The golden bow

Pakken

We slopen naar onze kamers en ik verstopte Waldeinsamkeit meteen. 

'Morgen moeten we wegwezen.' zei ik terwijl ik onder mijn laken kroop. 'Zorg dat je jouw spullen die je mee wilt ook al gepakt hebt. Niet te veel. Ik zal je niet altijd kunnen dragen want ik heb mijn spullen ook mee te nemen.' 

Hij knikte en kwam naast me liggen. 

Ik sliep niet goed die nacht. Ik had nachtmerries over de nacht dat ze ons kwamen halen, over als Steele het ontdekt, als onze wapens gevonden worden, foltering, ... alles. 

'Blijf maar iets langer liggen.' zei Carter. 'Je hebt niet veel geslapen.'

'Hoe weet jij dat nu?'

'Ik ken je langer als vandaag, Rose.' Ik knikte. 

'Wanneer waar?' vroeg hij. 

'Ik heb met mijn broers afgesproken om 11 uur op dezelfde plek als gisteren. Dan is het al donker, maar kunnen we nog naar buiten. Laten we hopen dat meneer de president tegen dan nog niet hier is kunnen raken.' 

'Laten we het hopen. Ik ga pakken. Ik zie je straks wel.'

'Tot straks.' Ik gaf hem een snelle kus, waarna Carter vertrok. 

Ik probeerde nog even te slapen, maar dat ging gewoon niet, dus ging ik maar inpakken. Ik stak vooral mijn eigen kleren en spullen erin, maar toch ook mijn LO-kleren en blauwe uniform. 

Gelukkig mag je op zondagen kiezen wat je doet of draagt, dus ik speelde al lekker vals. Ik deed een zwarte ripped jeans aan -de verzorgsters hadden dat nooit echt leuk gevonden, maar ja, het is mijn job om ze tegen te werken-, donkerblauw shirt met daarover de riem om Waldeinsamkeit straks vast te maken en daarover een andere donkerblauwe hoodie. Snel nog mijn zwarte sneakers eronderaan en klaar om te gaan ontbijten. 

Ja, ik heb net mijn spullen ingepakt in mijn pyjama. Dus? Dat ding zit verbazingwekkend lekker hoor. 

In de eetzaal waren niet veel mensen, in vergelijking met anders, maar nog steeds een hoop. 

Mijn broers waren niet te zien en Sophie zat heel hyper te zwaaien zodat ik bij haar zou komen, dus dat deed ik ook maar. 

'Heb je het gehoord? Morgenochtend komt de president in hoogsteigen persoon naar ons instituut!' zei ze opgewonden. 

'Nee? Echt?' Ik was echt blij. Als alles goed ging waren we tegen dan al weg. Ging het slecht, wel ja, dan waren we opgepakt en hadden we sowieso een probleem. 

'Ja. Hij komt speciaal naar onze school! Mevrouw McLean vertelde het me en zei dat ik het aan iedereen mocht zeggen. Ik ben zo opgewonden!' 

Ik nam een hap van mijn brood om mijn geïrriteerde gezicht te verbergen. Ik heb nooit echt gesnapt waar die ophemeling en personencultus tegenover de presidenten vandaan komt. In mijn ogen is het enige wat ze doen mensen onderdrukken en zelfs oudere volkeren uitmoorden. Ja, wij zijn ouder. Jullie mensen zijn gecreëerd door engelen, en de engelen zijn fantasy's. En van engelen stammen onder andere meerminnen, feeën en elements af, terwijl van de tegenhangers van engelen, demonen dus, vampieren en sirenes komen. Vampieren en elements gaven dan weerwolven, en zo kun je wel doorgaan voor een lange tijd. Gelukkig dat we niet bepaald worden door of we van engelen of demonen afstammen, want ik zou het vreselijk vinden als ik voor 87.5 procent puur goed was. Daar heb je al het tegenbewijs dat dat ons niet bepaald. Ik zou het eerder 50-50 noemen. 

'Hey, Rosalie, hoorde je me?'

'Euh.. uh.. nee, sorry. Wat zei je?' 

'Ik zei dat ik er naar uit kijk om de president te zien. Misschien zoekt hij wel nog iemand voor zijn hofhouding! Of een draagmoeder voor zijn kind! Of-' 

'Sophie. Kalm.' zei ik, waarna ik nog een hap nam van mijn eten. 'Het is een dag als iedere andere hè.' Ik schoof mijn bord vooruit. 'Daarover gesproken, ik ga mijn broers zoeken. Ik ga ze het goede nieuws ook vertellen.' zei ik, waarna ik opstond en naar mijn broers kamer liep. Als alles goed is zijn ze daar nog. 

Ik klopte beleefd aan en de deur ging open. 

'Wat is er?' vroeg Aryan meteen. Scott stond voor de tassen. Goed bezig jongens.. . Mijn tas zit verstopt in mijn kast. 

'De president komt morgenochtend, ik hoorde het van Sophie.' 

'Opletten dat het geen valse streek is om mensen zoals ons die willen vluchten te vangen. Als die hier is tegen vanavond..' 

'Dan raken we nog steeds weg. We zijn niet zomaar mensen en we weten wat hier vanaf hangt.' zei ik. 'Kan ik helpen met inpakken?' 

'Nee, we zijn bijna klaar.' Ik knikte. 

'Dus, wat gaan we vandaag doen om die 13 uurtjes te doden?' zei ik. 

'Wat denk je van gewoon doen. Eventueel naar een bijles gaan, op onze kamer zitten, lezen, ...' zei Scott. 

Ik zuchtte. Ik had alles al ingepakt. Mijn kunstwerkjes zaten vanonder uitgestrekt in mijn tas, met daarboven al mijn kleren en toiletspullen: borstel, maandverband, tandenborstel, een beetje zeep, shampoo en conditioner, een scheermesje en scheergel, ... . Ik had wel mijn schoenen van mijn uniform er bij gestoken. Je weet nooit wanneer ik me een beetje moet op tutten. En ik had ook 2 kleedjes in mijn tas zitten. Gelukkig dat mijn reistas groter is als ie lijkt. En nog net naast een pijlenkoker kan hangen zonder vervelend te hangen. Ik ging niets uit mijn tas halen en ik had geen zin in bijlessen. 

...

Ik had mijn tijd maar gedood met op het plein sporten. Maar nu stond ik hier klaar. Eindelijk. Ik was het instituut hier wel kotsbeu. 

Waldeinsamkeit hing zoals gisteren vooraan langs de zijkant, en Duendes pijlenkoker hing op mijn rug. De boog zelf had ik netjes vast. Mijn broers en Carter stonden er ook.

'Goed, klaar om hier eindelijk weg te gaan?' vroeg Aryan zachtjes. 

'Oh, zeer zeker.' zei ik. 'Mensen eerst.' Ik gebaarde naar de afsluiting en Carter nam hem voorzichtig vast, waarna wij er ook op klommen. Ik sprong eerst, zo kon ik Carter optrekken, en mijn broers gingen klaarhangen om hem eventueel te kunnen vangen. Niet dat dat nodig was, want hij ging er weer even vlotjes over als gisteren. 

'Goed, nu kunnen we je niet dragen, dus je zult maar op ons tempo moeten rennen.' grijnsde Scott. Ik lachte. Zo hebben wij het vroeger ook vaak opgelost, maar dat wist Carter niet. 

'Wat?' 

'Je ziet wel hoe dat gaat.' zei ik, waarna ik rustig wandelend onder de bomen begon aan de wandeling. Op naar -hopelijk- een nieuw en beter leven.