“What exactly are you thinking, Ryleigh?” Tanong sakin ni Janella na bigla na lamang nagbago ang ekspresyon.
“Little doubts?” balik kong tanong dahil hindi rin ako sigurado. I may be assuring my decision that fast but, risse already talked to me. And Raiel, i guess.
“Bitch. Don't say something like that if you're still not certain about it. Ginagago mo ba ako?”
“Maybe?” i then shrugged. But she just rolled her eyes upon me. Namayani sa buong kwarto ang katahimikan ng ilang saglit. Hanggang sa magsalita nanaman siya.
“It'll happen on Friday, next week. Gusto mo bang bilhan pa kita ng damit? Yung tipong magmumukhang ikaw yung may birthday?” i scoffed.
“Don't make me laugh.” bigla namang bumusangot ang mukha niya. Pero agad din yung napalitan ng saya nang mukhang meron siyang naisip na maganda.
“Or i will go with you! That's much better----” i cut her words using mine.
“No.” sabi ko ng puno ng kasiguraduhan. It should be me, only who will attend that party.
Simple because i obviously want to face this alone, this time. Wala man akong ni katiting na katapangan at konting tiwala sa sarili na makakaya ko yun ay gusto ko paring subukan. Wala namang masama kung sumubok diba? I may be weak, pero hindi ko dapat sa lahat ng oras yun kailangan ibinabalandara sa mga tao.
Isa pa, yung mga ginawa nila mula noon hanggang ngayon ay sapat na sakin para buksan ulit ang isip ko. It was a big thing, certainly knowing what's inside of this invitation card
‘Good Day, Ashlynn Eddison!
In this coming October 28, we have this debut happening for our lovely daughter, Olivia Avis. We are expecting you to be there, and play a piano piece as her gift. The location's definitely in our house. I hope you'll accept this invitation!
- Mrs. Glenda Avis'
“I really hate you! Hmp!” i heard Janella said while pouting. Tumabi naman ako sakanya na nasa kama matapos kong iiwan ang card sa study table ko.
“Her house is in Cavite.”
“Obviously. And if you forget the problem before deciding, nandun din ang mga schoolmates mo sa Eddison College.” huminga ako ng malalim bago siya sagutin.
“I know. But still, let me do this alone, Janella.” at ngayon naman ay siya na ang bumuntong hininga. Mukhang nagisip muna ito saglit dahil tumahimik siya. Pero hindi rin nagtagal ay tumingin siya sakin saka ako nginitian.
“Hindi ko na talaga mababago yang desisyon mo.”
Days after. Actually, hindi natuloy yung gala namin nung sumunod na araw kaya sa biyernes nalang. At ngayon ay biyernes na, saktong kakauwi lang namin para magbihis dahil nga ayon sa pinlano ay pupunta kami sa mall. And since it's a mall, magdadala pa ako ng jacket ko dahil alam kong malalamigan ako doon.
Suddenly, pumasok sa isip ko si Daisy. Sa nagdaang araw ay hindi muna siya sumabay samin. Nakaramdam nga ako ng awa sakanya kasi mag-isa lang siyang kumakain sa table niya. Minsan pa ay hindi na siya lumalabas ng classroom. Pero sumasama naman siya samin ni Lawrence tuwing lalabas kami saglit tulad ng pagpunta sa library. Minsan kasi ay dun ako naghahanap ng sagot para sa mga assignments namin.
Nang matapos na akong mag-ayos ay lumabas na ako ng kwarto ko. Sakto namang nakasalubong ko si Janella na halatang tapos na mag-ayos kaya inabot ko sakanya ang wallet at phone ko. Inirapan naman niya ako bago magsalita.
BINABASA MO ANG
Taste Of Sadness
Teen Fiction"Piano is my life, and this is my only way to show my emotions and feel free from being manipulated." Pero nasira ang mga salitang yun nang dahil sa isang tao. Isang tao, na sumira ng pinakamasaya at pinakanakaka-kabang araw niya. Nang dahil sa mali...
