Afterlife // hs

little white lies

Arkadaşlar üniversite sınavı yüzünden telefondan uzak iğrenç birkaç hafta geçirdim. Artık burdayım. Umarım iyisinizdir

"Bundan da almalısın."dedi annem elindeki tabağı Harry'e uzatırken.

Harry gülümseyerek ona teşekkür ederken tabağı kavradı.

Yaklaşık 15 dakikadır masadakileri izliyordum. Brad uykusuz olduğu için çabucak yemeğini bitirip gitme , annemse Harry'le olan dostluğunu pekiştirme derdindeydi.

Akşam yemeğini hazırlarken bana birkaç kez Harry ile aramdakileri sorup durmuştu. Ve geldiğimden beri Harry konusunda ilk kez dürüst olmuştum. Ona aramızda hiçbir şey olmadığını söylediğimde annem büyük bir hayalkırıklığına uğramıştı. Görünen o ki Harry'ı çok kısa zamanda sevmişti.

Her şeyin annemin düşündüğü kadar basit olmasını ben de isterdim. Ama Harry ve benim yaptığımız tek şey her şeyi daha da karmaşık hale getirmekti.

"Yemeğine neden dokunmadın Effy?"
Annem nihayet dikkatini bana verdiğinde karnımı tutup sahtece sızlandım.

"Karnım biraz ağrıyor. Daha sonra yerim."dediğimde usulca kafasını salladı.

Masadan kalktığımda ayaklarım beni babamın yanına sürüklemişti.

Bugün ne kadar korktuğumu tarif bile edemezdim.

Yanına yaklaşırken uyuduğunu düşünüyordum.

"Yemeğini yedin mi?"
Sorusuyla hala uyanık olduğunu anlamıştım.

Kafamı sallayarak yan tarafına oturdum.

"Bizi çok korkuttun."dedim sesimi kontrol etmeye çalışırken. Aklıma gelmesi bile duygularımı kontrol etmeme engel oluyordu.

"Şhh bir şey yok. Buradayım."diye mırıldandı.

"Geçen ay beni çağırdığında gelmediğim için özür dilerim."dediğimde kıkırdadı.

Ama ben onun aksine burnumu çekip ağlamamak için adeta cebelleşiyordum.

"Bana mimar olmamı söylediğinde sana karşı çıktığım için de."

Elimin tersiyle kontrol edemediğim yaşları silerken devam ettim.

"Geçen yıl sana telefonda bağırdım için de özür dilerim. Bazen Brad'ı benden ayırdığınızı düşündüğüm için de."

Babam ellerimi sıkıp beni sakinleştirmeye çalışırken gülümsedim.

Doktor babamı yormamamız gerektiğinini söylediği için bir am önce kendimi toparladım.

Ona dikkatlice sarıldım.

"Ben gidiyorum. İyice dinlen."diye tembihledim.

Babam kafasını salladığında odadan çıktım. Kendi odama geçtiğimde biraz daha huzurlu hissettiğimi farkettim.

Tıklanan kapı sesi huzur seansımı yarıda kesmişti.

"Gelebilir miyim?"

Harry'nin aralanmış kapının ardından sorduğu soru gülmeme neden olmuştu.

Harry içeri girerken bana garip garip bakıyordu.

"Biliyor musun kibarlığın gözlerimi yaşartıyor."diye söylendim.

Harry söylediklerimı kale almadan sordu.

"İyi hissettiğine emin misin?"

"Etrafımızda kimse yok Harry. Daha fazla rol yapma."diye mırıldandım. yatağımın içine girerken. Harry geldiğimizden beri bana karşı sabırlı olmak için kendini oldukça zorlamıştı. Ve bunun nereye kadar devam edeceğini merak ediyordum.

Harry derin bir nefes alırken ben onun sinirlerini germeye devam etmek için elimden geleni yapıyordum.

Böylece ondan nefret etmeye devam edebilirdim.

"Olmadığın biri gibi görünmek fazla yorucu olmalı."diye onu iğnelerken yatağın ucuna oturdu.

"Gerçekten de öyle."diye cevapladı tüm ciddiyetiyle.

Bedenini bana yaklaştırırken devam etti.

"Özellikle senden nefret ediyormuş gibi davranmak."

Sahte bi kahkaha attım.

"Sanki rol yapmaya devam edersem senden nefret edebilecekmişim gibi."dediğinde aramızdaki mesafe oldukça azalmıştı.

Harry kafasını boynuma yaklaştırdığında saçları tenimle temas etmişti. Derin bir nefes aldığında beni kokladığına artık emin olmuştum.

"Tanrım, bu mümkün olabilirmiş gibi."diye mırıldandı.

Hafifçe onu göğsünden ittiğimde fazla uzaklaştıramamıştım. Sadece artık gözlerinin odağında ben vardım.

"Bana ucuz hissettirdin."derken ona bakmamak için kafamı pencereye doğru çevirdim. Gözlerine bakarken ondan nefret etmeye çalışmak oldukça zordu. "Ve inan bunu hakketmemiştim."

"Hadi ama Ef."Harry'nin dediği şey üzerine ona tekrar dönüp gözlerinin içine baktım.

"Seni hiçbir zaman ele vermedim."

Harry biraz uzaklaşırken konuştu.

"Önemli olan bu değil."

"Önemli olan tam da bu. Sana ihanet falan etmemiş olduğum anlamına geliyor bu."

Harry kafasını iki yana sallarken tekrar itiraz ettim.

"Ama sen bizim hakkımızda gerçek bir şeyler hissetmediğin için bu senin bahanen olmuştur belki de."

"İnan bana senin yerinde başkası olsaydı şuan bu konuşmayı yapıyor olmazdık."dediğinde yutkundum.

Muhtemelen ölmüş olurdu.

"İnsanları-"

Harry yataktan kalkarken sözümü kesti.

"Ahlak derslerin için fazla yorgunum. Sadece nasıl olduğunu merak etmiştim."

Ona sinir bozucu bakışlar yollarken bana doğru eğildi ve yanağıma bir öpücük kondurdu.

"Bu arada babanı kesinlikle dinlemeliydin. Çok seksi bir mimar olurdun."

Boş bakışlarımı suratına diktiğimde odadan çıktı ve beni hızla çarpan bir kalple yalnız bıraktı.