“Ryleigh!!!!” salubong sakin ni Daisy. Agad niya akong niyakap pagkapasok na pagkapasok ko palang sa classroom. That's weird.
“What's up, Daisy?” i asked. Pero bumitaw muna siya sakin bago ako sagutin.
“I just missed you!” napataas ang kilay ko. Missed me? Is she kidding me?
“Dalawang araw lang naman tayo nagkita.” napangiwi ako ng bigla niya akong hampasin sa braso.
“Hindi kasi tayo nagkakausap this past few days. Ayaw kasi sakin ng mga kaibigan mo eh.” she pouted. But i just laughed.
“They're just not friendly, i supposed. But don't worry, matatanggap ka din nila soon.” nilampasan ko siya para pumunta sa upuan ko. Habang siya naman ay sumunod sa akin saka umupo sa tabi ko. Which is charlize's seat. Pero wala pa naman siya.
“Are you free this coming Friday?” tanong niya sakin. Napatingin ako sakanya.
“I am. Why?” it's Olivia's birthday. At bibyahe pa ako ng ilang oras dahil sa cavite ang bahay nila.
“Ay, balak sana kitang imbitahin. It's my friend's birthday.” napakunot noo ako. Is that a coincidence? Imposible namang si Olivia ang pupuntahan nito. She's from Korea. At hula ko ay hindi pa siya rito nagtatagal.
“It was my friend's birthday, as well. Sa cavite ako pupunta.” tila natigilan siya saglit sa huli kong sinabi.
What I'm thinking is wrong.... right?
“A-ahh.. Eh nakabili ka na ba ng regalo para sakanya?” umiling ako. I forgot about the gift.
I thought playing a piano is already considered as my birthday gift for her. Yun ang nakalagay sa invitation card niya. Oh well, shall i buy one para maging gift talaga?
“Oh, then i'll go with you to buy a gift. Gusto mo mamaya na tayo umalis?” i shrugged.
“Anytime.”
“Great! Deretso nalang tayo sa mall after class! Thank you, Ryleigh!” bago pa siya tumayo para pumunta sa upuan niya ay pinigilan ko siya.
“Wait. Bakit gusto mo kong samahan?” deretso kong tanong sakanya. Pero tumingin lang siya sakin saka ako nginitian.
“I want to hangout with you.” simple niyang sagot. Tumango tango na lamang ako.
“Excuse me?” napalingon kami parehas ni Daisy sa harapan. It was Charlize. She smiled with annoyance as she look at Daisy, who's confused.
“Nakaharang ka sa dinadaanan ko.”
“Sorry for that.” paumanhin ni Daisy saka umusog. Pero nang dumaan si Charlize ay binangga niya sa Daisy. Muntik na siyang mawalan ng balanse pero tumayo ako agad para hawakan ang mga braso niya. Nagpasalamat nalang siya sakin saka tumingin kay Charlize na ngayo'y nakaupo na.
“Ms., i don't think you need to bump on me kung dadaan ka lang naman.” tiningnan lang siya ni Charlize.
“Did i bumped you? Ah. Uusog ka nalang kasi ang unti pa ng hakbang.” napakunot noo si Daisy sa sinabi niya.
“Really? Hindi mo ba kayang mag-adjust nalang? What a brat.”
“Heyyyyy, that's beyond the line. Anong karapatan mong sabihan ng brat si Charlize, ha?” by this time, napataas ang kilay ko. It was acy who said that. And now she's walking towards us. Napatingin ako sa paligid ko. They're attention are at us. This is so embarrassing.
BINABASA MO ANG
Taste Of Sadness
Подростковая литература"Piano is my life, and this is my only way to show my emotions and feel free from being manipulated." Pero nasira ang mga salitang yun nang dahil sa isang tao. Isang tao, na sumira ng pinakamasaya at pinakanakaka-kabang araw niya. Nang dahil sa mali...
