Ashlynn Ryleigh Eddison's POV
I closed my eyes.
Then started playing the piano....
(Listen to the video first, and stop when it reached in 1:20. Imagine it's the time she stopped playing the piano)
“You didn't missed a beat.” Napatigil ako nang may narinig akong magsalita. Nanggaling yun sa likuran ko. It was him. Pero nananalangin parin ako na sana, hindi siya yun at nagkamali lang ako ng pagkakarinig o iniisip.
“Ashlynn.” nanginginig kong inilayo ang kamay ko sa piano. Humawak akong muli sa upuan na inuupuan ko. Kinakabahan ako ng todo. Nanaman.
Hanggang sa narinig ko ang yapak ng isang taong papalapit sakin. Pero wala akong nagawa kundi ang ipikit na lamang ng mariin ang mga mata ko.
Until i felt someone hugging me from behind. Gulat na gulat akong napadilat. May nakayakap nga sakin. Nasa tamang pagiisip ako.
“I know you recognized me already. Ashlynn, i miss you. I love you.” buong lakas kong inalis ang mga braso niya mula sa pagkakayakap sakin.
“L-leave.” nanginginig kong sambit saka tumayo at hinarap siya.
William...
Pano ba siya napadpad dito?
Napansin ko ang pagkunot ng kanyang noo. Pati na rin ang bahid ng inis sa kanyang mga mata. Mukhang hindi niya ginustong marinig yun. Mula sakin.
“Ayoko. Ibabalik kita, Ashlynn. Ipagpapatuloy natin ang naudlot nating samahan.” ngayon ay ako naman ang napakunot noo. A-ano kamo?
I laughed with disbelief. Ibabalik? Ipagpapatuloy? Fool yourself!
“What the hell are you talking about?” tanong ko. Medyo lumakas na ang boses ko. Dahil hindi talaga ako makapaniwala. Nakakatawa ang sinabi niya. At nakakainis.
Nagulat ako nang hawakan niya ako ng mahigpit sa magkabilang braso ko.
“M-masakit! Ano bang pinaparating mo, William?!” singhal ko. Ngunit tinitigan niya lang ako sa mata.
“Alam kong gusto mo parin ako, Ashly. Wag mo nang patagalin to. Bumalik ka na sakin.” sinubukan kong magpumiglas. Ansakit. Ang higpit ng pagkakahawak niya!
“Hindi na ako babalik sayo! Kaya bitawan mo ko!” sigaw ko.
“Kung iniisip mo yung tungkol sa nangyari. Fine!!! I'm so sorry about that, Ashlynn!” napatigil ako. At inis siyang tiningnan. Sorry?
“Just let me go, William!!! I never asked for your apology. Even for your freaking appearance!!”
“Hindi! Hindi na kita papakawalan pa!!!” sabi niya.
“Yan ba ang dinulot ng pagkawala ko?! Mas lalo kang naging sakim?” naramdaman ko ang pagluwag ng pagkakahawak niya sakin kaya nagpumiglas ako ulit.
“Hindi ka ba nakuntento sa pagpapahiya sakin, William?!” sigaw ko sakanya.
“I never intended to do that. Masyado lang akong nagalit!! Patawarin mo na kasi ako!”
“But now you're doing another mistake! Do you think na gugustuhin ko pang bumalik sayo, William? You're ridiculous! Anong tingin mo sakin, nagtatanga-tangahan?”
BINABASA MO ANG
Taste Of Sadness
Teen Fiction"Piano is my life, and this is my only way to show my emotions and feel free from being manipulated." Pero nasira ang mga salitang yun nang dahil sa isang tao. Isang tao, na sumira ng pinakamasaya at pinakanakaka-kabang araw niya. Nang dahil sa mali...
