Hayalet

- Bölüm 21 -

Merhaba gençler! Bu bölümümüz de 1 Ay sonrasına gidiyoruz. İyi okumalar!

1 Ay sonra;

Rahmim de ki sancılar artıyordu. Çığlık atıyordum. Doktor bağırdı;

- Hadi zorla kendini bebek geliyor! 

Çığlığı bastım ve birden içimi rahatlama sardı. Bebek doğmuştu! Aniden çığlıklar yükseldi.

Hemşireler çığlık atıyordu. Doktor kekeledi ve yanıma yaklaştı. Bebeği bana verir vermez yere yığıldı. Bebeğin suratını gördüğüm anda çığlık ile bebeği fırlattım ve gözlerim karardı...

Ani bir sıçrayış ile yatağımdan kalktım. Sadece bir rüyaydı. Kafamı çevirdiğim de yanımda onu gördüm. Karanlığın içerisinde oturmuş bana kırmızı gözler ile bakıyordu. Gülümsediği anda beyaz dişleri karanlığın içinde belirginleşti. Konuşmaya başladı;

- Doğumum öyle olmayacak. Doktor'a ihtiyacımız olmayacak. 

Yataktan kalktım ve saate baktım. Saat 03.00'dı. Her yer karanlıktı. Konuşmaya başladım;

- Buraya gel. Orada ne yapıyorsun? Dedim.

Odanın diğer ucunda yerde bağdaş kurmuş bana bakıyordu. Söze girdi;

- Artık senin görünümün de değilim. Kendi görünümümü kazandım. Nasıl göründüğümü gecenin bu saatin de görmen seni korkutur. 

O anda içimi saran korku ve endişe arttı.

- Seni her türlü göreceğim. Şimdi görmem bir şeyi değiştirmez. Dedim ve emin bir hal almaya çalıştım.

Ayağa kalktı ve yaklaştı. 

- Kendinden emin değilsin. Ama korkunu hissedebiliyorum. Bu hoşuma gidiyor. İnsanları korkutmak. Atanas şu anda korku içinde. Onun korkusunu bile hissediyorum. Gücümü iliklerime kadar hissediyorum. Dedi ve birden ellerini kaldırdı.

Odanın dört bir yanında ateş püskürdü. Yanan ateş ile yüzünü gördüm. Yüzü gördüğüm anda attığım çığlık ile hemşireler anında içeri girdi. 

Işıkları yaktılar. Etrafıma baktım. O gitmişti. Kolumdan tutan hemşirelerden biri konuşmaya başladı;

- Sadece bir rüyaydı. Uyumana dön Esila. Dedi ve gülümsedi. 

Hemşireler odadan çıkıyordu ki konuşmaya başladım;

- Işıklar açık kalsın. Lütfen. Korkunç bir rüyaydı. Dedim.

Hemşire gülümsedi ve başını salladı. Gözlerimi kapattığım da yüzü aklıma gelmişti. Korkudan iki büklüm olmuştum. Yüzünün uzunluğu , uzun saçları , bıraktığı keçi sakalı ve kırmızı gözleri ile son derece korkunç görünüyordu.

Uykuya dalıyordum ki duyduğum ses ile gözlerimi açtım.

- İyi geceler Esila!. 

Bu İblis'ti. Korkum hoşuna gitmişti. Umursamadım ve gözlerimi tekrardan yumdum.

Kapımı çalan görevliler eşliğinde uyandım. Konuşmaya başladı;

- Kahvaltıyı kaçırdın. Hemşireler seni uyandırmak istemedi. Yiyeceğin burada. Akşam saat 17.00'da Psikolog ile görüşmen var. Sana müjdeleri var. Buradan çıkmana sayılı günler kaldı! Dedi ve kapıyı kapattı. 

Ne demişti? Sayılı gün mü? Ama daha 1 ay'a ihityacım vardı. İblis hazır olamazdı! Ayağa kalktım ve yemeyi aldım. Yatağıma koydum. Arkamı döndüğüm de karşımda kendimi görünce korktum. Bu sefer kendi görünümün de değildi. Benim gibi görünüyordu.