Camren Wbrew Zasadom

25.

- A więc pisanie książki idzie ci nieźle? -  spytała z zadowoleniem w głosie doktor Pritchard.

Kiwnęłam głową.
- Szybko posuwam się do przodu.

- A ataki paniki?

- Miałam kilka.

- W jakich okolicznościach się pojawiły?

Opowiedziałam jej, a kiedy skończyłam, podniosła wzrok. Było w nim coś, czego nie rozumiałam.
- Powiedziałaś Lauren, że się ze mną spotykasz?

O cholera, to źle? Po prostu mi się wypsnęło. Sama nie wiem dlaczego.
- Tak.

Udawałam, że nie obchodzi mnie, czy postąpiłam dobrze, czy źle.

- Myślę, że to dobrze.

Zaraz. Co takiego?
- Naprawdę?

- Naprawdę.

- Dlaczego?

- A jak myślisz?

Skrzywiłam się.
- Proszę o następne pytanie.

☆ ☆ ☆ ☆

Po tamtym poranku widywałam się z Lauren niemal codziennie. Przez cały następny tydzień gdzieś wyskakiwałyśmy. W sobotę wieczorem, przed pójściem do klubu nocnego, Dinah, Lauren, Jenna, Normani i jakaś dziewczyna, którą Kordei ze sobą przyprowadziła, wpadli do baru. Lauren nie cierpiała clubbingu, więc spytałam, dlaczego została właścicielką klubu nocnego.

Odparła, że to dobry biznes. Gdy wyciągali ją z baru, by dalej pójść w tango, posłałam jej pełen współczucia uśmiech. W ogóle się nie zdziwiłam, kiedy później się okazało, że wymknęła się z klubu, żeby odebrać mnie z pracy.

W niedzielę poszłyśmy na obiad do Elodie i Clarka. Declan i Hannah o coś się spierali, Clark ignorował tę sprzeczkę, a Elodie jeszcze bardziej ją nakręcała.
DJ, próbując zapomnieć o tym, że Mani przyprowadziła ze sobą dziewczynę, ciągle narzekała na szkła w okularach.
Nikt nie zauważył żadnej zmiany między mną i Lauren. Całe szczęście. Elodie chyba by padła trupem, gdyby się dowiedziała, co nas łączy.

W środę wieczorem spotkałyśmy się u Jauregui, głównie dlatego, że u mnie musiałyśmy się zachowywać cicho, co w pewnym stopniu odbierało nam radość z seksu. Kochałyśmy się więc głośno na kanapie, na podłodze i w łóżku.

Nasycona seksem, leżałam w skotłowanej pościeli, gapiąc się w sufit.

- Dlaczego nigdy nie opowiadasz o swojej rodzinie?

Cała zesztywniałam, aż mi zaparło dech w piersiach. Byłam kompletnie nie przygotowana na to pytanie. Odwróciłam głowę na poduszce i spojrzałam na nią ze zdumieniem.
Nie patrzyła na mnie z lękiem, czy nie zacznę świrować. W jej oczach było zdecydowanie. Głęboko wciągnęłam powietrze i odwróciłam wzrok.

- Po prostu nie i już.

- Kochanie, to żadna odpowiedź.

Z rezygnacją podniosłam ręce.
- Nie żyją. Nie ma o czym rozmawiać.

- Nieprawda. Mogłabyś mi opowiedzieć, jacy byli. Jaka była wasza rodzina. Jak zginęli...

Przez chwilę walczyłam z gniewem, starając się nie wybuchnąć. Wiedziałam, że Laur nie chciała być okrutna. Po prostu chciała wiedzieć. Nic w tym dziwnego. Myślałam jednak, że się rozumiemy. Że ona mnie rozumie.

I nagle uświadomiłam sobie, że nie mogła mnie rozumieć.
- Lauren, wiem, że nie miałaś łatwego życia, ale nie sądzę, byś mogła zrozumieć, jak bardzo pochrzaniona jest moja przeszłość. Jedna wielka ruina. Nie chcę cię tam zabierać.