YAZ YAĞMURU

23.Bölüm🌿🌿

Yeni bölümle merhabalar🤗💗

"Ne senin lan, o kız senin yanında mutlu değil onu bir tek ben mutlu edebilirim ve edicem de" dedi. Baran ise sinirle telefonu Alaz'ın yüzüne kapattı. Telefonumu tuttuğu gibi sertçe bağırarak yere attı. Sinirden alev alev olan bal gözlerini harelerime dikti...

————
İlk defa gözlerine bu kadar uzun bakabiliyordum. Neyse ki sessizliği o bozdu;

"Ne diyor bu piç?"

"Bilmiyorum"

"Ne demek bilmiyorum ne konuştun bu itle?"

"Hiç.... bir şey!"

"Bana yalan söyleme Havin!!"

Hiçbir şey söyleyemedim ne diye bilirdim ki üniversiteye gideceğimi duysa kesin göndermezdi. Cevap vermeyeceğimi anladığında çimlerin üzerine oturdu. Bir şey düşünüyor gibiydi. Yade Piroz'un söylediklerinden  sonra yanında olmaya karar vermiştim onu burada yalnız bırakıp gidemezdim bu yüzden yanına oturdum. Neredeyse yarım saattir gecenin sessizliğini dinliyorduk. Derin bir nefes alıp bana döndü;

"Alazla birlikteyken mutlu muydun?"

"Anlamadım, ne alaka?"

"Alazla sevgiliyken onu seviyormuydun?"

Tabi yaa Baran hâlâ beni Alaz ile sevgili sanıyordu. Daha fazla uzatmamalıydım böyle nereye kadar gidebilirdi?

"Alaz benim sevgilim değil"

Duyduklarına şaşırmış olması muhtemeldi ki birden sesini yükselterek;

"Nasıl, peki neden sürekli bir aradasınız?"

"Onun ki çocukluktan beri platonik bir aşktı. Ben onu yalnızca abim olarak gördüm."

Bana mı öyle geldi yoksa öyle mi düşünmek istedim bilmiyorum ama Baran sözlerimden sonra rahatlamışçasına derin bir nefes aldı. Bir süre daha öylece oturduk. Baran birden ayağa kalkıp  elini uzattı. Bende ondan destek alarak ayağa kalktım. Fakat Baran hâlâ elimi bırakmamıştı. Aksine oldukça sıkı tutuyordu. 'El ele' konağa girdiğimiz de salonda Aslı ve Yade Piroz vardı ikiside şaşkınca birleşen ellerimize bakıyorlardı. Hoş bende sudan çıkmış balığa dönmüştüm.

Baran ise benim aksime gayet rahat bir şekilde odaya doğru ilerliyordu. Bir ara elimi bırakmayı unuttumu diye düşünmedim değil....

Odaya girdiğimizde ellerimizi yavaşça ayırdı o an büyük bir boşlukta hissettim. Ne yapmaya çalıştığını gerçekten anlamamıştım ve neden her hareketi  kalbimin deli gibi çırpınmasına sebep oluyordu. Yine yüzüne alaycı gülümsemesini yerleştirerek;

"Hadi dinlen yarın erken kalkacağız" dedi. Hiçbir tepki vermeden bana denileni yaptım. Ben yatağa geçtiğimde o da yerine yani koltuğa yerleşti! Etraf karanlıktı fakat gözlerini tavana dikip öylece düşündüğünü biliyordum. İçim de onunla konuşmak için müthiş bir istek uyandı ama ne diyeceğim konusunda hiç bir fikrim yoktu. Birden;

"İyi geceler" diyiverdim. Karanlıktan yüz ifadesini anlayamıyordum ama o da ;

"İyi geceler " dedi.

★★★★★★

Birinin seslendiğini duyabiliyordum. Ses gittikçe yakınlaştı. Omzumdan dürtülmem ile zorlukla gözlermi araladım. Allah aşkına kim bu vicdansız beni uyandırıyordu. Gözlerimi tam araladığım da şaşırmayacaksınız ama Baran'ı gördüm. Bu niye beni uyandırıyordu;