Ay Tutulması

bölüm 22

Mertten...

Kendimle birlikte getirdiğim dosyaların Buğra' da kaldığını hatırlayınca sağlam bir küfür ettim. Bir şeyleri unutmaktan nefret ediyorum. Özellikle de önemli şeyleri.. Yapacak bir şey yoktu. Geri dönüp almam gerekiyordu zaten çok da uzaklaşmamıştım. Kısa bir mesafe yol katetmiştim ve tek şeritli bir ormanlık yolda arabayı döndürmek için uzun uğraşlar vermem gerekiyordu. Uğraşmak istemediğim için arabayı durdurup yürümeye karar verdim.

Yaklaşık beş dakikalık yolum vardı ve ben iki dakikasını yürümüştüm bile. Temiz hava iyi gelmişti uğraşmayıp yürümeyi seçtiğim için kendimi tebrik ettim. Eve yaklaştığımda büyük bahçenin kapısında bulunan korumalar beni selamladı. Muhtemelen az önce arabayla gidip şu an tekrar yürüyerek dönmemi anlayamışlardı. Bahçe büyük ve gösterişliydi. Eve varmak için biraz daha yürümem gerekiyordu.

Eve odaklı yürürken daha önce Zeynep' le konuştuğumuz yerde Buğra ve Zeynep' in hararetle konuştuğunu farkettim. Onlara doğru yaklaştığımda seslerini artık duyabiliyordum.

"Zeynep, canını yakmak istemiyorum beni zorlama. Sana ne diyorsam onu yap!"

"Neden, neden konuşmamam gerekiyor?"

"Çünkü.."

Konuşmasına başlayıp daha sonra derin bir nefes alan Buğra' yı pataklamamak için kendimi zor tutuyordum. Ona Zeynsp' e karşı herhangi bir şey hissetmediğimi söylememe rağmen ısrarla bu iddiasına devam ediyordu. Şimdi de Zeynep' i benimle konuşmaması için uyarıyordu. Bu adam sağlam bir dayağı haketmişti. Tekrar konuştuğunda asıl söylemek istediği şeyi son an da değiştirdiğini anlamıştım sanırım Zeynep' te anlamıştı.

"Ben öyle istiyorum. Şimdi eve dön!"

"Yeter artık beni cevapsız bırakmaktan vazgeç. Bana bir neden söyle!"

"Konuşmayacaksın çünkü Mert yavaş yavaş sana aşık oluyor!"

Kalbimin hızla çarpmasının sinirden olduğunu düşünüyordum. O benim kardeşimdi, dostumdu tek ailemdi. Neden sanki düşmanıymışım gibi davranıyordu anlamıyordum. Zeynep şaşırmış olmalı ki bir süre konuşmadı. Ne söyleyeceğini deli gibi merak ediyordum. Bir süre oluşan sessizliğin ardından konuşan Zeynep bu konuda son derece katıydı.

"Bu tamamen zırvalık! O bana aşık falan olmuyor. Hamile bir kadına aşık olacak aklını yitirmiş olamaz!"

Söylediği cümlelerin her biri kalbimi acıtmıştı. Evet ben ona aşık değildim peki o zaman neden şimdi canım yanıyordu. Sakin ol Mert. O haklıydı, hamile bir kadına aşık olmak çılgınlıktı. Zaten aşık değilim! diye hatırlattım kendime. Canımın yanması tamamen bir kaç günki ruh halimin bozukluğundan kaynaklanıyordu. Buğra tekrar konuşmaya başladığında Zeynep sözünü kesip bunun imkansız olduğunu söylerek onu ardında bırakıp eve yürüdü. Neyse ki beni farketmemişti. Buğra' ya gözükmeden sessiz adımlarla geri döndüm. Korumaların eşlik etme isteklerini reddedip arabama doğru yürümeye koyuldum.

Yorulmuştum ama sonunda arabama ulaşmıştım. Yol boyunca Zeynep' in tepkisini düşünmüştüm. Belki de Buğra' yı sevmediğini için bu kadar büyük bir tepki vermişti. Saçmalama diye uyardım kendimi. Konu bendim Buğra değildi ki. Telefonumu çıkarıp Buğra' ya mesaj attım. Zaten sıkkın olan canım daha da sıkılmıştı. Mesajıma anında "tamam" diyerek cevsp vermişti. Aslında onunla buluşup hesap sormak istiyordum ama bunun kimseye faydası olmayacağını bildiğim sadece onda kalan dosyayı yarın getirmesini söylemiştim.

Arabayı çalıştırarak içim sıkıldığında hep gittiğim yere doğru yol aldım. Uzun bir yolculuğun ardından arabayı park edip indim. Kapıda duran bekçiye selam vererek ezberlediğim yolları yürümeye başladım. Karanlık ve sessiz olması korkutmuyor aksine huzur veriyordu. Bir mezarlığın huzur vermesi ne kadar sağlıklıydı bilmiyordum. Erva' nın mezarının başına geldiğimde hep oturduğum sağ tarafa oturup sessizce selam verdim. Toprağını avuçlayıp kokusunu içime çektim. Onu o kadar özlemiştim ki, kızgınlığımla aşkım arasına sıkışıp kalmıştım. Beni bırakıp gittiği için kızgın, hala kızgın olabilecek kadar aşıktım.