The golden bow

Ondervraging

Het werd alleen maar erger toen ik iemand in bewakersuniform over me heen gebogen zag staan, en ik heb het niet over mijn broers, want dat durven ze ook wel eens te doen. Ik slikte en stond op, de pijn in mijn schouders en rug negerend. Die zou ik waarschijnlijk zo terug in de kom kunnen steken. Aan die ribben of pijnlijke onderrug kunnen we niet veel doen vrees ik. 

Ik hield mijn hoofd gebogen, heel bewust de bewaker niet aankijkend. Nu is het een kwestie van liegen en veel ja knikken. En bidden dat ik geen "straf" verdien. 

'Kijk me aan.' Langzaam deed ik mijn hoofd omhoog en kon ik de man, of nog net jongen, zien. Ik had hem nog nooit hier gezien, dus het moest een nieuwe bewaker zijn. Ik nam hem snel in me op. Bruin haar, niet veel donkerder als dat van mijn broers en bruine ogen. En 15 centimeter groter dan ik was. En dat zegt veel, gezien ik relatief groot, maar nog steeds gemiddeld ben voor een meisje. 172 centimeter om precies te zijn. 

'Wat is je naam?' vroeg hij.

'1-348-1732103.' zei ik. 

'Je nààm, niet je nummer.' zei hij.

'Rosalie Grey.' zei ik. 

'Carter Everleigh. Een nieuwe bewaker, zoals je misschien al wist.' Ja. Dat uniform is best makkelijk te herkennen. 'En je weet dat ik je nu enkele vragen moet stellen.' Ik knikte. 'Goed, zullen we naar binnen gaan. Ik ben er zeker van dat je wat wilt opwarmen. Ik hield mijn mond. Ik merkte niet zo veel van de koude. 

De man, Carter, hielp me in de schaduwen naar het gebouw gaan, iets wat me verbaasde. Waarom zou een wachter me voor problemen behoeden? Waarom wilt hij uberhaupt mijn naam weten? Waarom is hij zo aardig?!

Hij nam me de trap op, zijn hand op mijn onderrug en me zo begeleidend. Ergens voelde het fijn, aan de andere kant wou ik het op het rennen zetten. 

'Waar komt zij vandaan?' vroeg een andere bewaker, waar ik -zoals gewoonlijk- de naam niet van weet. 

'Ze is een luchtje gaan scheppen omdat ze niet kon slapen. Ik breng haar terug naar haar kamer.' zei de aardige bewaker, Carter dus. 

'Doe het veilig.' Mijn tanden klapten op elkaar. Het is waar, die kans zat erin. Maar moet je hem echt aanmoedigen? We liepen al weer verder, of Carter toch. Ik struikelde enkele passen toen hij me in mijn rug duwde, maar hervond mijn evenwicht. 

'Welk verdiep?' 

'Het eerste.' Hij knikte. 

'Links of rechts?'

'Links.' 

We liepen de gang in. 'Hier is het.' zei ik zacht toen we aan mijn deur kwamen. Hij gebaarde dat ik de deur moest openen. 

'Goed, ik wil dat je je afdroogt en omkleedt. Daarna gaan wij een gesprekje hebben.' zei hij.

'Ja meneer.' zei ik zacht, waarna ik naar mijn kast liep en er droog ondergoed en mijn pyjama uit nam. Ik liep de badkamer in en gooide mijn doorweekte kleren op de wasstapel. Ik nam de handdoek en droogde me snel af. Ik trok snel andere kleren aan voor hij zou denken dat het te lang duurde en binnen zou komen en wikkelde mijn natte haren in een handdoek, een andere meenemend naar mijn slaapkamer.

Ik kwam terug mijn slaapkamer en zag dat hij op het bed zat. Hij gebaarde dat ik ook moest gaan zitten, en deed dat ook, zelfs nog in houding ook. Rug recht, handen in mijn schoot.

'Goed. Waarom probeerde je binnen te sneaken?'

'Ik probeerde niet binnen te sneaken.' zei ik. 

'Wat deed je dan?'

'Ik zat gewoon op die tak te genieten van het weer. Ik ben een buiten..mens.' zei ik, hopend dat hij die aarzeling niet opmerkte. 

'Ik kan het best begrijpen als je weg wou hoor. Het is niet de meest geweldige verblijfsplaats in het land.'

Ik lachte even zachtjes. Daar had hij wel een goed punt. How! Blijf gefocust, Rose.

'Misschien. Dat is waarom ik daar ga zitten. Om even gewoon te kunnen ademen en van de stilte kunnen genieten.' 

'Je bent niet de enige die wegsneakte toen ie op een instituut zat hoor.' zei hij, met een klein glimlachje. Ik trok mijn wenkbrauw op. 'Ik begrijp het best. En ik zal alles doen om je te beschermen.'

'Dat moet niet. Ik heb niets misgedaan.' zei ik. 

'Je zat op een boom, over de afsluiting. Wees blij dat ik je gevonden heb. Als anderen je gevonden hadden had je immense problemen kunnen hebben.' zei hij. 

'Dat weet ik.' mompelde ik. Hij legde zijn hand opeens op mijn knie en ik verstijfde. 

'Kalm aan.' zei hij, terwijl hij cirkels begon te draaien met zijn vingertop. Nu moet je je inbeelden, ik ben 16 en heb nog nooit mannelijke aandacht gehad. Juist. Mijn lichaam ging in overdrive en ik had moeite om nog logisch na te denken. 

'Vertel me gewoon wat je bent gaan doen.-' 

'Dat heb ik al gedaan.' bracht ik uit. Godv.. Hij wist wat voor effect hij op me had. 'Ik zat gewoon te genieten van het weer en de stilte.' zei ik. Hij stond opeens op, het contact tussen onze lichamen -zelfs al was het zo klein- verbrekend. Ik piepte even en hij grimaste. 

'Mag ik je een geheim vertellen?' Voor ik iets kon zeggen ging hij verder. 'Toen ik op een instituut zat, nog maar een jaar geleden, had ik ook enkele vrienden. Ze hebben me praktisch gewongen dit jobje aan te nemen. Ik wou het niet. Ik haat de president.' Ik fronste. Waarom zou je dat tegen mij zeggen? Ik ben maar een student hier.

'Kruip onder de lakens Rosalie.' zei hij. Snel deed ik wat hij zei en ik haalde de handdoek weg van mijn ondertussen bijna droge haar. Mijn broers hadden het makkelijk op dat vlak, bij mij lukte dat amper. 

'Je hebt abnormale ogen en prachtig haar.' zei hij. 'Wil je me vertellen hoe dat komt?' Ik fronste. Nu wou hij het over mijn uiterlijk gaan hebben? 

'Het zal aan de genen liggen.' zei ik schouderophalend. 

'Misschien. Als ik je een tip mag geven voor de volgende keer dat je in de boom kruipt, check beter als je eruit wilt. En verzorg je rug goed, je moet hard geland zijn.' zei hij, waarna hij mijn deur uit liep en die toe deed. Oké. Dat was misschien een beetje heel erg raar.. .