The golden bow

Nieuwe woonst

We vonden na een dag -en 2 nachten- zoeken een goed huisje, goed verstopt in het Cedar Wood, nog steeds in dit deel van het land en niet al te ver van het dorp waar het café in is. Het had sneller gekund, maar we gaan Carter niet achter laten. 

Het was een behoorlijk groot huis, maar nog steeds klein genoeg om niet echt op te vallen. Ik vond het zo al geweldig. 

'Goed, Rose, als dit alles over is en we leven nog wil ik hier gaan wonen.' zei Carter na een eerste rondje door de woonkamer.

'Oh, daar ben ik zeker van.' zei ik. Het was hier verlaten -de laag stof zei genoeg- maar als je wind en water kunt beheersen is het zo opgemaakt. 

'Ik ga kijken of we lopend water hebben.' zei ik. Ik opende de eerste deur en daar was een keuken. Een mooie trouwens. Zwart en hout gecombineerd. Het zag er echt wel mooi uit, wel, op die laag stof na dan. 

'Scott, jouw domein.' zei ik. Scott was onze keukenprins. Een geweldige kok. 

De volgende deur was wel raak. De badkamer. Ik draaide de kraan open en er begon water te stromen. 

'Heel erg bedankt Habriel.' zei ik terwijl ik de kraan weer toedraaide. 

'Wat zei je?' vroeg Carter, die me gevolgd was. 

'Ik bedankte onze voorouder. Habriel. Eén van de oudere engelen, als in het soort dat de andere soorten schap. Onze overgrootvader.' zei ik.

'Jouw stamboom blijft me verbazen.' zei hij.

'Ja, wel, Er zijn ook maar zo'n 100 elements en wij hebben er 3 van in onze bloedlijnen zitten. Ow, en de algemene leider van de feeën van 100 jaar terug.' zei ik. 

'Okeeeeeey.' 

Ik liet de luchtdeeltjes in de kamer even rondzwieren en deed het stof letterlijk opwaaien. Zo, dat was ook weer een pak properder. 

'Euhm, Rose, Carter, kom eens naar boven?' klonk Aryans stem. Boven vonden we de slaapkamers. 2. En een lege ruimte waar met wat proppen nog wel wat ruimtes in konden.

'Welke willen jullie?' 

Ik stak mijn hoofd in de eerste kamer, en dan in de tweede.

'Ik denk dat we gaan voor die met het 2-persoonsbed.' zei ik.

'Ik moest het vragen.' zei hij. 

'Goed punt.' zei ik. 'Over slapen gesproken. Ik ben kapot. 48 uur wakker zijn is te veel van het goede.' 

'Trusten.' 

'Trusten.' Ik nam niet eens de moeite het bed op te maken of wat dan ook, ik viel praktisch neer op de matras, niet eens de moeite nemend me om te kleden. 

... 

Ik werd weer wakker zo'n 4 uur later, om 2 uur. Aryan zat op de schommelstoel voor het vuur, en ik ging maar op de mat ervoor zitten. 

'Ik heb hout buiten gevonden onder een afdakje.' zei hij. Ik knikte en keek naar buiten. Het was typisch herfstweer. Het goot en er stond een behoorlijke wind. Ik had er niet echt problemen mee. 

'Is er wat te vinden in de keuken?' vroeg ik. 

'Een beetje chocolade, suiker, bloem, boter, gist, koffiepoeder, honing, zout, rijst en theezakjes.' zei hij.

'Dus we moeten nog iets vinden om te koken.' 

'Voor vandaag kunnen we wel zelf wat creeëren, maar morgen moeten we naar de markt. Heb je je mantel nog?' 

'De zwarte en de blauwe.' Ik had 2 mantels gekregen voor mijn verjaardag vorig jaar. Een zwarte voor als ik niet gezien mag worden in de nacht en een blauwe voor als ik door moet gaan als een gewone burger. 

'Goed, je zult ze nodig hebben met dit weer.' 

'Als we niet willen opvallen tenminste.' 

'Inderdaad.' 

Ik keek even in stilte naar het vuur. 

'Eigenlijk is het grappig. Waarschijnlijk zitten ze op het instituut zich nu rot achter ons te zoeken.'

'Waarschijnlijk is het nu wel gedaagd dat we toch niet zomaar een drieling zijn.'

'Ja, dat ook.' zei Aryan. 

Ik lachte zachtjes. 

Ik keek naar de stapel hout. 'Moet ik nog wat gaan halen? Dan hebben we zeker genoeg voor heel de avond, en dan kan ik ook eens rondkijken.' 

'Ja, goed.' Ik knikte en trok de kap van mijn hoodie over mijn hoofd, waarna ik naar buiten glipte. 

De wind rukte op een plezierige manier aan mijn haar en de regen zorgde ervoor dat mijn trui en broek in een mum van tijd doorweekt waren. Ik nam een immense stapel hout -zo hoog dat ik amper zelf erover kon kijken- en liep de trappen op. Aryan was zo aardig om de deur voor me open te doen. 

'Bedankt.' 

'Geen probleem.' Hij nam enkele blokken over en we legden die samen op een stapel naast de open haard. 

'Scott is ook al wakker. Hij dacht eraan dat we alle ingrediënten hebben voor brood. En dat kun je met honing of chocolade eten.' 

Ik knikte en liep door naar de keuken. 

'Hulp nodig?' 

'Nee, het lukt wel.' Hij stond met een immense grijns het brood te kneden. 

Aryan kwam na mij de keuken in. 'Ik zou onze ouders wel graag willen zien.' 

'Nu zijn ze daar omdat ze denken dat we daar meteen naartoe gaan. Misschien worden ze zelfs opgepakt. En anders wordt er nu op ze gelet, net zoals met de winterfeestdagen over 5 weken.' En dan over 2 maand de grote revolutie.. .

'Ze heeft gelijk, bro.' zei Scott. 'Als dit allemaal over is kunnen we terug naar ons gezin.' Hij gaf het brood wat vorm. 'Is dit goed genoeg?' 

Het was een perfecte cirkel. 

'Ja. Perfect.' zei ik. 'Ik ga de gang boven een beetje opkuisen.' zei ik. Mijn broers knikten en ik ging stil de trap op, waarna ik een stevige windvlaag door de gang stuurde. Nu zag ik de rode mat ook op de lichtbruine vloer liggen. 

Ik ging onze kamer in en zag dat Carter nog altijd sliep. Het was schattig. 

Snel draaide ik me om, voor ik hem wakker zou maken. 

Ik liep naar beneden en greep mijn tas vast. 

'Wat ga je doen?' vroeg Aryan. Scott zat zo te zien bij de oven. Gelukkig was de keuken goed uitgerust en kunnen we Habriel nog eens danken voor een beetje elektriciteit. 

'Ik zit te denken dat we mijn kunstwerken en alles in de gang boven kunnen ophangen, kwestie alles hier een beetje meer van ons te maken. Dan kan ik zo ook mijn tas uitpakken en alles.'

'Ah ja. Ga je gang.' zei Aryan. 'Hulp nodig?'

'Altijd welkom.' zei ik, waarna ik een stoel achteruit schoof en mijn tas daarop zette.