Afterlife // hs

proud

"Ne yani işsiz mi kaldın-"

Destiny'e göz devirip bilgisayardaki ilanlara bakmaya devam ettim.

"Bu sefer iki işi de ben terk ettim."diye savundum kendimi.

"Tabi. Eminim öyledir."

İğnelemesine aldırış etmeden göbeğimin üstüne koyduğum tabaktaki tostumdan bir ısırık aldım.

"Bence klübe devam etmelisin. En azından Simon'a ayrıldığını söylemeden biraz para kazanırsın."

Kafamı yan tarafa yatırıp Destiny'ı izlerken söylendim.

"Sana yarım saattir ne anlatıyorum ben?"

Ona Harry ile olan her şeyi anlatmıştım ama hala benden işe gitmemi bekliyordu.

"Asıl işe gitmezsen o aptal kızların durumuna düşeceksin."dediğinde beynimde ani bir fırtına koptu.

"Eğer gidersen onun da senin için bir şey ifade etmediğini anlayacak."diye açıklamaya devam etti Destiny.

Bu düşünceyi sevmiştim ama Harry'nin gözlerinin içine bakarak nefret söyleminde bulunmamam çok zordu. Ona o kadar kızgındım ki bana geldiğinde oturduğu koltuğu bile evden atmak istiyordum.

"Ama sen tam bir kaybeden gibi evde oturup Harry Styles için acı çekmeye devam edebilirsin tabi."

Destiny'e göz devirirken ağzımdaki son lokmayı da yuttum.

"Bana bakarsan gidip o Harry pisliğinin bütün kirli çamaşırlarını Simon'a anlatmalısın ama sen işsiz kalmaktan daha çok zevk alıyorsun."

Kafamı iki yana salladım. Harry her ne kadar kalbimi kırmış olsa da bunu yapamazdım.

Ayrıca suç Harry'de kesinlikle değildi. Onun nasıl biri olduğunu bile bile hayalimde bir model yaratıp kendimi onun Harry olduğuna inandırmıştım.

O, muhtamelen yaşadığımız hiçbir anda benim düşündüğüm gibi düşünmüyordu. Harry ile aptal sevgililik senaryoları kurduğum için kendimden utanıyordum.

"Oraya gideceğim."dediğimde Destiny zafer kazanmışçasına küçük bir çığlık attı. "Sadece yerlerde olan gururumu  toplamaya."diye düzelttim. "Onun da benim için bir şey ifade etmediğini farkettirdiğim an işten ayrılacağım."

Destiny dolabıma doğru koşarken keyifle konuştu.

"Bakalım Styles'ı pişman edecek nelerimiz varmış..."