The golden bow

"Beter"

We liepen door de gangen en Carter moest mijn pols goed vasthouden, anders zou ik gaan rennen. 

Uiteindelijk kwamen we aan de kamer van mijn broers en ik klopte meteen aan. 

Scott opende de deur en trok ons meteen binnen. Letterlijk. Ik struikelde binnen, Carter vermeed de grond op 5 milimeter na. 

'Rose! Je leeft echt nog!' riep Aryan meteen. 

Even fronste ik. Waarom zouden ze het niet geloven? Ow ja. 

'Wel, onkruid vergaat niet snel dus jullie zitten nog wel even aan mij vast.' zei ik. 

'We zouden niet anders willen.' Mijn broers gaven me een lange knuffel. 

'We staan in het krijt, Carter.' zei Aryan. 

'Wel, jullie zus had me vermoord als ik jullie het medicijn niet gegeven had, dus ik had niet echt veel keus.' grapte hij.

'Hey! Zo moordlustig ben ik niet.' zei ik. 

'Vast niet.' zei Scott. 

'Ik zou je op geen andere manier willen.' zei Carter, waarna hij me een zachte kus gaf. Ik glimlachte terug naar hem. 

'Hoe voelen jullie je?' vroeg ik toen aan mijn broers. 

'Al wel eens beter gevoeld.' zei Aryan.

'Maar wel goed genoeg. Het is zo iets van een beetje ziekjes dat wel goed komt met een nachtje slapen.' zei Scott.

Ik knikte. Ik had exact hetzelfde. 

'Wat gaan we nu doen?' vroeg Scott. 'Ze weten wat er in die soep zat en ze weten dat iedereen die er ziek van werd een fantasy is.'

'Wel, dan moet hun gezicht geweldig geweest zijn toen ze ontdekten dat wij nog leefden.' zei ik.

'Was het ook.' zei Carter. Ik grijnsde even. 'Voor nu heb ik ze wijsgemaakt dat jullie gewoon opeens ziek werden en zelf ook niet weten hoe het komt.' 

'Zouden ze het geloven als wij zogezegd door het meerlingengedoe ook gevoelig zijn voor fantano?' zei Aryan. 

'Het kan wel werken ja.' zei ik. 'Denk jij dat het werkt?' vroeg ik aan Carter. 

'Het kan, als we goed acteren.' zei hij. 'Sommigen kunnen wel moeilijk doen en zeggen dat we het risico niet kunnen nemen, maar ik zal wel enkele strategische argumenten geven.' Hij nam even een pauze. 'En anders moeten jullie vluchten.' 

'Dat gaan we proberen uit te stellen. Zolang we hier zijn vallen we niet op en worden we niet als al te gevaarlijk beschouwd. Eens we vluchten weten ze dat er iets mis is en komen ze achter ons aan.' zei Scott. Aryan en ik bevestigden dat.

'En wat gaan jullie doen als jullie moeten vluchten?'

'Proberen ons als gewone burgers op te stellen. We zouden waarschijnlijk wel door kunnen gaan voor net afgestudeerd.' zei Aryan. 

'En anders hebben ze het maar te slikken.' zei ik. 

'En mag ik dan mee?' vroeg Carter. Dat heeft ie toch al eens eerder gevraagd, niet?

Scott antwoordde voor mij. 'Ja. Anders kunnen wij je niet terugbetalen voor ons redden en ik denk niet dat Rosalie dat echt leuk zou vinden als jullie gescheiden worden.'

'Dat is licht uitgedrukt.' bromde ik.

'Weten we toch.' zei Aryan. 

...

De volgende ochtend probeerde ik wel mee te doen met het gewone leven hier in het instituut. Dat was moeilijker als gedacht. 

Eens ik de cafetaria in kwam zag ik toch enkele lege stoelen, van de 890 toch bijna 15 procent. 128 lege stoelen. Dat hadden er 131 kunnen zijn. 128 levens verpest. 128 levende wezens vermoord. Het rouwen was bijna te proeven, net als het ongeloof. 

Leerlingen konden niet geloven dat hun vriend, hun toeverlaat, hun wederhelft misschien wel een fantasy was. Het andere deel rouwde om ze. Ergens proefde je ook verdriet en verslagenheid. 

Ik nam wat te eten, maar niet te veel. Ze zouden deze stunt niet opnieuw gaan lappen, toch zeker niet zo snel, maar ik was toch nu heel voorzichtig. Ik vertrouwde ze niet meer, maar ja, heb ik dat ooit gedaan?

Ik ging bij mijn broers zitten. 

'Het is vreselijk.' mompelde ik.

'Ik weet het.' zei Scott. 'Al die levens zo geëindigd en dan nog het verhaal over dat het voor het goede is, dat we monsters zijn, dat hun vrienden monsters zijn. Zie je haar daar? Ze is haar neef verloren. Hij is zijn vriendin verloren, ze waren ook mates, zoals jij en Carter, hij daar is zijn beste vriend verloren, zij haar kamergenote. Iedereen is hier op een manier door geraakt.' 

'En we kunnen niets doen om het beter te maken.' zuchtte ik. De deuren gingen open en iedereen wou -niet al te enthousiast- opstaan, maar toen zag ik dat het Carter was. 

Hij knikte ons met een miniscuul knikje toe en liep verder naar de plek waar Roan, Julian, Max en Felix zaten. Ik legde mijn haar achter mijn oor en draaide me een beetje, zodat ik mee kon luisteren. Mijn broers hadden een soort gelijkaardige reactie. 

'Als jullie vrienden ofzo hebben die het moeilijk hebben met de gebeurtenissen van de laatste dagen, ze mogen vanavond ook meekomen om alles van zich af te slagen. Dan hebben we zaterdag een extra training.' 

'We zullen het doorgeven meneer Everleigh.' zei Roan. 

'Goed, ik zie jullie wel vanavond.' Hij liep nog even naar onze tafel en gaf mij een simpele goedemorgendzoen, zelfs al hadden we elkaar nog maar een kwartier geleden gezien. 

'Ik denk dat jullie dat wel afgeluisterd hebben.' zei hij. 

We lachten schuldbewust. 

'Niet dat jullie zo veel met de andere leerlingen om gaan..' 

'Hey!' zei ik zogezegd aangesproken. 'Ik ken andere leerlingen hier.' 

'Ah ja?'

'Ja. Ik geef af en toe bijles hoor.' zei ik. 

'Wel, jullie hebben het gesnopen. Ik moet gaan, mijn overste wilt me mijn uren laten inhalen, dus ik mag heel de dag tot de training doorwerken.'

'Sterkte.'

'Ik zal voor je juichen tijdens LO.' zei hij. 

'Alsjeblieft niet. Dat is beschamend. Ik probeer niet op te vallen, remember?'

'Ik zal mijn best doen.' 

De leiders kwamen binnen en snel stonden we op, ik mijn boterham onder mijn rok verstoppend.

Er kwam een hele speech over het gevaar van de fantasy's, waarom we gevonden moesten worden, ... Kortom, alles wat we nu konden missen. 

Ik ging achteraf naar mijn kamer en at snel die boterham op. Sorry, ik ben sneller. Goed, welke vakken waren het weer vandaag? Ah ja, geschiedenis, Italiaans en koken. Aryan had dan Duits en Scott Frans. Zo hadden we wel enkele talen op reserve. 

Ik gooide mijn tas over mijn schouder en liep rustig naar het lokaal. Die speech was veel te lang, dus nu hadden we een pak minder tijd gehad.