The golden bow

Next level boomklimmen

Ik nam ook nog een ander boek, ook van voor de presidenten aan de macht kwamen. Eigenlijk was het een bundel van alle onherschreven leerboeken, maar dat zou het soort leerboeken zijn waar Aryan geen probleem mee heeft. 

'Hoeveel moet ik je?' 

'20.' zei hij.

Ik gaf hem 30. 'Ik moet geen korting. Jij moet je familie ook onderhouden.' zei ik. 

'Heel erg bedankt.' zei hij.

'Geen probleem. Ik zie je op het slachtveld.' zei ik. 

'Ik zie je op het slachtveld.' beaamde hij. 

Ik stopte de boeken in de zak die ik mee had genomen en legde daar het inpakpapier heel strategisch over. Mijn broers kennende zouden die proberen het zo uit te vogelen. 

Ik liep het café in en ging naast Aryan zitten. 'Al klaar met shoppen?' zei ik.

'Jep. Jij?' 

'Anders zou ik hier niet zitten.' zei ik, de choco aannemend van Angelo. Hij wist het zo al. 

'En, wat heb je gekocht?' polste Aryan. 

Ik nam een slok van mijn drinken voor ik antwoordde. 'Leuk geprobeerd.' 

'Het viel in ieder geval te proberen.' zei hij.

'Ja, en ik ben slim genoeg om dat meteen door te hebben.' 

Carter en Scott kwamen niet veel later ook binnen, dronken ook iets en we vertrokken weer. 

Ik vluchtte meteen naar mijn kamer, waar ik de cadeautjes inpakte. De kerstboom mocht pas de dag voor de langste nacht gezet worden net als de cadeautjes en versieringen. Rare traditie, maar ja. Aryan zat -als ik het goed gehoord heb tenminste- in mijn broers kamer, Scott in de keuken en Carter in de living. 

Het ging een pak sneller bij ons om de cadeaus in te pakken als bij Carter, maar dat was geen probleem. We konden wachten. 

'Ook klaar!' riep Carter luid. We kwamen rustig uit onze kamers en liepen naar de woonkamer of wat dan ook, waar we ons ding gingen doen. 

In mijn geval was dat samen met Carter in de zetel zitten en gewoon van elkaars aanwezigheid genieten. 

'Zullen we gaan zwemmen?' vroeg ik. 

'De rivier is ijskoud.' zei hij. 

'Dat vind jij misschien.' Het was het snelstromende soort, dus niet zo makkelijk te bevriezen. Mij zou het waarschijnlijk nog wel lukken, maar ik zag niet in waarom ik dat zou doen. 

'Doe jij maar, ik kijk wel.' zei Carter. 

Ik lachte. 'Dat is toch ook niet leuk.' 

'Tja. Take it or leave it.' zei hij. 

Ik zuchtte en bleef zitten.

'Goed, tortelduifjes.' zei Aryan. 

'Wat is er?' zei ik, nu weer lui, nu ik merkte dat er geen beweging inzat voor mij. 

'Wel, ik ga even de zetel uitblazen, als jullie kunnen rechtstaan?'

We gingen snel staan, want anders blies hij je er zo uit.En ja, ik spreek uit ervaring. 

'Wat gaan we dan doen?' vroeg Carter. 

Ik grijnsde. 'Ik heb wel een idee.' We liepen rustig samen naar buiten toen ik hem vastgreep, op mijn rug gooide en al 15 meter hoog in de boom zat voor hij het nog maar besefte.  

'Euhm.. Rose?'

'Ja?' lachte ik. 

'Niet grappig.' zei hij.

'Zeker daarvan?' lachte ik. 

'Ja. Zet me neer!'

'Iemand heeft hier hoogtevrees zo te zien..' lachte ik.

'Ja, we kunnen niet allemaal voor 37.5 procent afstammen van wezens met vleugels.' zei hij. Ik lachte en liet me los, waardoor het leek dat we gingen vallen. Carter gilde, iets wat mijn plezier alleen maar groter maakte. 

'Komop, nog 5 minuutjes.' zei ik met een pruillipje.

'Je laat me niet vallen, toch?'

'Nooit.' beloofde ik. 'Goed, hou je goed vast.' zei ik. Ik merkte dat hij zijn greep verstevigde rond mijn lichaam. Ik gaf hem og 2 seconden, voor ik vliegensvlug helemaal naar de top van de boom klom, en zo naar enkele bomen verder sprong. 

We eindigden zo'n kilometer of 3 van het huis af, in een boom op 55 meter hoogte. 

'En hoe vaak doe jij dit soort dingen?' vroeg Carter.

'Altidj wanneer ik er zin in heb.' zei ik. 

'Wel, ik weet niet of ik het doodeng of cool of superleuk moet vinden.' zei hij.

'Ik zou gaan voor superleuk.' zei ik.

Hij lachte even. 

'Dus, al iets anders gevonden om te doen?' vroeg ik.

'Ik zit hier goed.' zei hij. 

Ik grijnsde. 'Technisch gezien hang je goed.' 

'Ik sta nog steeds op een tak, dus dan sta ik goed.' 

Hij legde zijn hand op mijn wang en trok mij zo dichterbij, waarna onze lippen elkaar raakten. Het was moeilijk om niet helemaal weggevoerd te raken, maar het lukt me. 

Nog altijd die zelfbeheersing. Het had zo handig geweest als ik daar eens een keer niet op moest letten. Maar ja. Ik let liever daarop dan dat ik Carter vermoord. 

'Misschien moeten we terug gaan, voor we hier een uur staan.' zei ik na een beetje achterover te leunen. 

Nu trok Carter een pruillipje. 

Komop, hou je vast. We kunnen binnen ook nog plezier hebben.' knipoogde ik. Ik wist dat het genoeg zou zijn voor zijn hormonen om op hol te slagen. Hij greep me voorzichtig vast, maar toch niet te voorzichtig.

'Zit je goed?' 

Er klonk een instemmend gehum. 

'Goed.' Ik liet me vooruit vallen en greep al naar de tak van een volgende boom, zo heel de tijd, tot we perfect voor het terras landden. 

'Stapt u maar af.' lachte ik. Hij liet zich rustig van mijn rug af glijden en trok me dan mee het terras op. We gingen snel naar binnen. 

'Plezier gehad?' lachte Aryan.

'Ja. Maak je geen zorgen.' zei ik, waarna ik al weer verder getrokken werd door Carter. 

We gingen onze kamer binnen. 

'En nu lang genoeg hier blijven tot je broers ongemakkelijk worden.' zei hij serieus. Ik hield het niet meer en barstte in lachen uit. 

Ik legde me op het bed en sloot even mijn ogen. Ik voelde de matras naast me indeuken: Carter was naast me komen liggen.

'Kom je?' vroeg hij onschuldig. 

Ik legde met veel plezier in zijn armen. 

'k ben bang, Rose..' bekende hij.

'Hoezo?' 

'Met de revolutie. Stel dat het niet lukt. Stel dat ik sterf. Stel dat jij sterft?' 

'Zo moet je niet denken. Doemdenken staat bijna altijd gelijk aan verliezen. We moeten gewoon vertrouwen hebben in de goede afloop.' zei ik. 'Maak je geen zorgen. We overleven het wel. En anders zien we elkaar wel weer terug in wat erna komt.' zei hij. 

Hij fronste. 

'Wat? Ik beland in de hel, maar nakomeling zijn van een engel heeft voordelen. Ik vind je wel terug.' zei ik. 

'Ik hoop het maar. Ik hoop het.' zei hij.