Hayalet

- Bölüm 3 -

Hikaye fazla okunmasa da ilk iki haftaya göre beklediğimden fazla okuyucu sayısına ulaştı. Teşekkürler. Yorum yapın arkadaşlar kitap hakkında ne düşündüğünüzü söyleyin lütfen. Sizi seviyorum. <3

Akşama kadar evde oturup konuyu konuşmuştuk. İçinde bulunduğum bu çukurdan tırmanarak çıkmak beni yıpratacak ve yoracaktı. Buna değerdi. Artık dayanamıyırdum. Yaklaşık bir sene olmuştu her şey başlayalı. Hayatım mahvolalı tam bir sene...

1 Sene önce;

- Kaç dakika var Emre? Dedim fısıldayarak.

Saatine baktı ve anında cevabını verdi;

- Son iki dakika. 

Son ders olunca iki dakika bana 2 saat gibi geliyordu. Üstüne ders Tarih'ti. En sıkıldığım ders. 

Yüzümü buruşturdum ve Hoca'nın ''Ders bitmiştir çıkabilirsiniz'' demesini bekledim. Bazen erken çıkarıyordu. Ama sanırım bu sefer olmayacaktı. Düşüncelerimle boğuşurken zil çaldı. Yüzümde beliren gülümsemeyi hoca görmüş olmalı ki eliyle bana gel işareti yaptı. 

İçimden bir lanet okudum ve çantamı kapıp hocaya ilerledim.

- Efendim hocam.Dedim .

Derin bir nefes aldı ve başını iki yana yavaşca salladı;

- Tarih dersinden hoşlanmıyorsun. Bunu bu kadar belli etme Esila. Eğer dersten geçmek istiyorsan iki hafta önce süresi geçen projeni getir. Yoksa kalacaksın. Dedi ve çantasını eline alıp kapıya yöneldi.

Arkasından orta parmağımı kaldırdım ve cuma günümün içine sıçan hocaya içimden küfürler etmeye , beynimde ise ona işkenceler yaptığımı düşünmeye başladım. Her ne kadar gerçek olmasa bile bu kanlı hayaller beni rahatlatırdı.  

Kapıya ilerledim ve dışarı çıktım. Arkamdan kapıyı kapadım.Koridorlar boşalmıştı. Birden çalan telefonum tüm koridorda yankılanmaya başladı. Hemen elimi cebime attım ve arayana baktım. 

Gizli numaraydı. Sapık olabileceğini yada diğer ülkelerden arayan dolandırıcılar olabilir diye düşündüm ve kapattım. Cebime koyuyordum ki yine aradı. Daha cebime bile koymadan aramıştı. Yine kapattım ve yürümeye devam ettim.Yine çalmaya başladı.

Sinirlendim ve bağırarak açtım;

- Ne var be!?

- Kes sesini ve beni dinle. Serüven başlıyor. Ailen saniyeler sonra ölüm tarafından çalınan kapıyı açacak. Ödeşme vakti!. Dedi ve telefonu kapattı. Bu pürüzlü yaşlı gelen bir kadın sesiydi. 

Korkmuştum. Hemen annemi aradım. Telefon çalıyordu. Çaldı , çaldı ve kapandı. Koridorda koştum ve dışarı çıktım. Havayı içime çektim. Sakinleşmeliydim. O kadar korkmuştum ki ellerim titriyordu. Babam'ı arayacaktım. Telefonu çıkardım ve aradım.

Yine çalıyordu. Çalmaya devam etti ve yine kapandı. İçime düşen kurt sanki tüm organlarımı yavaşca kemiriyordu. Otobüs durağına ilerledim. Otobüsü beklerken aradım. 

Yine çaldı ve bu sefer biri açtı. İçim biraz da olsa rahatlamıştı.

- Anne! Neredesin iyi misin!?i.

Duyduğum ses anneme ait değildi. Kekeledi ve;

- B-ben... 

Daha fazla konuşamadı. Arkadan gelen sesleri dinlemeye çalıştım. 

- Ben söylemem Adnan. Diyordu yanında ki kişiye.

- Neyi söyleyemezsin! Alo! 

Diye bağırdım. Cevap gecikmedi;

- K-kızım... Ailen. Bir kaza geçirdi. Ben polis adnan bey... Şişli emniyet müdürlüğünden...

- Ne kazası! Söyle bir şey oldu mu onlara!?

Duraksadı;

- Onları kaybettik...

Devamında bir şeyler diyordu ama anlayamıyordum. Elimden düşen telefon ile bende yere yığıldım. Gözlerim karadı. Telefondan gelen;

- Alo! Kızım iyi misin?. Alo!...

Günümüz;

Barkın'ın ''İyi misin?'' demesiyle irkildim. Düşüncelerimden kurtulmuştum. Beni üzüyordu bu düşünceler. Düşünmek bana asla iyi gelmezdi. Her zaman kendimle boğuşurdum. Bazen kendime sinirlenip duvarlara yumruklar attığım olmuştu.

- Yine mi düşündün o günü? Dedi Barkın.

Beni tanıyordu.

-Evet. Dedimve gülümsedim.

Barkın ayağa kalktı ve saate bakarak;

- Saat 18.00. İki saat sonra başlayalım. Dedi.

Kafamı sallayarak onayladım. Artık hazır hissediyordum. Hayatımı mahveden bu şey peşime gölgem gibi takılmıştı. Bir gölgeyi ancak karanlık yok ederdi. Ve eğer karanlık bir rolü üstlenmem gerekirse bunu başaracaktım!.

Arkadaşlar bölüm kısaydı farkındayım. Geçen sene olan olayları size anlatmak için yazılmuş bir bölümdü daha doğrusu. Yeni bölüm için lütfen vote ve comment. Umarım beğendiniz...