"Sonra... Sen geldin. Her şey değişti."
🌹
Bu kitap, gerçek hayatta boşluğa düşmenizi sağlayabilir.
Not:Etrafı toz pembe görmeye başlarsanız en yakın hastaneye gitmeniz şiddetle tavsiye edilir.
14.05.17
Kutsal yazar çok üzgün. Üzgün olduğu için Rapunzel'i daha fazla batırmak yerine yazmamaya karar vermişti ve şimdi geri döndü. Yazar hala üzgün ama okurları özledi.
Umarım hepiniz gitmemişsinizdir :c
Aylar önce yazdığım taslağı biraz düzenledim -berbat- beğenmiş gibi yapın.
Bölümün kısalığı, devamını getirebilmem için. Söz vermiyorum ama bölüm yazıyorum.
Oy vermeyeni-yorum yapmayanı yengeçler kaçırsın.
Seviyorum sizi.
KuUuUtsandınız.
4.4
Bal Gözlü Çocuk
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
doğukan
Elimde bir kutu çikolata vardı.
Kalbimde de bir parça umut.
Merdivenlerini tırmandığım ev, çocukluğumun bir kısmına şahit olan asıl evimizdi. Annem birkaç gün önce aniden bu eve geri dönmek istemişti ve şimdi buradaydım. Ona aldığım çikolatalarla onu görmeyi umarak üst kata çıkıyordum.
Evin arka cephesine bakan koridorun sonundaki odada olduğunu biliyordum. Kapının önünde durdum, derin bir nefes alıp kapıyı tıklattım. "Gel," diyen zayıf sesiyle kapıyı aralamıştım. Burası annemin küçük kitap okuma odasıydı. Ya da her şeyden kaçtığı sığınağı.
Oturduğu berjerde bacaklarını kendine çekmiş, elindeki kitaba odaklanmıştı. Başını kaldırıp beni görünce gülümseyerek kitabın kapağını kapattı ve yanındaki sehpaya bıraktı. En azından bugün gülümsüyor.
"Anne."
Sarı saçları dağınıktı, ela gözlerinin altı çökmüştü. "Doğukan, hoşgeldin." derken sesi sevinmiş gibiydi ama bundan emin olamıyordum. Bana açtığı kollarına tereddütle bakan kalbimi dinlemeden sarılışına karşılık verdim. Biraz sigara biraz kendi gibi kokuyordu. Benim sözlüğümde anne kokusunun karşılığı buydu.
Geri çekilip kucağına çikolata kutusunu bıraktım. "Senin için."
Gözleri parıldadı. "Bunları çok seviyorum. Teşekkürler."
Gülümsemesi beni de mutlu etmişti, kendimi büyük bir iş başarmış gibi hissediyordum. Aynı canlılıkla "Otursana, konuşalım biraz." dedi. "Seni özledim."
Şaşırtıcı bir gelişme, diye mırıldandım içimden. Dün odasına gittiğimde yorgun olduğunu, rahatsız edilmek istemediğini söyleyip beni kibarca kovmuştu. Fakat bugün yine kapısına gelmiştim.
Çünkü ne yaparsa yapsın annemdi.
Karşısındaki tekli koltuğa oturdum. Kutuyu açarken bir yandan konuşmaya başlamıştı. "Nasılsın?"
