“You never tried telling a problem to your cousins.”
“Even your parents don't have any idea about it. Ano bang balak mong mangyari, Ashlynn Ryleigh?” napahawak ako sa upuan ko. Sobrang bilis ng tibok ng puso ko na parang onti nalang ay sasabog na talaga.
“Are you planning to tell it to them?” kinakabahan kong tanong sakanya. Pero nginisian niya lamang ako ng nakakaasar.
“Why not? Kahit ngayon lang tayo nagkita. Kahit hindi tayo close. Papakialaman ko parin ang buhay mo. Dahil pinsan kita.” dahan-dahan akong napaupo sa upuan ko.
“Don't you...... dare, Raiel.”
“You hid everything for two years, along with your sister and Janella. I'm disappointed, Leigh. Ni isa samin ay hindi mo sinabihan tungkol sa nangyari.” hindi ako nakapagsalita kaagad. Ramdam ko ang pagkadismaya niya sakin. Ramdam ko rin ang inis niya. Pero hindi ko siya masisisi.
“My friends, tinalikuran nila ako nang dahil lang sa isang mali ko. Even my schoolmates, they judged me because i ruined the school's reputation.”
“They don't know you----”
“No one helped me that time, Raiel. Even lolo. Even our grandfather who handles the school.” muling tumulo ang luha ko sa pisngi ko.
“Kadugo ko rin yun. Pero anong ginawa niya? Wala.” napansin ko ang pagnginig ng mismong mga kamay ko. Natawa ako ng mahina.
“Now tell me, how will i tell it to you? Kung sa lolo ko palang wala na siyang ginawa.”
“Ikaw na ang nagsabi sakin. We're not close. So i can't trust all of you. Including my own parents.”
“We can help you, Leigh. Pinangungunahan mo lang ang sarili mo.” umiling ako ng ilang beses.
“Natakot ako, Raiel. Na baka pati kayo, husgahan ako.” hinila niya ako patayo saka niyakap. Dun ako napahagulgol sa dibdib niya. Hindi ko na nagawang mahiya sakanya.
But somehow, i felt comfortable. And protected. Kung alam ko lang na ganito siya, sakanya na sana ako tumakbo. Sa mga pinsan ko.
“Cry it all out. I'm just here, cousin.” he then kissed my forehead.
The mesmerizing hall of the competition, the grand piano, the school, and the students including my friends. Including him, William....
It was this hard to kneel down in the middle of everyone, crying alone with full of hatred. Literally alone. But i never mind having a shame for the second time that day. Dahil nga ganun kasakit para sakin ang maging mag-isa. Parang hindi mo alam kung ano pa ang dahilan mo para mabuhay.
Matapos kong mahimasmasan ay pumunta muna kami saglit sa starbucks. Mahilig kasi siya itong pinsan ko sa frappe. Nilibre din niya ako ng katulad ng sakanya at dito rin muna kami nanatili.
“Bakit ka pala nandito?” tanong ko sakanya. Isinuklay nito ang kanyang buhok bago sumagot.
“To flirt with girls, i think? Or maybe, to look for a mess.” aniya sabay ngisi. Napairap naman ako sa inasta niya.
Tama lang ang mga kinekwento nila Janella sakin. He really is a bad boy to begin with. Buti hindi ito nagiging sakit sa ulo kila Shinia. I'm not sure though.
“Seriously, Raiel?” tumawa ito ng onti.
“Can't i joke around? But i'm still planning to mingle before i leave” sambit nito. Tiningnan ko naman ito ng matagal. Hanggang sa sumuko na.
BINABASA MO ANG
Taste Of Sadness
Teen Fiction"Piano is my life, and this is my only way to show my emotions and feel free from being manipulated." Pero nasira ang mga salitang yun nang dahil sa isang tao. Isang tao, na sumira ng pinakamasaya at pinakanakaka-kabang araw niya. Nang dahil sa mali...
