This Ends Here (✓)

30.

"It should always be the both of you but when you've lost yourself, you forgot the always."

-

"Ms. Garieggo, I don't think this is you," tinapunan niya ako ng makahulugang tingin - disappointed. "I don't even think this is how you work. Revise it and submit it first thing in my table tomorrow, go."

Lumunok ako habang nakatungo lang. "Yes, sir. I am sorry."

Dalawang linggong paulit ulit na sorry. Nung una ay sinabi ng lahat sa office na naiintindihan nila at makaka recover rin ako. Pero nabigo ko sila. Hindi pa rin ako nakaka recover, hindi ko pa rin kayang isiping wala na talaga si Mama.

Nakatulala ako sa desktop ko. Walang masulat na matinong content, I know that Mr. Lee is right. Hindi ako 'to. Hindi ako ganito magtrabaho. But I lost my mom, it is almost like I lost myself, too.

It was so depressing. Parang hindi ko na bigla naiintindihan ang mundo. Paanong may buhay pa kung wala na si Mama?

But then, I know I have to move on fast. There is still Papa. There is still KC. Kailangan pa rin nila ako, and now they need me more kasi wala na si Mama. Ako na lang ang pwedeng sumuporta sa kanila.

Nakita kong umupo si Cris sa tabi ko at naglapag ng donut sa lamesa ko. Meron rin siyang dalang tubig na binigay sa 'kin. He has one coffee, pero para sa kanya pala 'yun.

"Asan coffee ko?" Lame kong biro, kalahating totoo. Gusto ko na lang ngayon ng coffee. Nasa moment ako ng life ko na hindi ko kailangan ng tubig. Ang kailangan ko ay kape sa buong araw at alak naman sa gabi.

He shook his head. "Kate, it's still 10 am pero nakakatatlong cup ka na. You're killing yourself."

Inirapan ko siya. "Nung ayaw ko 'yung kape mo, pinipilit mo. Ngayong gusto ko, ayaw mo naman."

"Well, as much as I want to flirt with you, it should be your health first."

Hindi na ako sumagot, nagpatuloy na lang ako sa pagtipa at pag delete ng paulit ulit.

Natapos ang araw na dalawang paragraphs lang ang nagawa ko, alanganin pa. Babawi na lang ako bukas, ganun rin naman ang balak ko kahapon.

Babawi bukas. Babawi bukas. Babawi bukas.

Paulit ulit na bigo. Ang pathetic. 'Yung bagay na mahal ko at madali lang para sa'kin noon ay hindi ko na matandaan ngayon. Pumapalya na lang ako ng paulit ulit.

Inagaw ni Theo ang bote ng alak na tinungga ko, medyo nabuhusan pa ang blouse ko.

"Dude, please, tama na. Nakakailang bote ka na." His face is so much worried, pati siya naaabala ko. He has to accompany me every night sa bar tapos ihahatid ako kapag passed out na.

Sinubukan kong agawin 'yung bote ng San Miguel pero iniwas niya ito. "Gusto ko lang makatulog. Akin na yan."

"Kate, you've had enough."

"I've had enough of life." Binigyan ko siya ng makahulugang tingin. I desperately let out a sigh. Pagod na ako, pagod na pagod pero hindi ako makatulog. Kaya kailangan ko ng alak. Kailangan ko ng pampatulog. Kailangan kong makalimutang wala na si Mama, kahit saglit lang.

"Kate, I love you. Don't ruin yourself. I've been there, too, I've done that. But, you fixed me so, please, let me fix you, too."

I chuckled and closed my eyes. Yung mga luha ko, nasa lalamunan ko na naman. Umiinit na naman ang mga mata ko. I desperately hugged Theo. Ramdam ko kasing nababasag na naman ako, baka sa yakap niya ay mapanatili akong buo.

I felt his hands caressing me. "I love you, okay? I'm here."

"You love me?" Mahina kong bulong.

"Yes, I love you," he whispers.

I started kissing him, desperate on diverting my attention. I felt so lonely. I want to feel Theo, I want to feel that I still have him. Hindi ako nag iisa. Hindi titigil ang buhay dahil lang wala na si Mama.

I have Papa. I have KC. I have my friends. I have Theo.

I am not alone. Yun 'yung gusto kong isipin ngayon. Pagod na pagod na akong umiyak. Gusto ko nang maging masaya ulit.

I kiss him with all my heartaches, he kisses me back with all the love and comfort he can give. I unbuttoned my blouse and took it off. I kiss his cheeks then his jaw then his neck.

I removed his shirt and he held my waist. I guided him to unclasp my bra, but he wasn't doing it. Hinahawakan niya lang ako at hinahalikan pero hindi niya tinanggal ang bra ko.

I lost patience. Ako na nagtanggal ng bra ko at inilagay ang mga kamay niya sa dibdib ko.

I kissed him some more... and more. I was so desperate to kill my loneliness and I have Theo, how can I not kill it?

Umupo ako sa lap niya at pinulupot ang legs ko sa bewang niya. I kiss him desperately and aggressively.

Tinanggal ko ang hook ng belt niya. He plants kisses on my neck.

"I love you, Kate," he murmurs on my neck.

I stopped. I lost it. Humagulgol ako ng humagulgol. I realized how I want to have sex with him so much.

I want sex out of loneliness, not out of love. I have gone pathetic.

Nagpatuloy ako sa paghikbi. I am not me anymore. Theo and I have always been doing sex because we love each other, except now. Hindi na dahil mahal ko siya, dahil na malungkot ako ngayon.

"Kate, stop crying. What is happening? Love, I'm here." He embraced me.

I felt selfish. It's like I am taking him for granted, like I am using him in my own advantage. Ang mali ng ganito, hindi ako ganito.

Isinuot niya ulit ang bra at blouse ko. Isinuot niya na rin sa'kin ang jacket niya.

I looked at him. "I'm sorry, I don't understand myself, too." I coughed.

"Ssh, it's okay." Pinahid niya ang mga luha ko. "It's okay, okay? I understand you."

"Gusto ko ng umuwi," I blurted out.

Mabilis niyang sinuot ang shirt niya. "Okay, love. Gusto mong sa condo ko muna?"

I shook my head. "Gusto kong sa condo ko na."

He nodded. He guided me to his car.

He tried to talk to me but I said I want a nap, buksan na lang ang radio.

He obliged.

Nang makaabot sa condo ko ay nagtanong siya kung gusto ko bang sumama muna siya sa loob o mag stay.

I said no. Gusto ko na munang mag isa.

Ayoko na muna ng may kausap. Umuwi na lang siya. Pagod ako. Antok na ako.

Gusto ko ng matulog agad.

"Papasok ka bukas?" He asked. I nodded. "Okay, what time?"

I shrugged my shoulders. Depende kung anong oras ako magigising.

"Uhm, sige I'll just fetch you at 7? or 8?" Conflicted niyang tanong.

I shook my head. "No, kaya ko na. Baka rin hindi ako pumasok o baka late, I don't know."

"Okay, just text me," alangan niyang sagot.

I nodded and said goodbye, aloha.

The next day, I woke up at 7. I went to office at 8. But, I didn't text him.