Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Birini düşünün kafanızda, Hep bağımlı yaşamış başkalarına. Hiç kendi ayakları üstünde durulma şansı verilmemiş olsun ona. Başkalarının himayesinde yaşamış daima. Çevresindeki herkese baksın korka korka. Kardeşine güvenecek cesareti bile olmasın,yaşasın perdeler arasında. Sadece kendisi olduğu için hep yaşasın sınırlarında. Çocukluğunu da alın onun hatta, Okuma yazma bile öğrenemeden daha Koşup oynayacak yaştayken oturtun onu nikah masasına. Oturtun ki sadece yanındakilerin adıyla var olduğunu hissetsin daima. Kısıtlayarak zayıf hissettirin her dakika. Yapabileceklerinin sınırlarını çizin ona. Gece sokakta çıkıp tek başına yürüyemezsin diyin asla. Istediğini giyip dışarıda yürüyemeyeceğini öğretin mesela. Kabul etmezse vurun yüzünün ortasına. Vura vura öğretin ona,ölürse de olmasın umrunuzda. Doğrayın en ufak parçasına kadar,atın sokağın başına. Yakın onu herkesin arasında! Zihnini,hayallerini yıktığınız insanın bedenini de yıkın,kalmasınız hevesiniz kursağınızda!
Bunlar okurken yabancı da gelmemiştir değil mi kulağınıza? Sonuçta günümüzün insanının yarattığı bu kuklayı hepimiz tanıyoruz aslında. Kısıtlıyorlar, soyutluyorlar onları kafalarında. Bir de "kadın gibi kadın" diyorlar bunun adına. Çünkü kadın,insan olmasından önce kadın olarak görülüyor daima. Kadının görevleri var,yapacakları var,hakkı yok ki istediğini yapmaya. Önce evin kızı olacak, hakkı olmayan konuşmaya, Sonra da çocuk gelin, okula gidecekken daha, Evlendikten sonra evinin hanımı olacak,çocuklarına ana. Çalışmayacak, ayaklarının üstünde durmaya. Hep bağımlı yaşayacak önce babasına,sonra kocasına. Karşı geldiği zamanda yiyecek yine tokatı suratına. Daha da mı itiraz ederse, daha ağırını yiyecek tokadın çocuklarının yanında. Hele cesaret ederse eğer onu döven kocasından ayrılmaya, Daha o gün,dayanır bıçak boğazına. O kadın çünkü,kabul etmeme hakkı var mı ona dayatılana. Eğer daha da inat ederse özgür olmaya, Daha ömrünün baharında, mahkum olur kara toprağa. Zaten bazı kadınlar da bunu bildiğinden yaşıyor hala,başkalarının arkasında. Çünkü bu ülke az ağlamadı Özgecan'lara Aysun'lara. Ezilirken sesi çıkarsa bile kimse yardım edemiyor onlara. Belki insanlar şu satırları okurken,bir kadın daha canını teslim ediyor, şu ülkenin karanlık sokaklarında. Belki de katilleri hak ettiler diyorlardır kendi adlarına, Onlara göre hepsi hayatın sillesini yemeğe mahkum değil mi aslında, Şu dünyaya kadın olarak gelmişler sonuçta.
