistolets. Zie eens. Afwisseling. Ik zette me al aan onze tafel en scheurde een groot stuk in soep gedoopt brood van mijn pistolet af. Mijn broers kwamen weer bij me zitten en aten ook in stilte. Gelukkig kon je nu gaan wanneer je wou, en genieten van het uur rust. Ik ging na 20 minuten al naar mijn kamer. Nu ja, mijn kamer. Tralies voor de ramen -ik zou mezelf niet zijn als ik die niet weg kreeg- een bed met witte lakens maar een zwart bedovertrek, een witte kast, een wit bureau en lichte houten vloer. De muren waren trouwens donkerblauw en er hingen enkele van mijn kunstwerkjes op. Iedereen mocht hier zijn hobby kiezen (de meesten gingen voor een instrument en muziek of een instrument en een kunstvorm), en ik had gekozen voor sport (gevecht en wapens) en een soort portretten maken met steentjes. Het was nog best leuk ook. 

Ergens had de ruimte nog wel iets eigen kamerachtig, als je het portret van de president wegtelt. En het feit dat alles perfect opgeruimd moest zijn. De badkamer ernaast -wat niet meer was als een kleine douche die bijna altijd ijskoud water gaf, toilet en een lavabo - was misschien 4 vierkante meter groot. Geen spiegel. Die was hier verboden. Om onze identiteit zo klein mogelijk te houden, daarom ook de verplichte hobby's en het uniform.

 Alleen jammer dat ik geen mens ben, of niet eens 24/7 hier. Ik ben relatief goed in wegsneaken. 

Ik opende de deur en liet me even op het bed vallen. Ik zou echt willen slapen, want, maar dat ging nogal moeilijk. Over 35 minuten werd ik op de binnenkoer verwacht. Ik deed mijn kleren uit toen een klop klonk. 

'2 minuten, ik ben aan het omkleden!' riep ik richting de deur. Bewakers of opvoeders kwamen zo binnen, dus dit moest een medestudent -of medegevangene- zijn. Ik trok snel mijn lange blauwe legging aan en opende de deur, nog steeds in mijn bh. Sportbh als we precies willen zijn. 

'Sophie, niet?' zei ik tegen het meisje voor me. 

'Ja. Hey Rosalie.' Rose. Niet Rosalie. 

'Wat is er?' vroeg ik. Er kon maar eens iemand in de gang staan. 

'Ik heb problemen met mijn wiskunde en ik heb gehoord dat jij daar goed in bent. Kun je mij misschien helpen?' 

'Natuurlijk. Na het avondeten vanavond?' zei ik.

'Graag.' 

'Goed, ik wacht wel op je onder aan de trap.' zei ik. 

'Heel erg bedankt.' zei ze.

'Geen probleem.' Het houdt mijn aandacht ook af van de uitstap vanavond, dus dat is evengoed een win voor mij. Maar dat moet zij niet weten. Ze liep verder en ik deed de deur toe. Huiswerk hadden we hier niet, dat was naturlijk wel een leuk iets. Aan de andere kant, dan had je regelmatig niets te doen buiten op je bed niksen. Ik besloot al maar naar buiten te gaan. Wel, nadat ik mijn schoenen en shirt toch aan had gedaan en mijn haar in een staart had gewurmd tenminste. 

Op de speelplaats vond ik Aryan en Scott makkelijk terug. Gewoon kijken naar de plek waar 2 exact even grote jongens stonden met een abnormale haarkleur. Veel vrienden buiten mijn broers had ik niet echt. Niet dat ik me daarvoor schaamde. De meeste anderen zaten vol met de partij-ideologie. Jak. 

'En, klaar om weer 20 rondjes te rennen?' vroeg Scott al grappend. 

'Ik doe het al jaren.' zei ik terwijl ik me even uitrekte. En zoals ik al zei, fysieke dingen zijn heel makkelijk voor ons. Ik keek naar de bomen buiten de afsluiting. Er stond een flink windje en volgens mij zou het vanavond wel eens kunnen regenen. Dat was natuurlijk in mijn voordeel, want dan zou er veel minder naar buiten gekeken worden. De koer was niet veel, aan de ene kant had je het immense instituut, aan de andere kant had je een omheining, met 2 wachttorens. Als je slim bent weet je hoe je die kunt verschalken, want het zijn ook maar mensen die daar zitten. 

Er werd luid op een fluitje geblazen en snel rende ik naar het midden van de besteende plek, waar ik in lijn ging staan met andere leerlingen. 

'Goed, rennen allemaal.' Ik begon zonder klagen aan de rondjes, express ergens in het midden blijvend, zelfs al had ik zo het gevoel dat ik aan het loopslenteren was. Gezien het gezicht van mijn broers dachten zij iets gelijkaardigs. En voor hen is het nog erger. 

...

'Goed, stop allemaal.' Ik stopte meteen op mijn plek en draaide me om naar de bewaker die het plezier had ons te mogen onderwijzen op vlak van fysiek. *Kuch kuch* Gelukkig was er wel afwisseling. 

'Goed, vandaag gaan we voetballen.' Ik vierde een feestje vanbinnen, maar iets te snel naar mijn zin was ook dat weer gedaan en werden we weer verbannen naar onze kamers. Of toch de oudsten. Ik ging even uitgeput op mijn bed liggen en werd pas 2 uur later, om 5 uur, wakker. Blijkbaar zijn die uitstapjes en vergaderingen 's nachts inspannender als je zou denken. 

Ik liep naar mijn deur en zag dat er een brief onder lag. Ik begon te glimlachen. 1 keer in de week kwam de post van familie langs. Ik opende meteen de brief, deze keer aan het handschrift te zien van mijn moeder. Dan hebben Aryan en Scott onze vaders brief. Ik lachte bij de foto die erbij zat. De foto van een klein jongentje, met bruin haar en blauwe ogen. Ik snapte niet waarom mijn tante nog een baby wou, maar als de overheid zegt dat ze dat moest doen, deed ze dat. En daar kwam dan mijn neefje uit. Jammer dat ik hem nog niet heb kunnen zien, maar hij werd 2 weken na het einde van onze vakantie geboren, dus heb ik net de kans niet gehad. Nu ja, dat is dan maar wachten tot met de winterfeestdagen. Zo lang kon ik nog wel wachten denk ik. Nog 2 maanden.