The golden bow

Meningsverschil

Ik kon maar niet in slaap raken, tot ik besloot mezelf een slaappil te geven. Het ontraceerbare soort dan wel. 

Ik werd perfect op tijd wakker en trok mijn uniform -deze keer blauw- aan en liep naar beneden, waar het nu nog niet zo vol was als toen ik gisteren binnen gekomen was. Ik nam weer wat brood -deze keer ham en kaas- en ging al op aan de tafel zitten. 

'En, hoe is het gisteren gegaan?' vroeg Aryan zacht. 

'Ook goede morgend.' zei ik. 'En goed. Vrijdag komen er nieuwe wapens aan, moeten we niet komen, volgende week donderdag is het training om 10 uur, het veldje achter het café.' zei ik. 

Ze knikten. 'Veilig weg geraakt?' 

'Ja..' zei ik, maar ik krabte me zenuwachtig in mijn haar, genoeg voor mijn broers om te merken dat er iets mis was. 

'En terug?' vroeg Scott. 

'Euhm..' ik hield mijn hoofd naar beneden, waardoor ze het wisten. Hun ogen flitsten door de ruimte. 

'Hoe?' vroeg Aryan.

'Ik zag hem niet toen ik uit de boom kwam. Toen ik naar de draad sprong pakte hij me.' zei ik zacht.

'Weet je wel hoe onverantwoordelijk dat is?' vroeg Scott.

'Ja, dat weet ik.' zei ik. 'Maar ik ben ook geen supermens.' zei ik.

'Inderdaad. Je bent niet eens een mens.' zei Aryan bot, maar nog steeds zacht. 'Wij gaan hier een gesprek over hebben op jouw kamer.' 

Ik kneep mijn tanden op elkaar. 'Goed. Niet hier.' 

Niet veel later kwamen de leiders weer binnen, met de gekende toespraak, ook nu weer gevolg over hoe geweldig onze leiders waren en alles. Dat gebeurde niet iedere dag, maar wel 5/7 van de dagen. 

Eens ze zeiden dat we mochten gaan trokken mijn broers me bijna aan mijn oren naar mijn kamer en deden de deuren op slot. 

'Hoe kon je zo onvoorzichtig zijn!' riep Scott meteen. Wel, gelukkig zijn de muren hier geluidsdicht.. . 

'Zoals ik al zei. Het was niet mijn schuld.' riep ik terug. 

'Je zou beter moeten weten. We zijn al 4 jaar bij de eliteleden. De jongsten dan nog wel.' riep Aryan. 

'Maak me niet te pissed, Aryan.' zei ik gevaarlijk. 

'How. Kalm aan zusje.' zei hij snel. Ik haalde diep adem om kalm te worden. 

'Blijkbaar zitten ze toch ergens verborgen in me.' zei ik, in een slechte poging om er een grapje van te maken. 

'Jep. Maar dit is niet de ideale plek om ze te triggeren.' zei Scott. 

'Zeker niet gezien we over enkele minuten in de lokalen moeten zijn.' zei ik. 

'Ook al.'

...

De lessen gingen te traag voorbij. Ik wou gaan genieten van die tijd dat ik mijn hobby kon beoefenen. Gelukkig was dat zo een uur na het einde van de beweging. Het was een risico, met mijn krachten die op het punt stonden om helemaal boven te komen, dat wist ik ook, maar ik wou de les voor geen geld ter wereld missen. 

Ik trok mijn andere sportkleren aan en liep al naar de zaal, vanonder in de zuidvleugel van het gebouw. Ik klopte aan en wachtte op de binnen voor ik ook echt binnen ging. Natuurlijk. 

'Ik wist niet dat jij in deze les zat?' zei Carters lachende stem. 

'Wel, er moet een meisje zijn.' zei ik, terwijl ik mijn haar terug in een hoge staart vastbond. 'Sinds wanneer ben jij de lesgever?' 

'Sinds gisteren, sinds ik hier aangekomen ben.' zei hij. Er klonk nog een klopje en mijn broers kwamen binnen. 

'Naam?' vroeg Carter meteen. 

'2-128-1732103.' zei Aryan.

'3-129-1732103.' zei Scott, terwijl ze beiden bij mij kwamen kijken. Carter keek ons alle 3 aan. 

'Toevallig familie?' vroeg hij.

'Drieling.' verklaarde ik. 

'Drieling?' vroeg hij.

'Ja meneer.' zei Aryan beleefd. 

'Zo zijn er niet veel, niet?' zei hij beleefd.

'Zover wij weten zijn we de enige in heel de oostelijke kant van het land. Over het westen weten we dat niet en er kunnen natuurlijk ook altijd nieuwe kinderen geboren zijn.' zei Scott. 

'En jullie hebben nooit ruzie met elkaar?' vroeg hij. 

Ik dacht even terug aan ons meningsverschil van vanmorgend. 'Nee. Geen ruzies.' loog ik toen vlotjes. Technisch gezien was het ook een meningsverschil en geen ruzie dus.. . 

Er kwamen nog enkele jongens -Roan en Julian- binnen van wie Carter ook de naam vroeg toen Scott en Aryan zich naar mij draaiden. 

'We hebben een nieuwe trainer?'

'Nieuwe bewaker.' zei ik. Ze fronsten. 'Hij is degene die me pakte gisterenavond.' Hun ogen schoten naar Carter. 'Ik denk niet dat ik in de problemen ben geraakt. Er is mee te praten. Hij zorgde dat ik niet door een andere gepakt werd, coverde voor mij, en heeft niets met me gedaan.' 

'Zo beginnen ze misschien..' zei Aryan.

'Ar. Hij heeft ook regels gebroken toen hij er zat, nog maar een jaar geleden en hij haat Steele bijna even erg als wij. Zijn vrienden hebben hem deze job in gewurmd, dat heeft hij niet gedaan.' zei ik. 

'We geven hem het voordeel van de twijfel, maar wees voorzichtig.' zei Scott.

'Altijd.' 

Ik keek de zaal rond en zag dat de 2 laatste jongens -Max en Felix- ook aangekomen waren. 

'Goed, ik ben bewaker Everleigh, maar hier mogen jullie me best Carter noemen. Ik ben jullie nieuwe trainer en ik hoop dat we samen er een hoop leuke trainingen van kunnen maken.' zei hij. 'Goed, iedereen, pak een touw en begin te springen.' 

Ik nam zonder geklaag het touw en begon vrolijk te springen. Ik had energie te veel en die moest eruit. Ik moest alleen maar zorgen dat ik niet te veel energie gebruikte. 

Na 10 minuten springen gaf hij het bevel tot 20 push-ups. Dat valt nog mee. Anderen laten ons wel eens 50 doen. Dat is ook niet meer normaal. 

Ik kwam als 1 van de eersten terug recht en grijnsde een klein beetje. Mensen denken altijd dat omdat ik een meisje ben ik minder goed ben in dit soort dingen, maar daar waren ze mis in.

'Goed, schaduwboksen nu, met trappen en bewegen graag.' zei Carter. Ik begon meteen met de opdracht uit te voeren. Hoek, upper, lowkick. Rechts, links, knie. Dit gaat nooit vervelen, en het beste in dit hele verhaal is dat de staat zelf de rebellen en "begaafden" aan het trainen is. Kan het nog ironischer?