This Ends Here (✓)

50.

This ends here and this should be enough. This should make us happy, someday.

—

"Kate?"

Napalingon ako sa tumawag sa'kin. Kumunot ang noo ko. "Theo?"

May hawak siyang dalawang maleta. Gulat rin siyang makita ako. "What— You're going... somewhere?" Nakatitig siya sa sarili kong maleta at hawak kong passport with ticket.

I nodded. "Y—Yeah. Ikaw?" I eyed his things. May hawak rin siyang passport at plain ticket.

He shrugged his shoulders. "I'm flying off to Hawaii."

Saglit na umawang ang bibig ko bago tumango. "Ah. Yeah, I see." Umiwas ako ng tingin.

"Ikaw?" He plainly show me his smile. "Where are you going?"

"New York." I smiled and showed him my ticket. "Got an offer."

He nodded. "That's good to know. Ako naman, I'll visit the Blake's— my fam. I think I missed them."

I smiled. "That's good to know." I started walking, sumabay siya sa'kin.

"Anong oras flight mo?"

I look at him. "In ten minutes." Tumango tango ako. "Ikaw?"

He nodded. "In twenty minutes."

"Have a safe trip."

"You, too, Kate. You, too."

Bumuntong hininga ako. "Theo." I called him.

"Hmm?"

"I'm sorry." I look at him. "Seryoso, sorry. Sorry sa lahat, sorry kasi bumitiw ako. Sana maging masaya tayo balang araw."

Tumango siya, hindi tumitingin sa akin. "Paulit ulit na tayong nagso-sorry sa isa't isa. Siguro okay na 'yun."

I just looked at him. "And thank you. I am so much grateful at you."

He nodded. "I hope to see you happy someday."

"Salamat."

Tiningnan niya na ako. "Can I hug you for the last time?"

Nginitian ko siya, pilit na pinagbawalan ang mga luhang tumulo. "Oo naman."

We hugged each other. For like minutes. "I am really letting you go," bulong niya.

Tumango ako. "Let go of us."

Kumalas na ako sa yakap nang marinig na kailangan ko nang umalis.

We faced each other. "Alis na ako."

Tumango siya at lumapit upang halikan ang noo ko. Ilang segundo rin niyang ipinahinga ang labi niya sa noo ko, saglit ko ring ipinikit ang mga mata ko.

"Aloha." My heart prickled when I said it.

Tumango tango siya. "Aloha. Yung aloha na mahal kita kaya pinapalaya na kita at 'yung aloha na paalam, mag iingat ka palagi.

Nalaglag ang puso, sumasakit pero unti unting nakakaramdam ng paglaya. Tumango ako. "Aloha. Ingat ka rin palagi. Maging maayos na sana tayong dalawa."

Tinalikuran ko na siya at naglakad na palayo.

Bumuntong hininga ako. Ito na nga. Pinalaya niya na ako.

I realized, it was love.

It was real love.

Only it drained me, or us.

But it was love.

May mga pag-ibig na nagtatagal pero may mga pag-ibig rin na hindi, ganunpaman pareho itong totoo.

Binuo naming dalawa ni Theo ang isa't isa, pareho kaming naging parte ng kanya-kanya naming buhay.

Pero nawala ako.

At kailangan ko nang hanapin ang sarili ko.

That love was good, only it was not good enough.

And ending it would be the best for the both of us.

Nakapasok na ako sa entrance nang muli siyang lingunin.

I waved bye at Theo who is now smiling at me, doing hang loose in the air.

I smiled at him... for the last time.