Aşk'ın Adı: Ceylan

Final "Ya benimsin ya da benim."

Selam! O kadar uzun oldu ki sabaha kadar okuyun. Ajsjsjsj

Neyse, Ceylan'ı bitirmenin haklı gururu ve onları son kez yazıyor olmanın hüznü var üzerimde.

Son sözlerimi okumayacaklar için, sıkılabilirsiniz, Allah'a Emanet olun. Ve Allah hepinizden razı olsun! ❤

Keyifli Okumalar.. Son kez.

🎉

İnsanlar için biçilmiş altmış, yetmiş yıllık vade uzun gözükse de göz açıp kapayıncaya kadar geçen kısa bir zaman dilimiydi. Bu zamana neler sığdırıldığını yine insanlar biliyordu. Bir kucak dolusu sevgi, belki bir toprak dolusu acı! Fakat gerçek olan, toprakta çürüyecek bedenler, fani hayatta daha leş bir görüntü içerisinde sürünüp gidiyordu.

Bazılarının üzerinde sinekler uçuşup zekanın varlığını savundukları beyinlerinde sinsi yılanlar dolaşıyor, bazıları daha kendi halinde vasıflarını bulabilmek için büyük bir koşuşturma içerisinde oradan oraya savruluyordu. Böylece Dünya ve insanlık, İnsanlıkla da insanlar büyük bir düşman haline geliyordu. Dünya, aslında büyük bir savaş yeriydi. Gerçek bir survivor!

İnsanların birbiriyle ve Dünya şartlarıyla savaştığı bir maratonda en büyük düşman hiç şüphesiz ipe sapa gelmeyen ve kontrol altında tutmakta zorlanılan duygulardı. İşte Ceylan ve Cihan'da büyük olduğu sanılan küçük dünyanın zerresinde kalıyordu. Onların savaşı kendi bağımsızlıkları içindi. Biri Aşkın bağımsızlığını ilan etmek isterken, diğeri özgürlüğü sırtına kanat diye takıp uçmak istiyordu. Bencillikleri uğruna aldıkları ve verdikleri zarar eşit derecede olmuştu.

Bundan tam on altı sene önce ergenliğin ve duygularının zirvesinde bir genç kızdı. İstediği her şey inancı olmuştu. İnancı onu güçlendirmiş ve kendini yenilmez, karşı koyulmaz görmeye başlamıştı. Bunu ona öğretecek bir aileye sahip olmamıştı hiçbir zaman. Altında yaşadığı çatının içindeki insanlarda dahil. Orası Ceylan için sadece bir barınaktı. O evdekiler de arkadaşlarından farksız fakat sevdiği, bir şeyler paylaştığı insanlardı.

Onun Asel'e öğrettiği şeylerin yarısını bile öğrenmemişti. Bunları bir başkasının üzerine yıkmak değildi düşüncelerinin amacı. Sadece bir birey yetiştirmekte ebeveynlerin ne derece önemli olduğunu düşünüyordu. Mesela Ceylan'a kimse savaşçı ruhunun insanlara zarar vermemesi gerektiğini öğretmemişti. Kendi hedeflerin uğrunda bir başkasına zarar veriyorsan bu özgürlükten ve masumane hayallerden çıkar! Eğer hayalleri karşısındaki kişinin hayalleriyle kesişmiyorsa zorlamaması gerektiğini bilmiyordu. Aklıyla değil kalbiyle düşünmek istemişti. Gerçi bunu ona birisi öğretmiş olsaydı bile yaptığı şeyden vazgeçer miydi emin değildi.