Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Zaman denen bir pranga buldu insanlar; Bileklerim kanıyor çekiştirdikçe. Yüzü koyun yere seriliyor an'ım, Gelecek parmaklarımdan süzüyor Ve altında kalıyorum geçmiş burukluklarımın.
Sırtımda acının izleri, Yüzüm yara bere, nereden geldiğini bilmediğim. Yaşama mahkum edilmiş bir ölü gibi içim. Ellerimden pişmanlık akıyor. Şimdi geçmiş, ardımdan iz sürüyor; Kapımı bekliyor bir gardiyan gibi. Ne zaman gülsem parmaklıklara çarpıyor Kendini hatırlatmak ister gibi.
Ve pencereden gelen kuş sesleri Zaman duruyor, an sonsuzlaşıyor. Parmaklıklar düştü, prangalar döküldü. Geçmiş, sessizce yokluğa dönüştü. Kıyılar dalgalara vurdu, kuşlar uzaklara uçtu. Çünkü her şeyi deniz boğdu.
