Gakuen no Reiki Nouryoku

Character Profile #2

Rin's POV

*"Ba't kasi kami pa ang kailangan mag-ampon sayong bata ka. Por que ba kami yung pinakamalapit mong kamag-anak kami na dapat ang mag-alaga sayo? Aba naman kung hindi lang mapera ang mga mga magulang mo na malayong pinsan namin ay talagang hindi ka na namin kukunin dito sa Orphanage na ito tutal maayos ka na dito."**

*"Nako pagkakataon na namin ni Janet na maambunan ng kayamanan mong bata ka kaya magpapakabait muna kami sayo."**

Yun ang tanging naririnig ko sa utak ko habang pinagmamasdan ang mga mukhang nakatingin sa akin ngayon. Nakangiti ang isang lalaki at isang babae sa akin habang kami ay nasa office ni Sister Anne. Nakangiti lang sila. Oo. Kapanipaniwala. Napakasincere na mga ngiti na talagang aakalin mong nag-aalala sila. So sincere and thoughtful. How amusing. Pathetic.. -.-"

.

.

.

.

.

"Kailan po namin siya makukuha?", tanung nung Janet. Siya daw yung malayo kong kamag-anak. Haha. Funny. Sa sobrang layo hindi ko na kilala.

"Siguro po pagnaayos niyo na ang mga adoption papers. Pwede na po.", nakangiting tugon ni Sister Anne.

.

.

.

.

Dumaan ang mahigit isang linggong pag-aasikaso nila ng mga papeles para lang kunin ako. Ay mali hindi ako kundi ang kayamanang iniwan sa akin ng mga magulang ko. Gold Digger bitches. I remained silent hanggang sa maialis nila ako sa Orphanage. 

*"Sa wakas nakuha na namin ang bata. Pero konting tiis pa. Kailangan naming maging mabait sa kanya hanggang sa unti-unti naming makuha ang loob niya at mauto namin siyang ibigay sa amin ang lahat-lahat ng kayamanan nila."** , sabi nung Janet. Ay mali. Isip pala niya yun. Malapit na kami sa bahay matapos niya kong sunduin sa Orphanage ng maisaayos na ang mga papeles. 

"Not if I can help it, Stepmother dear.", bulong ko sa sarili ko. Haha. Sumisilay ang malademonyang ngiti sa mga maninipis kong labi. Kahit na 8 years old lang ako ay lubha namang matalas na ang utak sa pag-iisip. I have a great plan. 

.

.

.

.

.

Lumipas nga ang maraming taon ng pakikipagplastikan at pakapalan ng apog namin ng mga foster parents ko. Hell with their guts na araw-araw akong tanungin about school. It goes something like this:

"Rin, how's school? Enjoy ka ba Rin anak?", si Janet yan one time umuwi ako galing sa school. I was 14 then. Kung hindi ko nga lang narinig na,

*"Malapit ka na naming mauto Rin. At pwe, never kitang magiging anak!"**

Syempre yan ang laman ng utak niya. Haha. At si ako naman todo rin ang acting na "Ma it was great! I'm having FUN!". Syempre with a hint of sarcasm lahat ng sinasabi ko sa kanila.

.

.

.

.

Never nila akong maiisahan. Hindi ako papayag. May naacquire akong talent matapos ang isang matinding head injury when I was 4. At unti-unti ko nang natatanggap 'to.

Sung Rin Park. 17. A Telepath. I can read everyone's mind. Well for now its passive. But I'm starting to like it.

------------------------------------------------------------

Notes:

Dialogues with this (*....**) are the thoughts that Rin hears in her mind.

A/N:

Portrayer po ni Rin nasa side --> Kotomi Ichinose