The golden bow

Een gewone avond

'Je hebt jezelf weer overtroffen.' complimenteerde ik Scott.

'Bedankt.' Op de TV was één of andere propagandaversie van een kerstspecial bezig. 

We waren nu enkele weken verder, exact 3 dagen voor de eerste winterfeestdagen, vrij vertaald, de langste nacht. Dan heb je nog kerstavond, kerstmis, eerste kerstdag, en dan nog oud en nieuwjaar. Nog iets meer dan 3 weken en dan was het de grote dag. 

11 januari 2119. Hopelijk een dag die de geschiedenisboeken in zal gaan als de bevrijding van de dictatoriale regimes van Shannvedo en Thania. We hadden het trouwens een week vervroegd. Wij zouden aanvallen op 19 januari. Ook een mooie datum. 

'Het was inderdaad lekker.' zei Carter, terwijl ook hij zijn bord vooruit schoof.

'Gewoon een oud recept van onze ouders dat ze me een paar zomers geleden geleerd hebben.' zei Scott. Ik stond langzaam op. 

'Ik ga nog wat hout halen.' zei ik. Mijn broers knikten en Carter stond ook op. Iedere avond ging ik hout halen -Aryan had de ochtendshift- en achteraf oefenden we op zwaardvechten. We hadden 1 keer geprobeerd of Carter ook met Duende kon werken, maar dat was niet goed gekomen.

Flashback.

'Goed. Concentreer je.' Mijn broers stonden op het terras mee te kijken terwijl ik Carter hielp met de juiste houding. Ik merkte dat het niet echt ging. Het leek alsof mijn boog gewoon tegenwerkte. We hadden een roos gemaakt op een boom, maar ik betwijfelde of Carter hem zou raken. 

Carter spande voorzichtig de pees op en ademde nog enkele keren diep in en uit. 

'En laat los.' De pijl kwam in een boom, zo'n 50 meter verder te zitten, snel liep ik ernaartoe en nam de pijl eruit. Pijlen waren kostbaar en ik probeerde de mijne altijd terug te vinden. Wat meestal niet moeilijk was, want ik mis niet. 

Ik kwam teruggesprint. Ik moet ook mijn beweging hebben. 

'Goed.. geen Fantasywapens meer voor jou.' zei ik, terwijl ik mijn boog zelf vastnam, amper naar het doelwit keek, de pees opspande en de pijl recht de roos in schoot. Zo handig dat geheugen. Ik moet maar 1 keer naar een stilstaand doelwit kijken en ik raak. Bewegende zijn natuurlijk een beetje moeilijker. 

'Oké.. ik heb nog wel wat te oefenen zeker?' zei hij. 

'Een beetje maar.' zei ik. 'Misschien beginnen met een gewone boog. Of zwaardvechten. Dat is al moeilijk genoeg voor je.' zei ik.

Einde flashback

Ik liet de blokken voorzichtig vallen en liep naar Carter, die me Waldeinsamkeit aangaf. 

'Bedankt.' 

Ik liep terug de sneeuw in. Dat was wel leuk. Het sneeuwde hier altijd in de winter, en nu lag er ook een mooi laagje van toch zo'n 10 centimeter. Altijd een witte kerst. Dat was vroeger niet, dus dat is wel iets waar ik blij om ben. De verbanning van bijna alle auto's. 

Ook nu dwarrelden er sneeuwvlokjes naar beneden. Carter hield van sneeuw, maar toch zag ik hem zuchten. Probeer geen jas aan te doen tijdens training, vanwege bewegingsvrijheid. Wel ja. Hij had het daardoor wel mooi koudig. Hij mocht wel 3 shirts over elkaar aan doen, dus hij had niet echt iets te klagen. Zo koud was het niet eens. Maar ja, wie ben ik om dat te zeggen?

De sneeuw bleef in mijn haar in perfecte vlokjes hangen en ook mijn schouders moest ik op zijn tijd eens bewegen. 

'Goed, klaar?'

Hij knikte en we groetten elkaar, waarna hij meteen aanviel. 

Onze manier van trainen was ook niet veel meer dan sparren, maar ons is altijd geleerd dat je het best leert in gevecht, en dat deden we dus ook. 

Ik won wel, maar ik merkte dat Carter beter was geworden. Of mijn makkelijke moves waren voorspelbaarder geworden. Dat kan natuurlijk ook. 

'Aryan, wil jij eens?' vroeg ik aan mijn broer. Scott was nog aan het afruimen binnen. 

'Natuurlijk.' 

'Doe het wel op menselijk tempo.' zei ik, terwijl hij ook naar voor stapte, zijn hand op zijn zwaard. 

Ik ging nu op het terras staan als toeschouwer. 

Carter deed wel zijn best, maar ik zag dat hij toch nog niet echt iets aankon tegen Aryan. Gezien ik ongeveer even goed was als hem.. Wel ja. Gelukkig gaat in het leger van Steele niet echt een Fantasy, maar alleen mensen die ongeveer even snel als Carter waren. Dat gaf ons natuurlijk een voordeel, maar je weet nooit wat er achter gesloten deuren gebeurt met de gevangen -niet vermoorde, maar die 10 procent "gelukzakken" die niet vermoord werden. Nu ja. Ik hoop dat ik het nooit moet ondervinden. Ik sterf liever als dat ik gevangen wordt genomen. Krijgsgevangene of niet. 

'Jij het ook eens tegen mij proberen?' Scott kwam naast mij staan. 

'Sure.' zei ik. Ik draaide me om en trok mijn zwaard. Scott had zijn vechtstok vast. 

'En deze keer win ik.'

'Ja, nee. We staan nu gelijk, ik ga voor de win.' zei hij. We waren misschien alle 3 een beetje competitief. 

We namen onze wapens en gingen klaarstaan. We groetten en begonnen rond elkaar te cirkelen. 

Ik besloot dat het maar genoeg was na 5 minuten en viel aan. Scott was natuurlijk voorbereid en blokkeerde, maar iemand moest het initiatief nemen. 

Uiteindelijk was ik ook wel degene die won, maar goed. Carter stond met open mond te kijken, zonder weg te kijken, of nog maar te knipperen.

'Die snelheid blijft me verbazen.' mompelde hij. Ik lachte en haalde mijn schouders op, waarna ik me omdraaide, even wegsprintte en in een boom klom.

'Rose?' vroeg hij.

'Hierboven?' Carter keek naar iets op 5 meter hoogte. 

'Hoger.' 10 meter.

'Nog hoger.' 15 meter. 

Aryan schudde lachend zijn hoofd en hielp Carter kijken naar waar ik zat, 45 meter hoogte. Het was een relatief kleine den. Sommigen werden 60 meter hoog. 

Carters mond viel open. Zeker toen ik lachend mijn greep losliet van de boom en terug naar beneden dook, alle takken ontwijkend, tot 1 op 10 meter hoogte, die vastgreep en me er met een kleine salto -weeral- op gooide. 

'Rosalie Grey! Ben jij nu helemaal gek geworden?' riep Carter uit. 

Ik lachte alleen maar en sprong naar beneden, perfect gehurkt landend. Dit had ik vaker gedaan, maar dan van minder hoog, en vaak nog mikkend op de roos, om mijn "mikken tijdens een vrije val" een beetje te oefenen. Het was leuk, en leerzaam, dus mij hoor je niet klagen.