The golden bow

Weggedoezeld

'Zo, klaar.' zei hij.

'Huh?'

'Blijkbaar heb ik het dus goed gedaan.' lachte Carter. Ik langzaam daagde het en draaide ik me op mijn rug. Ik was misschien een klein beetje weggedoezeld. 

Zijn hand gleed over mijn wang en hij ging naast me liggen. Ik legde mijn hoofd op zijn borst en hij ging met zijn hand door mijn haren.

'Ik hou van je, weet je dat?' 

'Oh, je zegt het iedere zoveel tijd.' zei ik. 

'Hey, Rose, Carter.. ow..' Aryan had de deur open gedaan en stond al bijna in de kamer, maar had zich wel omgedraaid.

'Aryan, doe niet alsof je het nog nooit gezien hebt. Wat is er?' zei ik, geen millimeter bewegend. Ja. Het was eerst raar met Carter -al ben ik daar ook al goed aan gewend- maar mijn broers? Geen probleem.

'Ik moest gewoon komen zeggen dat we enkele films gevonden hebben en vanavond filmavond houden.' zei Aryan.

Ik knikte. 

'We komen zo wel.' zei Carter.

'Oh, nee.. doe maar gerust verder met jullie wouden gaan doen..' zei Aryan.

'Aryan, Carter heeft me gewoon een massage gegeven. Maak je geen zorgen.' zei ik. 

Hij trok zijn wenkbrauw op en ik zuchtte, waarna ik me recht zette. Pretbederver. 

'Geef ons enkele minuten, ja?' 

'Wat jij zegt.' Hij draaide zich heel overdreven om en liep de trappen weer af. 

'Wij zullen ook maar gaan zeker?' zei ik.

'Waarom?' vroeg Carter onschuldig, zijn armen rond mij slagend.

'Wel, anders gaan mijn broers nog denken dat we aan het volbloed fantasy-matingproces zijn begonnen.' 

'Ja, hoe zit dat eigenlijk? Jij bent een volbloed, want als je alles op telt heb je 100 procent fantasy-bloed, maar ook weer niet volgens jullie?'

'Dat komt omdat we zo veel soorten in ons DNA hebben. Na de verjaging van Fantasy's zijn er heel veel gestorven. Om het voortbestaan te verzekeren moesten er veel kruisingen gebeuren. En daar ben ik dus het resultaat van. Ik heb nog geluk, want ik kom uit 2 koppels van dezelfde soort, wat mij en mijn broers per definitie sterker maakt.' 

'Huh?'

'Fee-Fee, Element-Element, Engel-Fee en Vampier-Meermin.' zei ik. 'Die laatste klinkt wel raar, maar ja.' 

'Ik ben van niets meer verbaasd.' zei hij. Ik lachte zachtjes en nestelde me iets beter op zijn borstkast. 

'Moe?' vroeg hij.

'Lichamelijk? Niets erger als anders. Mentaal? Kapot.' bekende ik. Al wist hij dat normaal al wel. 

'Maar schat toch..' zei hij. Ik liet een waterig glimlachje zien. 

'Kom, slaap maar een beetje, dat werkt ook tegen mentale uitputting.' zei hij. 

Ik lachte zachtjes. 'En hoe weet jij dat?'

'Dat weet je.' 

Ow ja. 'Sorry.' zei ik zacht.

'Geen probleem. Komop. Doe een dutje. Ik blijf bij je.' zei hij. 

Ik knikte en legde me iets beter, zodat mijn hoofd iets minder hoog lag. Al snel lag ik in slaap. Ik was echt kapot. 

...

'Zeker dat je haar niet even kunt laten liggen?'

'Ik heb beloofd dat ik er zou zijn als ze wakker werd. Ik hou me aan die belofte.' zei een andere stem. 

'Zou ze dat zo erg vinden?' vroeg nog een andere stem.

'Ik heb het gevoel dat ze meer heeft meegemaakt als zou moeten-' de stem werd afgekapt.

'Dat is ook zo.' zei de laatste stem. 'Ze vertelt het je wel eens.' 

'En ze heeft nachtmerries.' 

Hoe weet die stem dat? Ik heb nooit iemand verteld over mijn nachtmerries, behalve.. Ow. Natuurlijk. Carter. Ik ben nog half aan het slapen. Dan zijn die andere 2 stemmen natuurlijk mijn broers. Ja. Gebruik je hersenen Rosalie. 

'Hoezo nachtmerries?' vroeg Scott.

'Heeft ze dat nooit verteld?' vroeg Carter ongelovig. Ik besloot kenbaar te maken dat ik wakker was/het zo zou worden en kroop al slaapkreunend -ik heb er geen beter woord voor- nog iets dichter tegen Carter aan. Mijn oogleden flikkerden, maar ik deed ze nog net niet open. Ik lag hier nog wel best goed en mijn broers zouden het toch zo uitvogelen dat ik nachtmerries had. Hier waren de muren niet bepaald geluidsdicht en ik schreeuw nog wel eens. Al helpt heel dicht tegen Carter aan slapen wel. 

Iemand sloeg meteen zijn armen rond me. 'Shhht. Slaap maar rustig verder schoonheid.' 

'Nee, dat heeft ze nooit verteld.' zei Aryan. 'Is dat al lang aan de gang?'

'Ze zegt al sinds haar zesde, sinds jullie weggehaald zijn, maar dat ze naarmate wat erbij kwam erger werden.' 

'Maak haar voorzichtig wakker. Ze moet ook eten en anders slaapt ze straks niet meer, maar wees voorzichtig.'

Ik opende mijn ogen. 'Ik ben al wakker.' 

'Hoe lang ben je al wakker?' vroeg Scott.

'Lang genoeg om te weten dat Carter zich aan zijn beloftes houdt.' zei ik, waarna ik naar hem glimlachte. 

'Sorry..'

Ik stak mijn handen op. 'Geen probleem. Anders hadden ze het toch geweten na vannacht.' 

'Waarom heb je nooit iets gezegd?' vroeg Aryan.

'Omdat jullie niets moesten weten. Jullie hebben de gewoonte een tikje te overbezorgd te zijn.' zei ik. 

'Echt niet.' protesteerde Scott. Ik trok mijn wenkbrauwen op. 

'Oké.. misschien een beetje.' corrigeerde Aryan.

'Een beetje?' ik trok mijn wenkbrauwen nog hoger op. Volgens mij hangen die ongeveer aan het plafond te dansen nu. 

'Dat is het punt niet.' zei Scott. 'Is het echt al zo lang bezig? Waarom heb je niets gezegd? Vertrouwde je ons niet?' 

'Ja, en nee. Vertrouwen heeft hier niets mee te maken, wel jullie overbezorgdheidsreflex. Ik ben de oudste. Ik had voor jullie moeten zorgen. En zie hoe we hier nu zitten. Ondergedoken en gezocht.' zei ik. 

'En hoe bedoel je "hadden ze het toch geweten na vannacht"?' vroeg Aryan.

'Omdat ik af en toe wel moet slapen. Slaappillen werken soms, maar niet altijd.' zei ik droog. 

'En wat doe je als ze niet werken?' vroeg Scott.

'Wakker liggen.' zei ik droog. 

'Ja, en hoe vaak heb ik al gezegd dat dat nergens goed voor is.' zei Carter.

'Als ik niet in slaap raak is slapen nogal moeilijk.' antwoorde ik, lichtjes aangebrand. 'Ik kan er toch ook niets aan doen.' Ik schoof wat naar achter en ging nog wat rechter zitten. 

'Komkom. Kalm aan.' zei Carter, zich daarna naar mijn broers richtend. 'Wij komen zo, goed?' 

Ze twijfelden even, maar gingen toen onze kamer uit.

'Ze zijn gewoon bezorgd, weet je?'

'Ja, dat weet ik.' Ik gooide mijn benen voorzichtig uit het bed en trok mijn jurk terug aan. 'Maar dat zijn ze vaak net iets té.'