The golden bow

Een late bezoeker

Ik nam gulzig een slok van het water. Je kunt in ieder geval niet zeggen dat Carter er voorzichtig mee omgaat. Al vind ik het niet eerlijk dat hij mij heeft aangeduid als zijn partner vandaag. En ik heb geen idee of dat door gisteren of door het feit dat ik het enige meisje hier ben komt. 

'Goed nog een kwartier en dan gaan we stretchen.' kondigde hij aan. 'Sparren nu, geen genade.' zei hij. Ik grijnsde. Dat klonk wel als een leuk iets. 

'Klaar?' vroeg hij. 

Ik knikte en ging meteen in een vechthouding staan. 

...

'Goed gedaan.' zei hij toen ook dat laatste kwartier gedaan was. 

'Bedankt.' zei ik stijfjes. 

Hij knikte. 'Goed iedereen, goed gewerkt. Kunnen jullie stretchen?' Meteen begonnen we braafjes met stretchen. 

Toen excuseerde hij ons en ging ik zo snel mogelijk er vandoor met mijn broers, die me volgden naar mijn kamer. 

'Hoe voel je je?' vroeg Scott. Ik liet me op mijn bed vallen. 

'Kapot moe?' zei ik. 

'Ik heb het over het andere.' 

'Wel, alles is nog maar eens 10 keer duidelijker, en ik voelde me nog harder ingehouden als anders bij de training.' zei ik. Bij de jongens was het op 1 klap geweest, bij mij is het -5 jaar later- in schokjes. Ik ben op hetzelfde ogenblik begonnen, maar het duurde wel wat langer zo dan. 

'Probeer een beetje met je krachten te werken, niet veel, gewoon genoeg om de feeling te krijgen.' zei Aryan. 'Desnoods speel je maar wat met het water in het toilet.' zei hij. 

Ik lachte. 'Ik ga zo al douchen dus gewoon zo de warmte wat aanpassen zal al wel genoeg zijn denk ik.' 

'Waarschijnlijk wel.' zei Scott. 'Over douchen gesproken, dat moeten wij ook nog doen. Tot morgen.' 

'Slaap wel.' zei ik. 

'Trusten zusje.' zei Aryan, waarna beide jongens mijn kamer verlieten. Ik nam een handdoek, proper ondergoed en mijn pyjama en liep naar de douche. 

Het was raar nu dat mijn krachten eindelijk een eindspurt ingezet hadden. Ik voelde alles. Ik zag alles, hoorde alles. Een douche zal me goed doen. 

Ik zette de kraan open en speelde wat vals. In plaats van te wachten tot het water warm was -dan kon ik wachten tot ik een ons woog- maakte ik het warm en stapte onder de stralen. 

Ik lachte toen ik zag dat er allerlei druppels op mijn borst vormden. Snel begon ik met mijn haar in te shampooën en mezelf in te zepen. Gelukkig dat we die geur wel konden kiezen: appel en vanille, mijn 2 favoriete zeepgeuren. 

En toch werd ik verrast toen ik mijn kamer inkwam en Carter op mijn bed zat.

'Wat doet u hier?' vroeg ik, na het bijna laten vallen van de handdoek die ik over mijn kussen zou leggen. 

'Ik wou praten.' zei hij. Dat is niet altijd iets goed. Hij heeft toch niets mis gemerkt hè? 

'Ik zie niet in waarover er te praten is.' zei ik, terwijl ik ook op mijn bed ging zitten, bijna exact hetzelfde als gisteren. 

'Hoe oud ben je?' vroeg hij. 

'16.' zei ik. 'Jij?' 

'19.' ja, niet blijven zitten ofzo dus. 

'Jij bent de oudste thuis?' zei hij.

'Ja. Inderdaad. Heb jij broers of zussen?' vroeg ik. 

'Ik ben enig kind.' zei hij. Ik knikte. Ik kan me dat niet echt voorstellen. Mijn broers en ik zijn altijd samen geweest. 

'Dat kan ik me eigenlijk niet echt voorstellen.' zei ik zacht. 

'Wel, ik was een stil kind. Altijd aan het lezen en alles.' zei hij. Dat was raar. 

We zaten even in stilte en ik begon me een tikje ongemakkelijk te voelen. Het voelde alsof hij zo door me heen kon kijken tot in het diepste van mijn ziel, en ik vond het een verdomd raar iets. 

'Waarom gevechtssporten?' vroeg hij opeens.

'Mijn broers doen het en ik moet me kunnen verdedigen, denk je niet? De wereld kan een gevaarlijke plek zijn.' 

'Je weet dat je waarschijnlijk ingelijfd wordt dan, toch? Je bent niet slecht.' zei hij. 

Ik begon zachtjes te blozen om het compliment, maar toen kwam het eerste deel van de zin in mijn gezicht terug. 'Ik zeg nee.' zei ik. 

'Zo veel keuze heb je niet. Je kent de staat. Als ze iets willen, zullen ze het krijgen.' zei hij. 'Ik ben immens hard tegen mijn job aan het inpraten, maar ze mogen jou en je speciale brein niet krijgen.' zei hij.

'Hoe bedoel je?' vroeg ik, de angst net tegenhoudend. Adem, Rosalie. Adem. Je wilt niet ontploffen met een bewaker in de ruimte. Hoe aardig ze ook zijn. Ik haalde nog eens diep adem en keek hem weer aan. 

'Drielingen zijn speciaal, dat weet iedereen. Jullie weten zelf hoe weinig dat voorkomt.' Ik knikte. Gelukkig. Hij had het niet over mijn.. soort. 

'Kan je eigenlijk met een wapen overweg?' vroeg hij. 

'Nee.' loog ik. Ja. Zwaarden, pijl en boog, gevechtstok, dolken, allemaal geen probleem. Maar dat moet jij niet weten. Dat is te verdacht. 

'Misschien moeten we dat dan eens behandelen tijdens gevecht en verdediging. Je moet je ook kunnen verdedigen tegen een gek met een wapen.' zei hij. Dat is raar. Meestal ben ik de gek met het wapen. 

'Dat kun je doen. Als ze je wapens laten gebruiken.' zei ik. 'Wat voor wapens eigenlijk?' 

'Geen idee. Er zijn opties genoeg.' zei hij. Ik knikte. Er zijn er inderdaad meer als genoeg zelfs. Al betwijfel ik of ze ons zo met wapens laten spelen. 

'Welke vakken heb je morgen?' veranderde hij van onderwerp. 

'Wetenschappen, huishouden en politieke leer.' zei ik. Ik trok een gezicht bij dat laatste, waardoor Carter moest lachen. 

'Ik hield ook niet echt van dat vak. 1 grote hoop brainwasherij.' zei hij. 

Ik knikte instemmend. Eigenlijk is het ongelofelijk dat ik dit soort gesprek voer met een bewaker, maar blijkbaar zijn de wonderen de wereld nog niet uit. 

'Volgens mij heeft het niet echt vat op jou.' zei hij met een knipoog. Ik lachte even. 

De deur ging opeens open en mijn hoofd schoot naar de deur. Een andere bewaker. Shit.