The golden bow

Cadeautjesjacht

'Doe me dat niet meer aan, ja? Mijn hart houdt dat niet.' 

'Ik zou dat niet doen als ik niet zeker wist dat ik dat kon.' zei ik.

'Euhm..' zei Aryan. 

'Correctie, ik zou het niet doen van zo hoog als ik niet zeker wist dat ik het kon.' zei ik droogjes. Mijn mondhoeken trokken enkele keren omhoog en ook mijn broers hadden moeite hun lach in te houden.

'Jullie moeten echt niet gaan spelen met die onsterfelijke genen.' zei Carter.

'Doen we ook niet. We kunnen gewoon tegen een extra stootje.' zei ik droog. 

Hij zuchtte. 'Nog eens?' 

'Natuurlijk.' zei ik, terwijl ik mijn zwaard trok. 

...

De volgende ochtend wou ik uitslapen, maar naar goede ging dat dus voor geen meter. Ik wurmde me zo zacht mogelijk uit Carters armen en besloot me al aan te kleden. Mijn bruine laarzen -in andere schoenen komt de sneeuw, en dat is nu ook niet echt zo praktisch-, een jeansbroek die ik erin stopte en een zwart shirt dat een klein beetje strak zat door mijn spieren. Je hebt dat niet alleen met jongens hoor. 

Ik liep zachtjes naar beneden en nam enkele eitjes, waarmee ik een omelet maakte. 

'Al weer wakker zusje?' klonk Scotts stem.

'Jep.' zei ik, terwijl ik de bus zout erbij nam. 

'Je hebt het lang volgehouden.' zei Aryan.

'3 nachten.' zei ik, waarna ik ook de peper erbij nam. Even later liet ik rustig mijn ei op een bord vallen. Ik zette me bij aan de tafel en nam bestek. 'Vandaag ook inkopen doen voor de langste nacht, toch?'

'Jep.' zei Scott. 'En ik vertel lekker niet wat ik ga maken.' 

Ik zuchtte en ook Aryan protesteerde. 'Sorry, de gerechten van de feestdagen zijn geheim, dat weet iedereen.' 

'Ja, want anders houden we ons ook echt aan regels hè.' zei ik droogjes. 

Aryan grinnikte zachtjes en Scott rolde met zijn ogen.

'Morgen.' Carter kwam nog een beetje verdwaasd de keuken in.

'Hey.' Ik sprong recht en gaf hem een goedemorgendzoen. 

'Goedemorgend schoonheid. Je was weer vroeg weg?'

'Ik kon niet slapen.' bekende ik. Hij wreef even over mijn rug. 'Vannacht lukt het je vast wel weer.'

'Ik hoop het.' zei ik.  We gingen weer zitten en ik ging verder met mijn omelet, hij begon met enkele "gewone" schellen brood. 

Ongeveer een half uur later vertrokken we richting de markt. 

Zoals gewoonlijk begonnen we aan het groenten en fruitkraam.  

'En, klaar voor de feestdagen?' vroeg de vrouw.

'We zijn bezig met onze inkopen.' zei ik eerlijk.

'Wat laat, nietwaar?' zei ze.

'Ja, we zijn laat begonnen maar we krijgen alles wel op tijd klaar.' zei Aryan. De vrouw was rustig bezig met onze bestelling.

'En het zijn jullie eerste winterfeestdagen buiten het instituut, toch? Moet wel speciaal zijn.' Je mocht alleen op de dagen zelf naar je familie en in de week van 24 tot 31 december. 

'Ja. Het wordt in ieder geval anders.' zei Carter. Ik hield mijn lach net op tijd in. 

'Wel, hier is alles. Veel plezier en prettige feesten.' zei ze. Ik legde het geld op de toonbank en wij gingen naar het volgende kraam.

Ongeveer een uur later stond ik in mijn eentje in een winkel. Er moesten nog cadeautjes ingekocht worden. 

Voor Scott zou ik iets doen met zijn passie voor koken. Dat was nog makkelijk: hij wou wat dingen met taarten en alles uitproberen, dus had ik met Aryan en Carter overlegd. Van Aryan zou hij ovenwanten krijgen, van Carter taartvormen en ik was de gelukkige die dingen voor op de taarten en andere baksels mocht kiezen. Het was nog wel een best leuk karweitje eigenlijk. 

Carter ging van mij 2 dingen krijgen: een dolk, dat had ik al geregeld met een lokale wapenhandelaar en 2 tickets voor een avondje schaatsen. Liefst voor de grote dag, want we weten niet wie van ons het overleefd. Als iemand het al overleefd. Maar als ik sterf, dan heeft hij tenminste toch nog een mooie herinnering aan mij.

Nu Aryan nog. Ik had eigenlijk geen flauw idee wat ik hem kon geven. Wapens had ie meer dan genoeg, en zijn enige hobby was gevechtssport.. en lezen! Natuurlijk! Ik checkte of niemand me zag en glipte de boekhandel in, zonder enig idee welk boek. Misschien een verboden, die vond hij het leukste om te lezen. Ik weet al welk. 

Ik liep naar de toonbank en bleef wachten tot de winkel leeg was. Gelukkig duurde dat niet lang, want vrouwen hebben het te druk met het huishouden en mannen doen hier over het algemeen niet aan lezen. 

'Kan ik de andere boeken zien?' vroeg ik aardig.

'Dit zijn alle boeken die we hebben.' zei de man. 

'Zeker daarvan?' zei ik, nog steeds aardig, maar mijn mantel iets naar achter doenend en Waldeinsamkeit onthullend. Een stukje maar. Mijn ogen schoten door de ruimte, niemand te zien. 'Ik denk dat u dat nog eens moet herbekijken.' Mijn ogen lichtten even heel fel op en gingen terug naar hun normale kleur. 

'Ow euh..'

'Rosalie Grey. Moet ik meer zeggen?' zei ik.

'Euh.. nee, natuurlijk niet juffrouw Grey. Volg mij.' Dat lijkt er al meer op. Dat in de top 10 belangrijkste leden van de rebellie in het zuidoosten zitten is af en toe heel handig. En ik wist dat deze man er ook bij zat. Daarbij komt het feit dat ik misschien wel een beetje gezocht ben, gewapend, en een fantasy. Allemaal dingen die op zijn momenten in mijn voordeel kunnen werken. 

De man leidde me naar de achterkamer. 'Welk boek zoek je?'

'Iets voor mijn broer.' zei ik naar waarheid. 

'Hier heb ik er wel enkele. Dik of dun?'

'Hoe dikker hoe beter.' zei ik. 

'Feit of fictie?'

'Maakt niet echt uit.' zei ik. 'Heel erg bedankt. Ik kijk wel even zelf.' Ik ging door de lijst met boeken voor me en wist het zodra ik het zag. Een dik boek, het dikste van de hoop in een mooie leren kaft. Dit was hem. 

Ik nam het boek voorzichtig vast en bladerde er rustig door. Het was nog in sierlijk handschrift geschreven, iets wat de echtheid ervan alleen maar bevestigde, en de pagina's waren duidelijk oud, maar nog in perfecte staat. 

'En, kunt u iets vinden?' vroeg de man.

'Ja hoor.' ik stak het boek in de lucht. De geschiedenis van de Fantasy's. Aryan zou er dolblij mee zijn.