The golden bow

Meeslepen

We raakten zonder al te veel problemen op mijn kamer. De meeste bewakers sliepen nu of waren buiten bezig. 

'Wat ga je nu met die wapens doen?' vroeg hij. 

'Waldeinsamkeit en Duende?' vroeg ik. 

'Het blijft raar om je die namen te horen gebruiken. Of je tot op de tanden bewapend te zien. Of te weten dat je.. geen mens bent.' 

'Zo kun je het zeggen. Wij gebruiken meestal begaafden in het openbaar.' zei ik. 'Maar we blijven Fantasy's.' Ik trok de plank weg. 

'Wauw, dat is handig.' Ik grijnsde en legde mijn pijlenkoker vanonder. Dan de boog. Ik trok mijn shirt snel uit en maakte de riem die ik vastgemaakt had rond mij waar de schede aan hing ook los. Dat legde ik er ook bij, waarna ik het weer mooi afdekte. Als je het niet wist, zou je het niet zien. 

'Euh.. Rose?'

'Ow ja. Sorry.' zei ik. Ik greep al naar mijn pyjama. 

'Wacht.' Ik verstijfde meteen. 

'Hoe kan dat..' zei hij. Ik boog langzaam verder naar mijn pyjama. 

'Officieren. Toen ze mij en mijn broers kwamen halen.' zei ik. 

'Wat?'

'Onze ouders wouden ons niet laten gaan. Ze zijn bijna gestorven die dag. Wij wouden niet meegaan, wij kregen dit.' zei ik terwijl ik het shirt snel aantrok. 'Ze dachten dat met genoeg brainwasherij we dat zouden vergeten, maar dat deden we niet. Ironisch genoeg hebben we alle 3 exact hetzelfde litteken.' 

'En je ribben?'

'Ik eet niet veel.' zei ik.

'Je moet eten. Dat is belangrijk.'

'Ik kan niet veel voedsel verwerken.' zei ik. 

'Kom hier.' hij hield zijn armen open en ik kroop in de knuffel. 

'Het is niet jouw schuld weet je. En ik heb het gevoel dat je meer meegemaakt hebt als zou moeten, maar dat is niet jouw schuld. Houd je er niet voor verantwoordelijk.' zei hij. Ik keek omhoog en glimlachte zwakjes naar hem. 

'Wil je bij mij blijven vannacht?' 

'Zoals vorige week dinsdag?' Ik knikte. 'Als je broers me niet castreren en jij me ook niet dan wel ja.' zei hij. 

Ik lachte even en kroop voorzichtig onder de lakens. 

'Waar moet ik liggen?' 

'Kom er maar mee onder.' zei ik. 'Ik mag koudbloedig zijn, jij bent dat niet.'

'Koudbloedig?' 

'Voel nu aan mijn huid.' zei ik. Hij voelde niet lang. 

'Kom hier. Jij moet onderkoeld zijn!' 

'Nee.' zei ik. 'Mijn lichaamstemperatuur staat gelijk aan die van mijn omgeving. Tegen morgenochtend ben ik wel warm.' zei ik. 

'En jij kunt daar niets aan doen? Wat doe je bij een dokteronderzoek. Ik weet dat ze verplicht zijn.' 

'Dan doe ik dit.. Houd je hand nog eens tegen me aan?' 

Deze keer legde hij zijn hand op mijn schouder. Ik concentreerde me even en voelde de warmte langzaam door mijn lichaam lopen. 

'Wauw.'

'De 4 elementen.' zei ik. 

'Cool.' Ik glimlachte. 

'Misschien moeten we maar gaan slapen. Het is waarschijnlijk al bijna 2 uur en ik kan maximaal blijven liggen morgen tot half 8.' 

'Ja, goed punt.' zei hij. 'Slaapwel Rose. Steek me alsjeblieft niet midden in de nacht in de fik?'

'Ik heb 5 jaar gehad voor ze er echt doorkwamen. Ik ben eraan gewend.' zei ik. 

'Slaapwel.' 

'Slaapwel.' 

...

Ik werd weer wakker in Carters armen. 'Goedemorgend.'

'Goedemorgend.' zei ik. 'Kan ik niet nog wat slapen?' 

'Je moet gaan ontbijten.' zei hij. 'Al weet ik wel iets hoe ik ervoor kan zorgen dat je later mag gaan.' zei hij.

'Ah ja?'

'Ja.' Zijn ogen glommen vervaarlijk terwijl hij dichter naar me toe leunde. 

'Zeker dat dit een goed idee is?' vroeg ik zacht. 

'Is dit een goed idee? Is wapens op je kamer verstoppen een goed idee? Is 's nachts wegsluipen een goed idee?' zei hij.

'Goed punt.' Ik overbrugde het laatste beetje afstand en onze lippen raakten elkaar op een vurige manier. Zijn handen gleden naar mijn heupen en ik legde mijn vrije hand voorzichtig in zijn nek, er zeker op lettend dat ik die niet brak met mijn kracht. Mensen kunnen breekbaar zijn. Zeker als ik me te veel laat meeslepen. 

Hij draaide ons zodanig dat hij boven op me zat en drukte nog een kusje op mijn lippen en ging dan naar onder, tot aan mijn oor. 

'Ik vrees dat we de rest voor vanavond moeten houden.' zei hij. Ik liet een beetje protesterend gepiep horen. Hij lachte en drukte zijn lippen nog eens op het plekje van net. 

'Komop schoonheid.' Ik kwam langzaam recht en Carter gaf me mijn uniform aan. Rood zo te zien. 

'Mag ik iets vragen?' 

'Natuurlijk.'

'Heeft er ooit iemand al iets bij je geprobeerd?' 

Ik draaide me strategisch om: 1 het verborg mijn blos, 2, ik moest me uitkleden. 'Nee. Dit is nieuw terrein voor me.' zei ik. 

Ik hoorde het stof van zijn shirt ruisen toen hij dat ook aandeed. 

'En hoe.. voelt het?'

Zijn vraag was zo onverwacht dat ik in lachen uitbarstte. 'Maak je daar geen zorgen over.' zei ik, terwijl ik me omdraaide, de laatste knoopjes van mijn hemd vastmakend. 'Het enige wat er kan gebeuren is dat ik me te veel laat meeslepen.' 

'Dat is toch niet zo erg?'

'Ik heb 5 jaar met mijn krachten op een heel laag pitje gezeten, op een tussenweg. Sinds iets meer als een week heb ik ze op volle sterkte. Ik moet voorzichtig zijn met wat ik doe. Als ik niet oplet en de controle verlies.. ik zou je behoorlijk pijn kunnen doen.' 

'Dat risico neem ik er dan maar bij.' zei hij, terwijl ik begon met mijn das goed vast te maken en mijn bed op te maken. 

'Komop, laten we jou maar iets te eten gaan geven.' zei hij. 

'Ja.' Ik knikte en liep mee naar beneden. 

'Ik zie je vanavond wel weer.' 

Ik knikte. 

'En je mag altijd iets vroeger komen.' knipoogde hij. Ik begon weer te blozen. 

'Smakelijk Carter.'

'Smakelijk Rose.' 

Ik liep de eetzaal binnen, ging mijn brood halen en liep naar mijn broers. 

'En? Wat is er gebeurd? Moeten we hem castreren?' vroeg Aryan net iets té gretig. 

'Durf eens.' zei ik. 

'Heeft hij iets tegen je zin gedaan?' vroeg Scott al iets normaler. 

'Niets tegen mijn zin nee.' Scott trok zijn wenkbrauwen op. 'Wat? Mijn leven, weet je nog?'

'Ja. Inderdaad.' zei hij. 'Maar dat betekent niet dat ik niet een beetje sceptisch mag zijn.'

'Hij heeft geen slechte bedoelingen.' zei ik. 'Dat weet ik gewoon.'

'We zullen zien. Gooi je gewoon niet voor hem als een wanhopige slet.' 

'Hoe goed ken je me precies?'