The golden bow

Het nippertje

Ik verloor het bewustzijn maar kon nog wel vaag iets horen. Hoe lang had ik nog? Nog 7 minuten voor ik stierf? Waren mijn organen al langzaam aan het afsluiten? 

'Rose.. rose.. Blijf bij me! Komop, blijf vechten.' 

Ik hoorde het geluid van een mes dat ergens in sneed en iets of iemand deed mijn mond -denk ik, alles was vaag nu- open. Toch zou ik zweren dat ik iets in mijn mond voelde druppelen. 

Het voelde alsof mijn hele lichaam door een kudde buffels overstampt werd, er overal naalden in gestoken werden en ik in salpeterzuur ondergedompeld werd, en ik klemde mijn tanden op elkaar om de schreeuwen tegen te houden. 

Hoewel ik net gehoopt had dat ik wakker zou worden, wou ik nu niets anders dan sterven.

En toch, na iets wat een eeuwigheid leek te duren deed ik mijn ogen open. 

'Rosalie.' Carters gezicht werd een grote glimlach en hij trok me meteen in een knuffel. 

Ik sloeg mijn armen ook rond hem. Dat noemt men dus het oog van de naald.

'Aryan en Scott?' vroeg ik. 

'Net op tijd.' zei hij. Ik ademde opgelucht uit. 'Ik kan niet geloven dat ze zoiets gedaan zouden hebben.'

'Tja. Dat is de staat.' zei ik. 'Geef mijn pyjama eens? Bijna sterven is vermoeiend.' zei ik. 

'Maak daar alsjeblieft geen grapjes meer over.' zei hij. 

'Sorry.' zei ik. 

Hij glimlachte en gaf me mijn pyjama aan, waarna hij zich aardig genoeg omdraaide. Ik wisselde zo snel als ik kon van kleren en schuiffelde in een betere houding, dat ik iets rechter zat. 

'Kan ik iets voor je halen? Iets doen?'

'Nee. Nu moet ik gewoon zorgen dat alles van contact met de fantano verdwijnt. Dat duurt nog wel 2-3 dagen. Hoe is het met jou? Die snee kan ook niet leuk zijn.' 

'Het geneest wel. Het belangrijkste is dat jij nog leeft.' 

Ik knikte.

'Ga maar slapen.' zei hij. 'Je moet wel moe zijn.' 

'Een beetje wel ja.' 

Hij glimlachte en gaf een kus op mijn lippen. 

'Komop, kruip omlaag.' zei hij. 

'Je gaat toch niet weg hè?' zei ik. 

'Ik blijf zo lang als je wilt dat ik blijf.' 

'Goed, dan kan je hier heel lang blijven.' zei ik. 

'Ga slapen.' zei hij. 

Ik knikte, en kroop onder de lakens, waarna Carter me goed indekte. 

'Ik blijf hier. En als je me niet ziet, ben ik binnen de 10 minuten terug.' zei hij. 

Ik knikte. 

'Slaapwel schoonheid.' 

'Slaapwel.' 

...

Ik werd wakker met Carter -inderdaad- op een stoel naast mijn bed. 

'Je bent mooi als je slaapt.' zei hij. 

'Bedankt.' Mijn keel was nog al droog. 

'Heb je iets te drinken voor mij?' 

Hij gaf me een beker met water aan, en gulzig nam ik enkele slokken. 

'Je weet dat ik ook van een glas kan drinken, toch?' zei ik.

'Dat dacht ik ook bij je broers. Die lieten het vallen. Ik neem geen risico's meer.' 

'Fantano. Schudt ons een beetje door elkaar.' zei ik als verklaring. 'Hoe laat is het?' 

'Half 8. Je broers waren een half uurtje geleden wakker, maar volgens mij liggen ze nu al terug te slapen.' zei hij.

'Ben je bij mijn broers geweest?'

'Al enkele keren. Ik ga er regelmatig checken.' zei hij.

Ik knikte. 'Heb je iets om te eten voor mij?'

'Ja, dat is het probleem. Ik weet niet wat jullie moeten eten nu.' zei hij. 

'Hetgene dat het meest bij ons natuurlijke voedingspatroon komt.' zei ik. Mijn broers zitten waarschijnlijk al wel aan hun deel van het eten. 

'Goed, het ligt in de kast, niet?'

'Jep.' Hij liet me iets uit de mand kiezen -een appel, klein stukje chocolade en een granenkoek- en ging naast me zitten. 

'Je hebt me eigenlijk nog niet veel verteld over jouw tijd in het IOJ. Vertel op.' zei ik. 'Op welke zat je?'

'Ik ben geboren in het zuidwesten. Ik zat ook daar op het instituut.' zei hij. Ik knikte. Dat was het dichtstbijzijnde, buiten dit dan. Mijn broers en ik kwamen uit het zuidoosten. De andere 3 groten waren centraal, in het noordwesten en in het noordoosten. Goed, er waren enkele kleinere verspreid, maar de meesten zaten in de groten. 'Ze behandelden ons niet echt veel anderser als hier, en ik had ongeveer dezelfde lessen. Ik zat ook op gevecht, was dol op lo, maar niet goed op mijn schoolvakken, zeker niet de politieke hoop, tot..'

'Hoe oud?' vroeg ik.

'11. Ik was 13 toen ik mijn maagdelijkheid verloor.' zei hij. 

'Kom hier.' Ik opende mijn armen en gaf hem een knuffel. 

'Jij kon er niets aan doen. Zo gaat het in deze verdorven maatschappij. Het is niet jouw schuld.' zei ik. 

'Ik weet het, en ik denk dat ik me er over heb gezet, maar soms vraag ik me toch af: waarom ik? Wat heb ik ooit misdaan?' 

'Niets. En je verdiende het ook niet. Niemand verdient dat.' zei ik. 

'Je bent te goed voor deze wereld.' zei hij.

'Daar verschillen de meningen over. Ga maar aan Steele vragen.' zei ik. Hij lachte even. 'Daar is de lach.' zei ik. 

'Ik hou van je, weet je dat?' 

'Jep. Dat weet ik.' zei ik. 

'Ik heb enkele dagen verlof gevraagd en kreeg die ook, dus je zit aan mij vast tot je beter bent.' zei hij. 

Ik lachte. 'Daar heb ik helemaal geen probleem mee.' 

'Dat weet ik toch.' Hij gaf me een zacht kusje op mijn voorhoofd. 'Mag ik erbij?' 

'Natuurlijk.' Ik schoof wat op en hij kwam meteen naast me liggen. 'Godverdomme, je bent weer ijskoud.' zei hij. 

'Ja, ik heb mijn lakens van mij af gegooid en buiten is het niet bepaald warm.' zei ik. 

'Dat is niet de bedoeling. Als ze nu binnenkomen om je temperatuur op te nemen?' 

'Dan laat ik die stijgen.' 

'En als je onderkoeld raakt?'

'Ik doe niet aan onderkoeld raken, weet je nog?' 

Hij zuchtte. 'Je bent net op het nippertje van de dood ontsnapt. Ik denk dat ik het recht heb om het bezorgde vriendje te spelen.' 

'Jij bent zo veel meer als dat.' zei ik. 

'Ja.. dat moet je nog eens uitleggen.' zei hij. 

'Zal ik doen, maar niet nu. Ik wil slapen.' zei ik. 

'Je hebt net nog maar 4 uur geslapen.' zei hij.

'Fantano is dodelijk. Het is een wonder dat ik nog leef. Gun me wat rust ja.' zei ik. 

'Vertel je het morgen?'

'Natuurlijk.' zei ik, waarna ik me tegen zijn borst aan nestelde en mijn ogen sloot.