“Scratch that, we're all sorry.” pakiramdam ko, magsisimulang manubig ang mga mga mata ko. Napatawa ako ng mapakla. Really? Even William?
“We're here to fix things. Starting from you, Ashlynn.” nanginginig akong bumalik sa pagkakaupo ko.
“You don't need to fix things. It's better if we just forget each other.” napansin kong tiningnan niya ko ng puno ng lungkot ang mga mata. Pero hindi ko siya sinubukang tingnan pabalik.
“Didn't you think that we might waste everything like memories?” natawa ako ng onti.
“Isn't it the purpose of forgetting? It is to waste everything we had. And i'm willing to do that to keep myself away from you.”
“Y-you're unbelievable.” he said.
“I am. Because i can't call your insults as pain, but the people who said it.”
“All of you are a pain. So i decided to forget you, and see you once again as strangers.” dagdag ko. At dun, muli kaming nilamon ng katahimikan. Hindi siya nakapagsalita.
“W-we can prove it to you that we're not a pain, Ashlynn. Just, g-give us a chance.” bago pa man niya dugtungan ang sasabihin niya ay nagsalita na ako kaagad. And again, I'm starting to get pissed. Paiba-iba ang nararamdaman kong emosyon.
“Do you think it's that easy?” sambit ko.
“You once underestimated what i've been through before. Do you think i'm still willing to repeat its history? Isa kang malaking biro.”
“Please, Ashlynn. For this time, we want to prove ourselves again. H-hindi lang talaga kami nakapag-isip ng maayos nun----”
“A-are you kidding m-me?” i felt a tear falling from my eyes. Hindi ko na talaga napigilan ang sarili ko.
“I-it was a week of bullying, Blake. For one week? Hindi kayo nakapag-isip ng maayos?” how ridiculous. Parang ako pa talaga ang nasisiraan ng bait sakanya. Sa sinasabi niya.
“Ashlynn---” pinutol ko ang ang dapat na sasabihin niya.
“I became depressed, Blake.” hindi siya nagsalita. Kaya dinagdagan ko pa ang sasabihin ko. Ito naman ang gusto niya diba? Wala rin namang mali pag nagsabi ko.
“Because of me being a pathetic. Do you know what did i do after that?” ngumiti ako ng sobrang pait.
“I tried to kill myself.” tuloy tuloy na bumagsak ang mga luha ko. Tangina.
“W-why... Ashlynn....” hindi siya makapagsalita. Sapagkat, halatang halata sa mukha niya ang gulat sa naririnig niyang mga salita mula sakin.
Sabagay, sino ba namang di magugulat dun?
I did the most pathetic thing in my life, trying to commit suicide. And unluckily, mahal na mahal ako nila Janella at halos ikulong nalang nila ang mga mata nila saakin. Dahil sa takot. Pero ako, nagmakasarili pa ako. Sa sobrang sakit ng naramdaman ko, nawalan ako ng dahilan para imulat ang sarili ko.
“M-my parents.... Even d-despised me after that.” medyo nauutal ako habang nagsasalita. Napakatraydor talaga ng mga luha ko kahit kailan. Kaya hindi ako makapagkwento ng maayos.
“I lost some friends.... Even my grades, e-even my parents' trust. W-walang wala ako nun. Ni hindi ko nga alam kung bakit nandito pa ako eh.”
“D-don't say that. You know you never lost us..”
“P-pero bakit wala k-kayo nung sobrang l-lungkot ko?” mahina kong sabi. I tried wiping my tears away pero ang hirap. Pati pagpunas ko sa sarili kong luha, pakiramdam ko lalo ako naiiyak. Nakakatanga sa totoo lang.
BINABASA MO ANG
Taste Of Sadness
Teen Fiction"Piano is my life, and this is my only way to show my emotions and feel free from being manipulated." Pero nasira ang mga salitang yun nang dahil sa isang tao. Isang tao, na sumira ng pinakamasaya at pinakanakaka-kabang araw niya. Nang dahil sa mali...
