AŞKTAN DA ÖTE (Tamamlandı)

YENİ BİR BEN

Herkese Merhaba.
Her zamanki gibi Su'yun dilinden yazmaya devam ediceğim. Ama arada diğer karakterlerle de yazacağım. Tabiki de isteğiniz üzere.

İYİ OKUMALAR💕

Neden bu kadar acıtmıştı sözü? Niye ciğerlerime oksijen gitmiyormuş gibi hissediyordum?

Tüm dersi düşünerek geçirdim. Ders biter bitmez ise kendimi bahçeye attım.

Bir süre sonra Nil geldi. ''Kızım atlı mı kovalıyor? Bu ne hız?" Sesi yüzümü gördükten sonra kısıldı. ''İyi misin sen?'' dedi kolumu tutarak.

''İyiyim.'' dedim, gülmeye çalışarak. ''Ben eve geçiyorum. Başka dersin var mı?''

O sırada Yiğit ve Burak'ta geldi.

''Var canım. Sen istersen Burak'la geç. Gider gitmez de yaz bana.''

''Ben yalnız giderim eve. Sana da haber veririm.'' dedim hızla. Burak'ın bakışlarını üzerimde hissedebiliyordum.

''Bende geleyim seninle.'' dedi Burak sessizliğini bozarken.

Yüzüne bakmadan, ''Yalnız gideceğim." dedim net bir şekilde. Ardından arkamı dönüp yürümeye başladım. Peşimden geldiğini adım seslerinden biliyordum ama hala durmamıştım.

''Su!'' dedi bağırarak. Yine de yürümeye devam ettim. O anda yağmur yağmaya başladı.

Aslında yağmurun daha çok hızlanmasını istedim. Belki içimdeki düşünceleri, hisleri ve hayal kırıklıkları temizlerdi, yok ederdi.

Birden kolumdan çekilmemle ona dönmem bir oldu.

''NE VAR! NE İSTİYORSUN!'' dedim, göğsünden defalarca iterek.

O da beni durdurmuyordu. Fakat bir süre sonra ellerimi tutmaya çalıştı. Ama yine durmadım.

Bu sefer bana sarıldı.

Dokunuşuyla hareketsiz kaldım. Kokusu gözlerimi doldurdu. Hayatımda hiç bu kadar huzur veren bir koku duymamıştım çünkü.

Kaç saniye öyle durduk bilmiyorum. O benim saçlarımı okşuyordu. Bende onun kokusunu içime çekiyordum.

Birden kulaklarım da sözleri yankılandığında hızla ondan ayrıldım.

''Bir daha bana sakın sarılma.'' dedim işaret parmağımı sallayarak.

Hemen ardından da arkamı dönüp yürümeye başladım.

Kendimi eve attığımda direkt banyoya geçtim. Hala üzerimde kokusu vardı. Bu yüzden düşüncelerimi de alıp soğuk suyla duş almaya karar verdim. Bu ancak beni kendime getirebilirdi.

İstanbul'dan kaçtım ben. Ailemden kaçtım. Rol yapmaktan bıktım ben. Her gün hiçbir şey olmamış gibi gülmekten. Annem ve babamdan kaçtım ben. Onların kavgasından.

Kendimi bildiğim bileli sürekli kavga ederlerdi. 'Çocuğumuz var ayrılmayalım.' dediklerini biliyordum ama eğer ayrılsalardı belki de bu kadar yara almayacaktım ben.

Bu kadar tükenmeyecektim.

Artık çok yorulmuştum. Düşünmekten, önce başkalarının iyiliğini istemekten, rol yapmaktan, gülerek maske takmaktan.

Ben bunlardan kaçarken yine başka bir şey buluyordu beni. Ruhum yorgundu artık.
Nefes alamıyordum.

Buraya yeni bir hayat için gelmiştim. Nefes almak için.

Fakat yine aynı şey oluyordu.

Her zamanki gibi, ruhumu bir nebze müzikle onarıyordum. Bu yüzden üstümü giyindikten sonra piyanonun başına geçtim.