The golden bow

LO

De volgende ochtend werd ik wakker zonder Carter naast me. Ah ja. Na onze douche moest die weer aan het werk. Om 6 uur was ie wel terug, dat is toch iets. En morgen geen lessen. Nog iets leuks. 

Ik maakte mijn bed netjes op en en trok mijn uniform aan, waarna ik rustig naar beneden liep en begon met mijn ontbijt. 

De meeste lessen -op wetenschappen na- waren saai. Huishouden was deze keer wassen, wat dus eigenlijk gewoon een veredeld iets is voor "de opvoedsters zijn te lui om jullie was te doen, dus jullie mogen al de helft doen". Over politieke leer moet ik niet eens spreken en zelfs LO was saai vandaag. Anders deden we nog een leuke sport, vandaag was het dansen, zo een afschuwelijk iets. 

Gelukkig bleek na de opwarming dat we een man te kort kwamen. En natuurlijk was ik degene die overbleef. Mijn broers werden als knap bekeken, dus zij hadden snel iemand. Ik ook nog, maar de meeste jongens hadden het lef niet om mij te vragen. 

'Euhm, 1-348-1732103, jij zult met een bewaker moeten dansen.' zei de lesgever, een andere bewaker trouwens. 

Ik keek snel rond me. 'Mag ik kiezen wie, meneer?' vroeg ik beleefd. 

'Natuurlijk.' 

'Ook van de werkenden?' Ik zag mijn broers lachend hun ogen tot de hemel slaan. 

'Ja.' 

'Dank u wel.' Ik liep op een menselijk drafje naar Carter.

'Hey, heb jij geen LO nu?' vroeg hij. 

'Volgens mij zit jij vaak genoeg te kijken om te weten dat ik een partner nodig heb voor het dansen.' 

'Betrapt.'

'Wel, je komt maar mee, of ik trek je mee.' zei ik. 

Hij grijnsde even en legde zijn hand in de mijne. 

'Ik heb mijn partner meneer.' zei ik doodleuk tegen de bewaker die de les gaf. 

Zijn ogen sperden open en zijn mond viel een stukje open toen Carter er een schepje bovenop deed en zijn hand op mijn heup legde en me dichter bij trok. 

'Jullie 2..' fluisterde Scott zodat alleen mensen met een bovenmenselijk gehoor het konden horen.

'Hou jullie in. Spaar bewaker Lockwood.' fluisterde Aryan op dezelfde lage toonhoogte. Ik grijnsde vliegensvlug in hun richting. 

'Goed.. euhm, wij gaan vandaag de found day's court doen. Een oude en niet zo gekende dans, dat maar in enkele kleine delen van het land gedanst werd, vooral op bals en missverkiezingen.' zei Lockwood. 

Ik lachte in mezelf. Ik kende die dans al. We doen niet alleen aan wapenhandel en vechten bij de rebellie, we doen ook dingen die nog eens van pas konden komen. En met het dienstmeisje van de president als mijn lesgeefster kon ik het nog redelijk goed ook. 

2 uur later lieten we elkaar los. 

'Nog 3 uurtjes.' zei hij. Ik knikte. 

'Ik zie je zo wel.' Hij drukte een kus op mijn lippen en ging naar mijn oor 'Vanavond was het toch die bijeenkomst, toch?' 

Ik knikte. 'Zorg dat je iets van wapen meehebt, je zult het niet leuk vinden, maar als we een bewaker of soldaat tegenkomen moeten we die van kant maken.' 

Hij knikte een keer kort. 

'Ik zie je wel op mijn kamer verschijnen, dan gaan we samen.' zei ik.

Hij knikte. 

'Tot over 3 uurtjes.' zei ik.

'Tot zo.' 

Ik ging naar binnen en zette mijn raam op kiep, waarna ik nog wat verder werkte aan mijn werkje. 

Voor ik het goed door had stond Carter al op mijn kamer. 

'Is het al zo laat?'

'Jep.' 

'Goed, doe de deur toe wil je.' Carter sloot de deur. Ik haalde de plank weg en nam Waldeinsamkeit uit de holte. Ik maakte het zwaard voorzichtig vast aan mijn rug.

'Waarom neem je Duende niet?'

'Moeilijker om mee te klimmen. En ik moet het er niet echt gaan in wrijven dat ik de meest gekende boog in heel onze geschiedenis bezit. Waldeinsamkeit volstaat wel.'

'Blijft raar om je die namen te horen gebruiken alsof dat normaal is.' 

'Wen eraan.' zei ik. 'Wij hebben het geluk goed met die bekende wapens om te kunnen, zoals het kleine broertje van Commuovere.' Ik haalde mijn zwaard een stukje uit zijn schede. 'Heb jij iets mee waar je mee kunt werken?'

'Ik heb mijn hele wapenriem nog om.' zei hij.

'En kun je er mee werken?' 

'Het pistool wel.' zei hij.

'Goed genoeg. Al wens ik je sterkte op onze trainingen.' 

'Wanneer is de volgende?'

'Dat horen we over pak 3 uur.' zei ik. 'Dus, als je mee naar buiten wilt..' 

We liepen het gebouw uit en wisten ons weer makkelijk te verstoppen achter het gebouw waar we altijd wachtten. 

'Blijven jullie hier altijd wachtten?' vroeg hij ongelovig.

'Ja, en het valt nooit iemand op. Mensen genoeg daar, en hier kunnen ze ons niet vanuit de torens zien.' 

'Goed nagedacht.' 

'Bedankt.' zei Aryan. Ik lachte even. 

'Afluisteren is niet netjes, weet je?' 

'Alsof jij het nooit doet.' Nu kwam ook Scott erbij. 

Ik lachte zacht en wendde me tot Carter. 

'We moeten hier nog wel een uurtje wachten, je kunt gaan zitten als je wilt.' zei ik. 

'Nee, ik blijf wel staan.' zei hij.

Ik knikte. 

'Carter, ik ga je al even waarschuwen, die bovenste rijen zijn prikkeldraad onder hoog voltage. Daar wil je niet tegen komen.' zei Aryan. 

'En je raakt misschien niet aan de tak. Dat is verraderlijker als het eruit ziet.' zei Scott.

'Ik blijf achter hem. Als hij er niet raakt grijp ik hem wel vast.' zei ik.

'En wie neemt hem op zijn rug?'

'Doe ik ook wel. Als dat geen gevaar is voor Waldeinsamkeit.' 

'Draag het over je buik, dat moet ook gaan.' Ik knikte en deed zonder echt erover na te denken mijn trui en shirt uit, dat ik even aan Aryan gaf. Ik herhing de riem waardoor het zwaard beter kwam te hangen. Gelukkig had ik het heel korte soort -een meter- want als ik er 1 had van 1.60 meter... . Ik deed snel mijn shirt en trui terug aan. 

'Goed, tijd om te gaan zeker?' zei Scott. We knikten en namen de omheining vast. Laten we hopen dat ze Carter nu ook accepteren. Ze zeggen wel altijd dat iedereen welkom is, maar ja. Het blijft een bewaker.. .