The golden bow

Bijles

Om half 7 stipt was het etenstijd. 

'Ik kan vanavond niet meekomen naar jullie kamer, iemand heeft mijn hulp gevraagd met wiskunde.' 

Aryan knikte. 'Ik kan vanavond wel niet komen.' 

'Hoezo?' vroeg ik verbaasd. 

'Ik moet hier blijven.' 

'Wat heb je uitgespookt?' ons gesprek was nog minder als gefluister nu. 

'Gewoon een gesprek.' 

'Toch niet ...' Meestal was een gesprek over de ideologie, wat je wou doen, blablabla, maar soms kon je ook iets hebben als je verdacht werd van vanalles. 

'Zo stom zijn we niet zusje.' zei Scott.

'Dat weet ik ook wel. Ga jij er zijn?' 

Hij schudde zacht zijn hoofd. 'Ik kan niet wegglippen, ze komen op onze kamer zitten.' 

Ik knikte. Dan ben ik dus alleen. Ik nam nog de laatste hap van mijn stuk vlees en schoof mijn bord naar voor. 

'Ik ga mijn spullen wegbergen.' zei ik. Mijn broers knikten en ik stond op, waarna ik rustig naar mijn kamer liep en mijn boek ging halen. 

Op de trappen kwam ik mevrouw McLean tegen, de ene helft van het koppel dat dit instituut bestuurd. '1-348-1732103'

'Mevrouw McLean.' ik ging meteen in houding staan. Ik wou niet in de problemen komen. Had ik al verteld dat we hier niet aangesproken werden met onze naam -Rosalie Grey- maar met een nummer. Meer bepaald het hoeveelste kind je bent, dan de hoeveelste ingeschreven dat jaar en dan je geboortedatum. Ik was de oudste, dan kwam Aryan en dan Scott. 

'Rust.' ik ontspande meteen een beetje. 'Hoe gaat het?'

'Perfect natuurlijk.' zei ik. Normaal zouden mijn leugens goed genoeg moeten zijn, maar met deze vrouw weet je nooit. 

'Waar ga je naartoe?'

'Een medeleerling heeft mijn hulp gevraagd bij wiskunde.' 

'Ah, dan zal ik je niet langer ophouden. Goede avond, 1-348-1732103.'

'Goede avond mevrouw.' Ik liep snel de trappen aan en leunde voorzichtig tegen het onderste stuk van de leuning, waar hij uitliep op een sierlijke krul. Sophie kwam iets later ook naar beneden. 

'Sorry dat ik zo laat ben!' zei ze meteen. 

'Geen probleem. Ik was vroeg klaar met eten. Met welk stuk van wiskunde heb je zo'n moeite?' 

'Matrices.' bekende ze. 'Ik weet het, iedereen vind het makkelijk en alles, maar ik snap het niet altijd.' 

'Geen probleem. Iedereen heeft zijn zwakke punten.' zei ik met een glimlachje. Eén van mijn zwakke punten is politieke leer en ideologie, maar ja. Dat gaan we niet luidop zeggen. We liepen naar de grote eetzaal, waar nu iedereen buiten was en al enkele mensen zaten met hun boeken.

'Goed, waar wil je gaan zitten?' Ze liep naar een tafeltje en we gingen zitten. 

'Goed, zit het probleem hem bij de theorie of de toepassingen?' 

'Toepassingen.' bekende ze. 

'Geen probleem. Kan je enkele oefeningen open leggen?' Ze legde het boek open op de oefeningen. Ik las snel een willekeurige door. Perfect. 

'Laten we nummer 6 proberen.' Ik liet haar de oefening rustig doorlezen. 'Snap je wat er staat?'

Ze knikte. 

'Goed. Hoeveel kinderen kiezen er voor zwemmen op de eerste dag van het kamp?' 

'35 procent..' Ik knikte. 'En hoeveel procent kiest dat de tweede dag nog eens?' Ze herlas de tekst even.

'Euhm..'

'Sorry, slecht geformuleerd. Hoeveel procent van degenen die zwommen kiezen terug zwemmen?'

'45 procent?' 

'Goed zo. Schrijf dat maar op.' zei ik. 

'Euhm.' Ik zag dat ze twijfelde. 

'Mag ik even?' Ik nam haar potlood aan en zette een simpele "van" en "naar" en de afkortingen van de 4 sporten erop. ZW, BS, VS en ST. Ik zag dat de figuurlijke lamp ging branden. 'En vul nu verder aan.' Ik keek over haar schouder mee en zag dat ze het goed deed. 

'Goed. En nu zet je de verdeling van de eerste dag hier.' zei ik. 'Zwemmen eerst en eindigen met survival.' Ook dat was geen probleem. 

'Nog één?' vroeg ik toen de oefening opgelost was.

'Ja, graag.' zei ze. Ik nam een willekeurige. '19.'

Ook die kon ze oplossen. 'En, heb je het gesnopen?' 

Ze knikte. 'Bedankt, Rosalie.' De knuffel die volgde was onverwacht. 

'Geen probleem.' zei ik langzaam, waarna ze me los liet. Ik stond op. 'Ik wil nog douchen, dus ik ga gaan.'

'Dat ga ik ook doen.' zei ze. We liepen samen de trappen op en de hal door, maar mijn kamer was zo te zien dichterbij als die van haar. 

'Ik spreek je nog wel eens. En als je nog eens hulp nodig hebt, je mag altijd komen vragen.' zei ik. 

'Zal ik onthouden.' Ik knikte met een glimlachje en deed mijn deur open, waarna ik binnen glipte. Misschien moet ik maar omkleden.. nee, laten we dat maar niet doen. Ik ging naar buiten, maar deze keer was ik wel zo slim om mijn trui aan te doen, nu met mijn kap over mijn hoofd. 1, het regende, 2, dan vallen mijn haren -en ik ook dus- niet zo op.  Ik ging aan de afsluiting staan en keek rond me, wachtend op het moment dat de wachters niet in mijn richting keken. Toen niemand dat deed zette ik enkele passen opzij, zo iedere keer, tot ik onder de rechtse wachttoren stond, vlak naast een boom, onmogelijk om gezien te worden en nu dus perfect capabel om hier weg te raken. 

Ik wachtte geduldig tot iedereen naar binnen geroepen werd. Gelukkig werden we niet nageteld, en als ik de deur niet opende werd er gedacht dat ik vroeg gaan slapen was. Dat respecteerde iedereen. Het voordeel aan oktober is dat het vroeg donker is, en ik dus meteen weg kon. Ik keek snel nog eens rond, om zeker te zijn dat niemand meer op de ruimte was. Zo te zien niet. Goed. 

Ik trok mijn kap nog wat beter over mijn hoofd en greep de afsluiting vast. Gelukkig zat die goed vast, dat maakte het klimmen al een stuk makkelijker, en zo maakte ik ook geen geluid. Als ik praktisch op mijn kop ga hangen is dat al iets moeilijker. 

Ik wou de bovenrand vastgrijpen, maar bedacht me net op het goede moment. Dat is waar ook. Ik kan die niet aanraken. Ik had het eens gedaan toen ik jonger was, en de herinnering van prikkeldraad -onder stroom dan nog- en de andere lagen prikkel en stroomdraad stonden nog scherp in mijn geheugen. Goed. Dan is het nu maar tijd voor turnen. Liefst het soort snel turnen, want dat is ongeveer het enige stuk dat ik zichtbaar ben.